O ile doceniam autora za korzystanie ze źródeł i solidną drobiazgowość, o tyle tendencyjność Barkowskiego jest koszmarna i spowodowała, że ledwo przebrnąłem przez tryptyk. Liczba nieprzychylnych, cynicznych epitetów użytych wobec kleru, Niemców, Duńczyków, wszystkich którzy walczyli ze Słowianami jest tragiczna. Autor nie jest się w stanie skomentować jakiegokolwiek pozytywnego zachowania tychże bez kwestionowania go, nie mając żadnych ku temu przesłanek. Owe idiotyczne komentarze wciska dosłownie wszędzie i nie służą one niczemu. Przykład. Opisuje przedzieranie się Duńczyków przez jakieś bagna i wspomniwszy o tym, że niektórzy z wojów mieli założoną zbroję (groził im atak, ale ciężar utrudniał też marsz) Barkowski musi oczywiście palnąć bzdurę w stylu, że te zbroje założone były na pewno z powodu głupoty lub tchórzostwa. Akapit niżej, gdy zastanawia się, dlaczego Pomorzanie nie zaatakowali wtedy Duńczyków, aż prosi się Panie Barkowski, żebyś był konsekwentny i takoż napisał "na pewno z głupoty albo tchórzostwa". No ale o Słowianach to niedobra tak pisać.

O ile doceniam autora za korzystanie ze źródeł i solidną drobiazgowość, o tyle tendencyjność Barkowskiego jest koszmarna i spowodowała, że ledwo przebrnąłem przez tryptyk. Liczba nieprzychylnych, cynicznych epitetów użytych wobec kleru, Niemców, Duńczyków, wszystkich którzy walczyli ze Słowianami jest tragiczna. Autor nie jest się w stanie skomentować jakiegokolwiek...

Moim zdaniem najlepsza książka ze "słowiańskiej trylogii" pana Barkowskiego. Napisana lekkim językiem, bardzo przejrzysta i rzeczowa. Ciekawie opisuje dość skomplikowane wydarzenia tamtego okresu. Polecam wszystkim miłośnikom północno-zachodnich kresów Słowiańszczyzny i nie tylko!

Moim zdaniem najlepsza książka ze "słowiańskiej trylogii" pana Barkowskiego. Napisana lekkim językiem, bardzo przejrzysta i rzeczowa. Ciekawie opisuje dość skomplikowane wydarzenia tamtego okresu. Polecam wszystkim miłośnikom północno-zachodnich kresów Słowiańszczyzny i nie tylko!