Jesteśmy społecznością, która kocha książki

[Współpraca recenzencka] Tajemnicza choroba trawi świat Wybrańców, a religia powinna wystarczyć aby wygrać walkę z chaosem. Ale czy na pewno? Kiedy kapłanka Elena trafia z wizytą do domu jednej z wyznawczyń Wybranki, nie wie jeszcze że wizyta ta odmieni jej życie. Syn kobiety okazuje się człowiekiem bez duszy, wyklętym przez kościół i porzuconym. Elena podejmuje próbę ratunku, czym zaskakuje samą siebie ale jednocześnie ściąga na siebie gniew świątyni. Niestety jedyne co może zrobić dla mężczyzny to zapewnić mu dobrą śmierć. Z czasem do Eleny zaczyna docierać, że objawy, które widziała u mężczyzny przypominają objawy Carskiej Zarazy- choroby, która miała zniknąć wraz z pojawieniem się na świecie Wybranki. Dziewczyna rozpoczyna śledztwo, aby sprawdzić czy oficjalna wersja historii na pewno jest tą prawdziwą. Problem pojawia się gdy Elena sięga po pamiętniki udostępnione przez jej mentorkę, a ta znika bez śladu i zostaje uznana w świątyni za człowieka bez duszy. Młoda kapłanka wraz z tajemniczym młodzieńcem podającym się za lekarza postanawia odkryć sekrety ukryte głęboko w świątyni, ale nie wie że prawda okaże się dużo mroczniejsza niż mogło jej się wydawać. Co byście zrobili gdyby kolejna epidemia trawiła kraj, a władze nie chciałyby podzielić się informacją o nowym sposobie leczenia ludzi? Elena próbowała udowodnić, że najstarsze kapłanki to właśnie robią. „Ludzie bez dusz” to powieść osadzona w świecie wymyślonym przez autorkę, ale carska zaraza to jedna z odmian dżumy. Choroba ta dziesiątkowały mieszkańców Lśniącej, bo ci nie wiedzieli jak się przed nią bronić. Uważam, że pokazanie epidemii w taki sposób jest naprawdę ciekawe, patrząc na to, że wszystko może się stać. Na świecie zawsze może pojawić się kolejna epidemia, nawet jeśli myślimy że coś lub ktoś chroni nas tak jak Wybranka. Sama książka jest całkiem dobrze napisana i bardzo dobrze się ją czytało. Pokazanie, że choroba może wrócić i dotknąć każdego to jedno, ale pokazanie że władze też mogą mieć coś za uszami nawet jeśli chodzi o leczenie ludzi i próbują ukryć to nawet przed kimś kto jest stosunkowo blisko władzy to drugie. Elena chciała pomóc ludziom w Lśniącej, za co jej się mocno oberwało. Pomagał jej w tym chłopak, którego darzyła uczuciem, ale do końca nie chciała dopuścić do siebie uczuć. Co ciekawe to nie Elena ujawniła co się kryło za murami świątyni, ale to dzięki niej informacje te zostały ujawnione. Bardzo podobała mi się ta książka, chociaż na początku nie potrafiłam się wciągnąć. Myślę, że naprawdę warto sięgnąć po „Ludzi bez dusz” Danuty Psuty, zwłaszcza jeśli oczekujecie tajemnic, ukrytych uczuć i jeśli chcecie dowiedzieć się czy wiara w tym przypadku wystarczy do walki z chorobą.