Fisharmonia. Snówpowiązałka – tytuł zachwyca, a historia rodzinna opowiedziana przez autora wywołuje całą gamę emocji – można się pośmiać, można się powkurzać (matka bohatera szczególnie potrafi rozdrażnić),a na koniec mocno się wzruszyć. To galeria dziwaków, i najfajniejszy problem z autorem jest taki, że bohaterowie jego książek, mają bardzo dużo z autora i realnych postaci, ale oczywiście nie wiadomo ile, coś tam wymyśla, coś ubarwia, tworzy postać której daje coś z siebie, ale czasami zastrzega, że ej to nie jestem całkiem ja. Książka żyje swoim życiem i każdy bierze z niej coś innego.
A ja nadrabiam poznawanie twórczości Huberta, bo jego sposób pisania to jest coś, co mnie porywa, gdybym umiała pisać, to tak właśnie chciałabym to robić.

Fisharmonia. Snówpowiązałka – tytuł zachwyca, a historia rodzinna opowiedziana przez autora wywołuje całą gamę emocji – można się pośmiać, można się powkurzać (matka bohatera szczególnie potrafi rozdrażnić),a na koniec mocno się wzruszyć. To galeria dziwaków, i najfajniejszy problem z autorem jest taki, że bohaterowie jego książek, mają bardzo dużo z autora i realnych...

Moja opinia: posłużę się słownikiem komentatorów piłkarskich. Jest to książka dla koneserów.

Moja opinia: posłużę się słownikiem komentatorów piłkarskich. Jest to książka dla koneserów.

"Granica świeciła pustkami. Gdyby nie znaki, trudno byłoby się zorientować, że to Polska właśnie. Czekało ich jeszcze jedno pasmo niewysokich gór. Zaraz za nimi leżało jego rodzinne miasto. Zawsze, kiedy do niego wjeżdżał, czuł w sercu rodzaj smutku. Nie takiego, jaki się pojawia, kiedy wyjeżdża się na stałe z miejsca, które się lubi. To było zupełnie coś innego. Tkwił w nim absurdalny żal do Boga, że urodził się właśnie tam, a nie gdzie indziej. Choć przecież ,,gdzie indziej" mogło być o wiele gorsze od „tamtego"...
•
"Dwuskrzydłowa szafa po jednej i drugiej stronie miała identyczne drzwi, z tym że za drzwiami po lewej stronie znajdowały się zwykłe półki, na których leżała poskładana bielizna, ręczniki, pościel. Po drugiej stronie, za drewnianymi drzwiami, były jeszcze drugie drzwi, zamykane na kluczyk, coś na kształt prostego sejfu. A sejf ten krył w sobie najcenniejszą pamiątkę po przedwcześnie zmarłym mężu.
Przenośną, niewielkich rozmiarów fisharmonię z ręcznym miechem, którą dziadek Krzysia Na Drugie przywlókł ze sobą z Odessy."
•
Główny bohater mieszka w Austrii. Na prośbę matki, przyjeżdża do Polski, do rodzinnej miejscowości na pogrzeb swojego chrzestnego. Od lat nie utrzymuje kontaktów z ojcem i jego rodziną. Wszyscy mają okazję spotkać się dopiero na pogrzebie.

Autor opowiada zagmatwaną historię rodzinną z tajemnicami, nieporozumieniami. To trudna historia i trudna przeszłość.

Bardzo lubię styl Huberta Klimko-Dobrzanieckiego, jego poczucie humoru i ironię, dostrzeganie drobiazgów w codziennym życiu. Powiązanie snów i słów.

"Fisharmonia. Snówpowiązałka" to piękna powieść o poszukiwaniu własnej tożsamości.
A w tle rozbrzmiewa fisharmonia...
Polecam!
Za egzemplarz dziękuję @oficyna_noir_sur_blanc

@wschod_bug

"Granica świeciła pustkami. Gdyby nie znaki, trudno byłoby się zorientować, że to Polska właśnie. Czekało ich jeszcze jedno pasmo niewysokich gór. Zaraz za nimi leżało jego rodzinne miasto. Zawsze, kiedy do niego wjeżdżał, czuł w sercu rodzaj smutku. Nie takiego, jaki się pojawia, kiedy wyjeżdża się na stałe z miejsca, które się lubi. To było zupełnie coś innego. Tkwił w...

Obleśna jest ta książka i nie wiem, po co ją wgl zmęczyłam do końca.

Obleśna jest ta książka i nie wiem, po co ją wgl zmęczyłam do końca.

