“Druhowie ledwo nadążali za rozjuszonym Siemowitem, prącym do przodu bez utraconej tarczy, jedynie z dzierżonym oburęcznie mieczem”.

Początek IX wieku, czasy, w których państwo polskie dopiero się tworzy, jego zalążkiem jest Wielkopolska. Siemowit dorastał w przybranej rodzinie. Młodzieniec od zawsze odznaczał się odwagą, charyzmą, siłą. Niestrudzenie i z brawurą, razem z wierną sobie drużyną zapuszcza się na tereny należące do wroga. Teraz gdy został młodym księciem, musi zmagać się z innymi problemami. Nastały niespokojne czasy, okoliczne grody okazują mu nieufność, przywódcy sąsiednich plemion są wrogo nastawieni, kapłani z Gniezna nie są mu przychylni. Z przyczyn politycznych bierze sobie drugą żonę Dobiechnę, Świętana jest bardzo niezadowolona. Wierni druhowie trwają przy Siemowicie, a ten nie odpuszcza. Podejmuje wyprawę nad Gopło, ma zamiar odnaleźć legendarne skarby Popiela. Wojenne zawirowania, trudy bitewne to jego codzienność. Młody władca walczy o przyszłość swojego narodu.

Z rosnącą ciekawością dałam się porwać. Fabuła ciekawie poprowadzona, dopracowana, intryguje. Fakty historyczne idealnie współgrają z fikcją literacką. Jest dosadnie, chwilami mocno, realnie oddany klimat tamtych czasów, niejednokrotnie miałam wrażenie, że jestem jego częścią. Zajmująco ukazani bohaterowie, ludzie pełni pasji, wojennego zacięcia, odważni i słabi tchórze. Jest ich całkiem sporo, nie wszystkich polubiłam nie dało się. Siemowit jest postacią bardzo intrygującą, pełną sprzeczności. Jest ambitny, wytrwały, odważny, waleczny, doskonały strateg.

Życie Polan w całej okazałości, ich trudna codzienność, walka z przeciwnościami, walka o przetrwanie, podejmowane boje, tradycje, zwyczaje, wierzenia, magia. Zupełnie inny świat, a ludzka mentalność pozostaje bez zmian. Intrygi, knowania, krwawe walki, zaginiony skarb. Piękno i niepowtarzalny urok tamtego świata, otaczającej przyrody. Chwilami zadziwiał mnie spryt i pomysłowość tych ludzi.

Klimatyczna, specyficzna, wciągająca i jednocześnie wymagająca lektura. Czekam na ciąg dalszy. Była to ciekawa lekcja historii i zaskakująca przygoda. Bardzo polecam cały cykl.

https://tatiaszaaleksiej.pl/siemowit-zagubiony/

“Druhowie ledwo nadążali za rozjuszonym Siemowitem, prącym do przodu bez utraconej tarczy, jedynie z dzierżonym oburęcznie mieczem”.

Początek IX wieku, czasy, w których państwo polskie dopiero się tworzy, jego zalążkiem jest Wielkopolska. Siemowit dorastał w przybranej rodzinie. Młodzieniec od zawsze odznaczał się odwagą, charyzmą, siłą. Niestrudzenie i z brawurą, razem z...

W drugiej części cyklu "Przodkowie" dzieje się dużo więcej niż w poprzednim. Siemowit po zyskaniu władzy bezustannie uczestniczy w bitwach. Z przyczyn politycznych bierze drugą żonę, Dobiechnę. Świętana, mówiąc oględnie, nie jest zachwycona. Kobieta, która ujęła Siemowita opieką nad warchlaczkiem, teraz odrzuca dorosłego już odyńca. Za to jej mąż w pełni akceptuje zwierzę, próbuje przyuczyć dzika do chodzenia na smyczy, przedstawia mu obu synów. Właśnie, Świętana i Dobiechna prawie jednocześnie urodziły chłopców. Siemowit musiał poszerzyć siedzibę, żeby jego dwie kobiety z dziećmi miały dość przestrzeni.

