Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie jestem wielki fanem "Zimowej opowieści". Jak dla mnie jest to rzecz wtórna i bardzo przeciętna na tle całości twórczości Szekspira. Dlatego też pierwsza część powieści Jeanette Winterson była dla mnie prawdziwym objawieniem. Autorka dość typowych szekspirowskich bohaterów w ich słabszych wydaniach przemieniła w fascynujące postaci o skomplikowanych osobowościach i jeszcze bardziej pogmatwanych relacjach. Jakby tego było mało, zachwycił mnie język, jakim opisywała doświadczenia swoich bohaterów. Kiedy pierwsza część dobiegła końca, zbierałem szczękę z podłogi. Potem niestety nie było już tak różowo. Druga część trzyma jeszcze poziom przyzwoitości, ale w części trzeciej pisarka postawiła na metafory i parafilozoficzne dywagacje, które nie budziły mojego entuzjazmu. Czar, który pisarka roztoczyła na początku powieści, prysł i pozostałem z powieścią, która w finale się pogubiła. Szkoda.

Nie jestem wielki fanem "Zimowej opowieści". Jak dla mnie jest to rzecz wtórna i bardzo przeciętna na tle całości twórczości Szekspira. Dlatego też pierwsza część powieści Jeanette Winterson była dla mnie prawdziwym objawieniem. Autorka dość typowych szekspirowskich bohaterów w ich słabszych wydaniach przemieniła w fascynujące postaci o skomplikowanych osobowościach i...

W zasadzie mógłbym powtórzyć tu wszystko to, co napisałem przy pierwszym tomie trylogii "www". Dodam więc tylko tyle, że jestem w pełni usatysfakcjonowany tym, jaką drogę dla sztucznej świadomości obrał. Nawet jeśli nie do końca zgadzam się z założeniami, jakie przyjął, by móc pokazać Webminda w takiej a nie innej formie, to mimo wszystko kupuję jego wizję. Nie przekonał mnie do swojej wizji; uważam, że jest ona zbyt optymistyczna, a proces, który opisuje jest w większym stopniu chaotyczny (jako wypadkowa sił od- i dośrodkowych). Potrafi ją jednak dobrze uzasadnić i sugestywnie zaprezentować. I to jest jego siłą. I nie umniejszyło w żadnym razie frajdy, jaką miałem z lektury. Nawet wtedy, kiedy książka przybiera formę wykładów. Zupełnie mi to nie przeszkadzało. Poruszane tematy były bowiem na tyle ciekawe, że chciałem poznać punkty widzenia bohaterów.

W zasadzie mógłbym powtórzyć tu wszystko to, co napisałem przy pierwszym tomie trylogii "www". Dodam więc tylko tyle, że jestem w pełni usatysfakcjonowany tym, jaką drogę dla sztucznej świadomości obrał. Nawet jeśli nie do końca zgadzam się z założeniami, jakie przyjął, by móc pokazać Webminda w takiej a nie innej formie, to mimo wszystko kupuję jego wizję. Nie przekonał...

Solidne zakończenie trylogii. Choć tak naprawdę jest to bardziej kontynuacja tomu pierwszego niż nowa historia. Powróciło wiele postaci, które można było spotkać na kartach "Tonącego miasta". Niektóre z nich zaskakują swoją obecnością. To mocne powiązanie z pierwszym tomem było dla mnie lekkim zawodem. Liczyłem jednak na coś innego, biorąc pod uwagę sytuację, w jakiej znalazła się bohaterka w finale tomu drugiego. Na szczęście Downum to sprawna bajarka. Jej powieść jest wciągająca, pełna barwnych postaci i jeszcze ciekawszych fabularnych rozwiązań. Przyjemnie mi się książkę czytało.

Solidne zakończenie trylogii. Choć tak naprawdę jest to bardziej kontynuacja tomu pierwszego niż nowa historia. Powróciło wiele postaci, które można było spotkać na kartach "Tonącego miasta". Niektóre z nich zaskakują swoją obecnością. To mocne powiązanie z pierwszym tomem było dla mnie lekkim zawodem. Liczyłem jednak na coś innego, biorąc pod uwagę sytuację, w jakiej...