"Fisharmonia. Snówpowiązałka" to książka tajemnicza jak jej tytuł. W zapowiedzi czytamy, że to lektura o tym "że sny potrafią wiązać rzeczywistość, a rzeczywistość sny rozwiązywać" i faktycznie w spisanej tu codzienności daje się dostrzec jakąś senną magię. Mało tego? To snów powiązanie przenikające się z rzeczywistością dzieje się tu melodyjnie. Kiedy chłonęłam opowieść, w tle przygrywał mi delikatny, aczkolwiek dający się zauważyć, podkład muzyczny wygrywany na tytułowej, tajemniczej, owianej rodzinną sławą, fisharmonii.

Książka opowiada historię ludzi, których doświadczyło życie. W różny sposób. Główny wątek historii czyli śmierć trenera, jego pogrzeb i stypa są doskonałym centralnym punktem do snucia opowieści o ludziach powstałych m.in. ze zmieszanych kulturowo małżeństw, z żalu, z nawyków czy z miłości. Podczas obcowania ze śmiercią z łatwością przychodzi refleksja nad kondycją własnego życia w ogóle, czyż nie? Śmierć, stypa, wesele, narodziny, choroby, radości i przede wszystkim codzienność naznaczona piętnem czasu minionego. Przeszłość otulona tym, co odziedziczone i dane w genach. Różnorodność doświadczeń, perspektyw i przeżyć. Dzieje się tu naprawdę dużo.

Książka napisana jest nie wprost, ze słów powiązuje się ukryty głębiej sens i potrzeba czasu by go dostrzeć. Całość wybrzmiewa smutkiem i melancholią. Zastosowana tu przez Autora wyważona ironia i dowcip wprawdzie rozświetlają zastaną tu codzienność, ale nie są w stanie na dłuższą chwilę odwrócić uwagi czytelnika od pokładów ogromnego żalu ukrytego pomiędzy. Książka zdecydowanie nie należy do łatwych w odbiorze. Potrzeba czasu by się wgryzła w czytelnika i zaczęła płynąć w żyłach melodią słów spisanych nieśpiesznie. Początek czytało mi się ciężko, ale z każdą kolejną stroną, kiedy porządkowałam początkowy chaos było coraz lepiej. Zaczęłam być częścią tej osobliwej, rodzinnej historii. Czułam, że bohaterowie są mi bliscy, że jest pomiędzy nami nić porozumienia, że rozumiemy oraz akceptujemy smutek i lawinę żalu upchaną pod powierzchnią własnej codzienności.

"Fisharmonia. Snówpowiązałka" to książka tajemnicza jak jej tytuł. W zapowiedzi czytamy, że to lektura o tym "że sny potrafią wiązać rzeczywistość, a rzeczywistość sny rozwiązywać" i faktycznie w spisanej tu codzienności daje się dostrzec jakąś senną magię. Mało tego? To snów powiązanie przenikające się z rzeczywistością dzieje się tu melodyjnie. Kiedy chłonęłam opowieść, w...

Fisharmonia i akordeon mają ze sobą tak wiele wspólnego, a że akordeon to moje życie, to cała ja, więc kiedy tylko zobaczyłam tytuł książki Huberta Klimko-Dobrzanieckiego wiedziałam, że muszę poznać tę historię…

Od pierwszych słów czekałam, aż zabrzmi melodia wygrywana na tym instrumencie, na fisharmonii. Kiedy w końcu ją usłyszałam była grana piano pianissimo, w tempie lento, a linia melodyczna obfitowała w pauzy generalne. Dlaczego ta kompozycja cichła, dlaczego była tak mało słyszalna?… przecież podobno stanowiła opokę dla tych, którzy potrafili ją zagrać…

Fisharmonia choć przez większą część historii schowana była głęboko w szafie to posiadała magiczną moc, mogła uratować człowieka, choć to duża metafora. W tej książce poznajemy osobę, która dzięki temu instrumentowi odnalazła się kiedyś na nowo, zaczęła „nowe życie”. Teraz owego mężczyzny już nie ma, opuścił ten świat, ale to właśnie stypa po jego pogrzebie staje się sposobnością do opowiedzenia przeróżnych historii, historii wielu ludzi, historii, które przeplatają się między sobą, historii pełnych miłości, radości, ale również zgryzoty, cierpienia, strachu i straty…

Choć cisza to też muzyka, tak bardzo liczyłam na to, że tu wybrzmi jej dużo więcej i dużo głośniej, ale przecież dźwiękiem mogą być również słowa…

Tu każde słowo jest jakby zawieszone w próżni, każde zawierające duży ładunek emocjonalny. To opowieści o życiu, tak bardzo zwyczajna, ale w tej swojej prostocie tak bardzo wysublimowana i wyszukana. Czy to się aby ze sobą nie kłóci? Nie tu…

Zaduma, lekki uśmiech, błysk w oku, ogrom refleksji to niesie za sobą ta książka.
Jest trochę jakby bajkowa, zapytacie dlaczego? Bo taka prawdziwa, ale ubrana w niezwykłe frazy, które sprawiają, że „odlatujesz” i śnisz, bo to przecież snówpowiązałka posiadająca morał… Ż𝓎𝒿𝒸𝒾𝑒 𝒹ł𝓊𝑔𝑜 𝒾 𝓈𝓏𝒸𝓏ęś𝓁𝒾𝓌𝒾𝑒.