Ten tom zdominowały opisy krwawych walk. Nasz władca nie ma chwili spokoju. Jeśli się nie bije to chodzi na układy z innymi księciami czy jarlami. Podobała mi się postać Varmgudinde, kobiety jarla, córki duńskiego króla. Niestety, tak jak większość postaci w powieści, i ta jest fikcyjna.

Na ośmiu bohaterów autentycznych przypada chyba osiemdziesięciu stworzonych na potrzeby książki, ale nie obawiajcie się tej ilości. Na początku tomu znajdziecie wykaz najważniejszych osób.

Tytuł dostarcza cennej wiedzy historycznej. Niestety w tym tomie zdarzyło się kilka błędów, kłujących w oczy: "Wracamy z powrotem", "kilka dni czasu" i chyba najpoważniejszy, w ostatnim rozdziale podany został rok 983, podczas gdy w poprzednich akcja toczyła się w 883. Nie udało mi się zbyt dobrze poznać psychiki bohaterów, zostałam wciągnięta z nimi w wir walk. Książka spodoba się miłośnikom opisów takich starć.

Język powieści nie jest łatwy, wymaga skupienia uwagi.

W tym tomie zaciekawiły mnie opisy pułapek zastawianych na wrogów i osoby nieupoważnione do odwiedzania pewnego miejsca. Siemowit staje się okrutny, każąc okaleczać jeńców. Ma litość tylko dla swojej niewiernej żony, która mogłaby zostać naprawdę srodze ukarana za swój postępek.

Jestem ciekawa dalszych losów Siemowita.
Czekam na kolejny tom cyklu.

W drugiej części cyklu "Przodkowie" dzieje się dużo więcej niż w poprzednim. Siemowit po zyskaniu władzy bezustannie uczestniczy w bitwach. Z przyczyn politycznych bierze drugą żonę, Dobiechnę. Świętana, mówiąc oględnie, nie jest zachwycona. Kobieta, która ujęła Siemowita opieką nad warchlaczkiem, teraz odrzuca dorosłego już odyńca. Za to jej mąż w pełni akceptuje zwierzę,...

Siemowit ma iwlee problemów. Nieufność wobec władcy i wrodzy sąsiedzi. Jednak pomimo wyzwań nie ustępuje. Bitwy, walki, decyzje.. Jest tego mnóstwo.

A co ze skarbem Popiela? Co z zaginioną rodziną i wojennymi zmaganiami? Tego wszystkiego dowiemy się z tej książki.

Barwnie opisana historia, wiele szczegółów ciekawych faktów. W sam raz dla fanów historii

Siemowit ma iwlee problemów. Nieufność wobec władcy i wrodzy sąsiedzi. Jednak pomimo wyzwań nie ustępuje. Bitwy, walki, decyzje.. Jest tego mnóstwo.

A co ze skarbem Popiela? Co z zaginioną rodziną i wojennymi zmaganiami? Tego wszystkiego dowiemy się z tej książki.

Barwnie opisana historia, wiele szczegółów ciekawych faktów. W sam raz dla fanów historii

Ogólnie bardzo dobra pozycja która popularyzuje dzieje Siemowita, a jak wiem, prawie nic nie wiemy o nim :). Bardzo dobra wiedza autora na temat tamtych ludów, wojen, uzbrojenia. Mi osobiście brakuje życia codziennego, więcej religii, więcej życia poza walką. Wiem, że wtedy dużo walczono, ale drugi tom to jedna bitwa za drugą, a cała drużyna Siemowita to herosi. Spartańskich "300". Jednakże całokształt - polecam.

Ogólnie bardzo dobra pozycja która popularyzuje dzieje Siemowita, a jak wiem, prawie nic nie wiemy o nim :). Bardzo dobra wiedza autora na temat tamtych ludów, wojen, uzbrojenia. Mi osobiście brakuje życia codziennego, więcej religii, więcej życia poza walką. Wiem, że wtedy dużo walczono, ale drugi tom to jedna bitwa za drugą, a cała drużyna Siemowita to herosi....

