W porównaniu z "Nocą Noży", a zwłaszcza z "Powrotem Karmazynowej Gwardii" ta pozycja wydaje się nieco bardziej zbliżona do stylu Eriksona. Kolejny watek zamknięty. Książką przyzwoita. Zwłaszcza dla ludzi, których wciągnął świat imperium malazańskiego.

W porównaniu z "Nocą Noży", a zwłaszcza z "Powrotem Karmazynowej Gwardii" ta pozycja wydaje się nieco bardziej zbliżona do stylu Eriksona. Kolejny watek zamknięty. Książką przyzwoita. Zwłaszcza dla ludzi, których wciągnął świat imperium malazańskiego.

O, i to jest prawdziwie epickie fantasy. Cała masa bohaterów, wiele pozornie niezwiązanych wątków - aż trudno uwierzyć, że autorowi udało się to wszystko utrzymać w ryzach. Choć z drugiej strony, to żadna niespodzianka. Zarówno Erikson jak i Esslemont już wcześniej udowodnili, że mają niezwykłą wprawę w tworzeniu i kontrolowaniu bardzo zawiłych fabularnie opowieści. Czyta się to z niesłabnącym zainteresowaniem i absolutnym szacunkiem dla twórcy. Tyle tomów i jak dotąd zero rozczarowania, a wręcz przeciwnie. Podobnie, jak w przypadku Eriksona, tak i z książkami Esslemonta mam tak, że kolejne tomy podobają mi się bardziej od poprzedni. W przypadku "Stonewieldera" szczególnie udanie wypadają te wątki, które wprost dotykają problemu fanatyzmu w różnych postaciach. Autor w prosty i przejrzysty sposób naświetlił kilka ważnych prawd egzystencjalnych. Końcówka nieco rozczarowuje. Kulminacyjna eksplozja wydarzeń zdaje się być nieco przesadzona i, przynajmniej w moim przypadku, nie spełnia funkcji katharsis. Finał jest zbyt oczywisty, co przy tak skomplikowanej fabule musi zostać uznane za wadę.

O, i to jest prawdziwie epickie fantasy. Cała masa bohaterów, wiele pozornie niezwiązanych wątków - aż trudno uwierzyć, że autorowi udało się to wszystko utrzymać w ryzach. Choć z drugiej strony, to żadna niespodzianka. Zarówno Erikson jak i Esslemont już wcześniej udowodnili, że mają niezwykłą wprawę w tworzeniu i kontrolowaniu bardzo zawiłych fabularnie opowieści. Czyta...