Książek historycznych o władcach Polski jest naprawdę sporo, ale tych traktujących o zamkniętym okresie i dedykowanych wyłącznie władcom Polan chyba nie ma. Barkowski oddaje w nasze ręce cykl takich właśnie powieści pod ogólnym tytułem Przodkowie. Co ciekawe, większości materiałów nie znajdzie się na zwykłych portalach i stronach poświęconych historii. Większość to informacje pozyskane z kronik Galla czy Kadłubka. Biorąc to pod uwagę pochylam się nad pracą włożoną przez Barkowskiego by ten cykl powstał – na razie dostępne są dwa tomy: Siemowit. Burzliwy; Siemowit. Zagubiony. Tom trzeci jest w przygotowaniu i będzie nosił tytuł Siemowit. Nieustępliwy.

Tym, którzy nie poznali pierwszego tomu i są z historią na bakier, delikatnie przybliżę postać Siemowita. Nie wątpię, że nawet laik historyczny zna Mieszka I. Siemowit był jego pradziadkiem. Czas, w którym rzecz dzieje przypada na początek IX wieku. Możemy się tylko domyślać, lub dać wiarę zapisom i ewentualnie filmom, jaki to był niespokojny okres w dziejach. Tym bardziej, że to nie do końca jest tylko historia, ale także w jakiejś mierze pomysłowość i wyobraźnia autora.

Jak już się wczytałam, to było z górki, ale musiało to potrwać. Książka nie porywa od samego początku, zwłaszcza gdy nie czyta się pierwszego tomu. Od mnogości postaci może się zakręcić w głowie. Bardzo dobrym pomysłem jest umieszczenie na początku książki spisu postaci w niej występujących. Bez tego byłoby krucho. Zdecydowanie więc zalecam czytanie cyklu Przodkowie w kolejności, żeby zachować chronologię (w końcu to historia).

Siemowit Roberta Barkowskiego zabiera nas w fantastyczną podróż do świata, który możemy poznać tylko dzięki książkom. Do świata, gdzie historia miesza się z gusłami i magią. Gdzie religia opierała się na kulcie przyrody, a wiara w siły nadprzyrodzone była na porządku dziennym.
Ale także do świata, gdzie trudno o spokój, gdzie bardzo szybko sięga się po broń, a jutro stanowi wielką niewiadomą. Jedno pozostaje bez zmian do czasów dzisiejszych – nasza mentalność; nasze podejście do niektórych spraw; nasz stosunek do trudów codzienności. Choć „narzędzia”, które dzisiaj mamy w rękach się zmieniły, to nasze zachowania prawie wcale nie uległy zmianie.

Siemowit. Zagubiony okazał się lekturą trochę wymagającą, ale jednocześnie niezmiernie interesującą. Przyznam, że bardzo przyjemnie spędziłam czas w IX wieku, ale cieszę się, że trwało to tylko chwilę. Wolę jednak XXI. Jestem pewna, że nadrobię tom pierwszy, a później będę poznawać w kolejności wychodzenia. Nie wiem w jaki sposób pisze Barkowski, ale historią o wczesnych Polanach mnie uwiódł.

Książek historycznych o władcach Polski jest naprawdę sporo, ale tych traktujących o zamkniętym okresie i dedykowanych wyłącznie władcom Polan chyba nie ma. Barkowski oddaje w nasze ręce cykl takich właśnie powieści pod ogólnym tytułem Przodkowie. Co ciekawe, większości materiałów nie znajdzie się na zwykłych portalach i stronach poświęconych historii. Większość to...

„Nie dane Ci zażyć spokoju (…). Sam już się gubię w natłoku nieustannych wydarzeń.”

Mity, podania i legendy od zawsze w pewien sposób fascynowały czytelników. Opisywane w nich, owiane tajemnicami wydarzenia mogły być zarówno całkowitą fantazją autorów, jak i mieć miejsce naprawdę… Jako dziecko z innej, zapewne zamierzchłej już epoki, odwiedzałam podstawówkę z „Mitologią…” Parandowskiego pod pachą, a po powrocie ze szkoły sięgałam po zmęczony życiem z racji częstego używania zbiór „Legendy Pałuckie” Feliksa Malinowskiego. Historie o nastoletnich bohaterach nigdy nie wydawały mi się równie fascynujące co te, którymi zapewne co wrażliwszych można by po nocach straszyć. Jako Pałuczanka zakochana byłam w opowieści o zatopionym weselu (czyli legendzie o Jeziorze Kierzkowskim),diable weneckim czy tajemniczym kamiennym głazie w Annowie. Z dużą dozą prawdopodobieństwa to dzięki nim cieszę się dziś niezwykle barwną wyobraźnią. Doceniając te skrawki twórczości z pogranicza jawy i snu, szybko nauczyłam się również odróżniać dobro od zła – każda z nich opatrzona była morałem. Tych zaś próżno było szukać w ówczesnych historiach dla młodzieży… a obecnie w ich poszukiwaniu nie wystarczyłaby zapewne nawet najdłuższa świeca (mam nadzieję, że nastolatkowie wiedzą jeszcze czym jest i do czego służy – z przymrużeniem oka!). Tyle słowem wstępu, którego w przypadku cyklu „Przodkowie” nie mogłam pominąć. Uważam bowiem, że doskonale wyjaśnia on jakiego rodzaju lektury można oczekiwać po drugim tomie – „Siemowicie Zagubionym”, który zdecydowanie spodoba się miłośnikom historii naszego państwa u samego początku jego dziejów, ale również wszystkim pasjonatom tego, co tajemnicze, owiane mrokiem i znajdujące się gdzieś na pograniczu prawdy i fantazji.

„Z jednych kłopotów nie wybrnąłeś, motasz się w następne.”

Statystyczny ośmiolatek będzie umierał z nudów na klasowej wycieczce, której głównym celem jest zobaczenie Mysiej Wieży, w której to według legend króla Popiela zjadły myszy. Jak jednak często powtarzam, normalność jest skrajnie nudna i przereklamowana – do dzisiaj (choć dawno zaprzyjaźniłam się z kremami przeciw zmarszczkom i tymi na wysypkę po usłyszeniu nowomowy nastolatków) pamiętam tamtą wyprawę. Prawdopodobnie jako jedyna byłam zaciekawiona słowami przewodnika, który opowiadał nam wiele krążących od dawien dawna po Kruszwicy pogłosek na temat Popiela i jego siedziby. Polanie, Goplanie, mury obronne, historie z dreszczykiem, trucizną i jakże tragiczną śmiercią w tle… Tu wyżej wspomniany kilkulatek prawdopodobnie nieco się przestraszy (zakładając, że słuchał – a nie słuchał). Ja byłam tym zafascynowana, co tłumaczy zapewne w pewnym stopniu moją wieloletnią miłość do mrocznych lektur i biegłość w ich temacie. Robert F. Barkowski swoim cyklem sprezentował mi niespodziankę, dzięki której poznaniu mogłam jeszcze na chwilę wrócić do tamtych wspomnień, a następnie zanurzyć się w tak odległym, w dużej mierze nieodkrytym i do tego zdecydowanie fascynującym świecie. Wierzenia w wielu bogów, pojedynki na śmierć i życie oraz zupełnie inne obyczaje egzystujących wówczas ludzi to taki obszar tematyczny, który przyciąga swoją innością. Coś, co prawdopodobnie jest tylko fantazją będącego specjalistą w tej dziedzinie Autora, ale co jednak w stu procentach mogło wydarzyć się naprawdę, otwiera ogromne pole do stwarzania historii, rozmyślania i tego, by pozwolić w pełni ponieść się wyobraźni. Barkowski rzuca na czytelnika czar dawnych lat i robi to nader umiejętnie. Znać mistrza!

„Uparł się, że dopełni zemsty, niszcząc stolicę Pomorzan.”

Na szczególne wyróżnienie zasługują w moim mniemaniu sceny bitewne, które Autor opisał w sposób nader obrazowy. Słuchając o starciu Polan z Wikingami z dalekich ziem, czułam się, jak gdybym widziała to wszystko oczyma wyobraźni. Próżno szukać u Barkowskiego epatowania ohydą (jeśli poszukujesz walających się tu i ówdzie flaków oraz morza krwi, lepiej sprawdzi się jednak slasher klasy Z) – jest sztuka walki podana na bardzo wysokim poziomie. To właśnie ta część fabuły wzbudziła u mnie największą liczbę emocji. Z każdego rozdziału spływa na czytelnika pewność, że Autor ma niezmierzoną ilość informacji na opisywany temat i… że liczy zapewne, że zarazi miłośnika lektur swoją zajawką, o co wcale nietrudno. Jedynym wyzwaniem dla czytającego jest tak naprawdę język – na wskroś urzekający, ale jednak stylizowany na starodawny, co wymaga dużego skupienia podczas lektury. Barwne opisy ówczesnych ludzkich charakterów i poczynań, potyczek oraz zakulisowe spoglądanie na wartości i obyczaje sprzed tak wielu lat doskonale współgrają jednak z takim, a nie innym sposobem podania. Jestem przekonana, że tom drugi (tak samo jak i pierwszy) spodoba się wszystkim, którzy lubują się w poszerzaniu wiedzy oraz wyobraźni, spozieraniu daleko wstecz oraz tym doceniającym motyw walki o władzę, przetrwania w trudnych warunkach, walczenia o swoje czy knucia mrocznych intryg, których wielopiętrowość budzi podziw. W mojej ocenie „Siemowit Zagubiony” zasługuje na 7/10 – to po prostu bardzo dobra książka dla miłośników epoki i przepadających za… „co by było, gdyby…”. Wszakże w każdym bajaniu jest co najmniej ziarnko prawdy.
instagram.com/thrillerly

„Nie dane Ci zażyć spokoju (…). Sam już się gubię w natłoku nieustannych wydarzeń.”

Mity, podania i legendy od zawsze w pewien sposób fascynowały czytelników. Opisywane w nich, owiane tajemnicami wydarzenia mogły być zarówno całkowitą fantazją autorów, jak i mieć miejsce naprawdę… Jako dziecko z innej, zapewne zamierzchłej już epoki, odwiedzałam podstawówkę z „Mitologią…”...

📚 W pełni zachwycona pierwszym tomem z serii "Przodkowie" z niecierpliwością czekałam na kolejną publikację.

📕 Moją historyczną oraz literacką ciekawość właśnie zaspokoiła druga książka z tego cyklu nosząca tytuł : "Siemowit Zagubiony".

✒️ Autor bardzo ciekawie i obrazowo przedstawia trudności w sprawowaniu władzy przez Siemowita z uwzględnieniem ówczesnego tła społecznego, kulturowego i geopolitycznego.

📖 Jak już wspominałam przy pierwszym tomie, wpajana nam przez system szkolny wiedza o powstaniu Polski na podwalinach plemienia Polan tak naprawdę rozpoczyna się dopiero od chrztu Polski. Domyślnie kształtuje się w wyobraźni wizja dzikich plemion toczących ze sobą prymitywne walki, ucywilizowanych z chwilą przyjęcia chrztu.

❤️ Jestem bardzo wdzięczna autorowi za odczarowanie tych błędnych przekonań i urealnione przybliżenie przodków Mieszka I. Wraz z tą książką przekonujemy się, że już pierwsi władcy Polan byli strategami i wizjonerami, zdolnymi kreować działalność polityczną, tworzyć wspólnotę rodzinną i organizację plemienną czy rozwijać własną kulturę.

📖 Nie musicie obawiać się mozolnej lektury, z jaką kojarzy się większość publikacji związanych z historią, ponieważ prezentowane wydarzenia oraz kontekst historyczny są ukazane jako tło dla wartkiej akcji, którą czyta się sprawnie i przyjemnie. Choć wymaga dużej dozy koncentracji i uważności, z uwagi na to, że pojawia się wielu bohaterów oraz dużo się dzieje.

🧩 Jeśli dotychczas czuliście, że brakuje pewnego elementu w puzzlach tworzących historię Polski, to z pewnością odkryjecie go w tej serii książek Roberta F. Barkowskiego.

📚 W pełni zachwycona pierwszym tomem z serii "Przodkowie" z niecierpliwością czekałam na kolejną publikację.

📕 Moją historyczną oraz literacką ciekawość właśnie zaspokoiła druga książka z tego cyklu nosząca tytuł : "Siemowit Zagubiony".

✒️ Autor bardzo ciekawie i obrazowo przedstawia trudności w sprawowaniu władzy przez Siemowita z uwzględnieniem ówczesnego tła...

Czy warto sięgnąć po „Siemowita. Zagubionego”? Oczywiście! Robert F. Barkowski w mistrzowski sposób przenosi czytelnika w czasy średniowiecznej Polski, gdzie honor, odwaga i lojalność były na wagę złota.

Bohaterowie tej książki to postacie pełne życia i dramatycznych wyborów, którymi łatwo się zżyć i którym trzymamy kciuki podczas każdej bitwy. Przygody Siemowita to wciągająca podróż przez epokę pełną napięcia i niebezpieczeństwa. To nie tylko opowieść o jednym młodym księciu, ale również o społeczeństwie, w którym żyje, o jego zwyczajach, wierzeniach i marzeniach. Książka ta to nie tylko emocjonująca przygoda, ale także subtelne odniesienia do historii Polski i Europy w tamtych czasach. Siemowit, zanurzony w wirze wydarzeń, stara się odnaleźć swoje miejsce w świecie pełnym niebezpieczeństw i tajemnic. Super!

Czy warto sięgnąć po „Siemowita. Zagubionego”? Oczywiście! Robert F. Barkowski w mistrzowski sposób przenosi czytelnika w czasy średniowiecznej Polski, gdzie honor, odwaga i lojalność były na wagę złota.

Bohaterowie tej książki to postacie pełne życia i dramatycznych wyborów, którymi łatwo się zżyć i którym trzymamy kciuki podczas każdej bitwy. Przygody Siemowita to...

Czytałam pierwszy tom i bardzo mi się on podobał. Z czymś takim wcześniej się nie spotkałam! Autor zbudował dla nas wyjątkowy świat, który nie dość, że przenosi nas w zupełnie odległy nam wiek, to jeszcze łączy powieść historyczną z obyczajową.

Jest to świetna książka zarówno dla kobiety, jak i dla mężczyzny i my czytaliśmy ją wspólnie z moim partnerem. Ten tom okazał się równie dobry co pierwszy! Akcja widać, że świetnie się rozwija, pojawiają się nowe powiązania między bohaterami i przeciwności z którymi musi zmierzyć się nasz Siemowit. Niesamowite, że autor w średniej długości powieści zawarł tyle wydarzeń i rzeczy. Jest super i wciąga!

Czytałam pierwszy tom i bardzo mi się on podobał. Z czymś takim wcześniej się nie spotkałam! Autor zbudował dla nas wyjątkowy świat, który nie dość, że przenosi nas w zupełnie odległy nam wiek, to jeszcze łączy powieść historyczną z obyczajową.

Jest to świetna książka zarówno dla kobiety, jak i dla mężczyzny i my czytaliśmy ją wspólnie z moim partnerem. Ten tom okazał się...

„Siemowit. Zagubiony” to kontynuacja historii, którą rozpoczęliśmy w „Siemowicie. Burzliwym”. Tym razem autor przenosi nas w świat jeszcze bardziej skomplikowanych relacji i niebezpieczeństw.

Widać, że akcja świetnie się rozkręca!

Główny bohater, mimo młodego wieku, musi stawić czoła nie tylko wrogom zewnętrznym, lecz także wielu wewnętrznym konfliktom, które tu spotkamy. Siemowit to postać pełna sprzeczności i ambicji -w tej książce nie ma miejsca na nudę. Czytelnik zostaje porwany w wir wydarzeń, gdzie każda strona książki to nowe zaskoczenia i niespodzianki. Podoba mi się ta nieoczywista i bardzo wyjątkowa forma! Czy możecie zacząć od tej części nie czytając pierwszej? Według mnie tak!

„Siemowit. Zagubiony” to kontynuacja historii, którą rozpoczęliśmy w „Siemowicie. Burzliwym”. Tym razem autor przenosi nas w świat jeszcze bardziej skomplikowanych relacji i niebezpieczeństw.

Widać, że akcja świetnie się rozkręca!

Główny bohater, mimo młodego wieku, musi stawić czoła nie tylko wrogom zewnętrznym, lecz także wielu wewnętrznym konfliktom, które tu...