Fisharmonia i akordeon mają ze sobą tak wiele wspólnego, a że akordeon to moje życie, to cała ja, więc kiedy tylko zobaczyłam tytuł książki Huberta Klimko-Dobrzanieckiego wiedziałam, że muszę poznać tę historię…

Od pierwszych słów czekałam, aż zabrzmi melodia wygrywana na tym instrumencie, na fisharmonii. Kiedy w końcu ją usłyszałam była grana piano pianissimo, w tempie...

"Fisharmonia. Snówpowiązałka" Hubert Klimko-Dobrzaniecki
Książka zaczyna się nietypowo - od stypy. To właśnie to wydarzenie staje się pretekstem do snucia historii rodzinnych, nierzadko z wyważoną ironią i przymróżeniem oka. Autor zabiera nas w nieśpieszną podróż po Dolnym Śląsku, Rumunii czy Wiedniu. Czytelnik delektuje się słowem, a w tle słyszy dźwięki fis-harmonii. W książce nie brakuje zabawnych momentów i świetnych dialogów. Z pozoru prosta historia zwykłych ludzi ujmuje różnorakim ładunkiem emocji, pokazuje coś, co umyka nam w codziennym biegu. To również historia o tym, że sny potrafią wiązać rzeczywistość, a rzeczywistość te sny rozwiązywać.
Ależ to była uczta czytelnicza! Zawsze czekam na nową książkę Klimko-Dobrzanieckiego i ubolewam, że nie ma on odpowiedniej reklamy. Gdy zobaczyłam okładkę "Fisharmonii" to wiedziałam, że muszę ją jak najszybciej mieć. Nie zawiodłam się i tym razem. Hubert Klimko-Dobrzaniecki to autor, po którego książki można sięgać w ciemno.

"Fisharmonia. Snówpowiązałka" Hubert Klimko-Dobrzaniecki
Książka zaczyna się nietypowo - od stypy. To właśnie to wydarzenie staje się pretekstem do snucia historii rodzinnych, nierzadko z wyważoną ironią i przymróżeniem oka. Autor zabiera nas w nieśpieszną podróż po Dolnym Śląsku, Rumunii czy Wiedniu. Czytelnik delektuje się słowem, a w tle słyszy dźwięki fis-harmonii. W...

Powiązałka snów i słów.
Słów, które składają się na historię rodziny, która spotyka się na stypie.
Słów i snów, które mieszają teraźniejszość z przeszłością.
Słów i snów, które nie zawsze łatwo zrozumieć, bo wyolbrzymiają zupełnie inny problem.

Ta historia jest osobliwa w formie i momentami abstrakcyjna. Nie każdy fragment można brać na poważnie, a jednocześnie o poważnym temacie mówi. Książka bez granic poprawności, które mogą razić, lecz czy nie pokazują jak wyglądają rozmowy ludzi przy stołach. Szczególnie tam, gdzie dziejowa historia odcisnęła swoje piętno. Wojny, zsyłki, ucieczki, emigracje. Wieczne doszukiwanie się, który naród jest lepszy i jaki wpływ na rodziny mają narodowo zmieszane małżeństwa. Polityka, która poróżniła niejeden wspólny stół. Wielkie miłości i równie duże rozwody.

Przekrój uczuć, które towarzyszą bohaterom stały się odzwierciedleniem moich odczuć. Uśmiech, niedowierzanie, nostalgia czy złość na to co mnie razi. Sens tam, gdzie go nie ma i brak sensu tam gdzie jest. Ja wiem, że to wszystko brzmi tak bardzo enigmatycznie, ale ciężko inaczej opisać to co się tutaj znajduje. Przynajmniej ja nie potrafię oddać tego w prostszy sposób.

A może właśnie o to chodzi, bo to nie jest prosta z pozoru historia i też wiem, że nie trafi do każdego. To forma, do której trzeba się przekonać (albo i nie) i dać sobie przestrzeń na kopanie głębiej. Przestrzeń, która bardziej cię otworzy na przeróżne sprawy albo zamknie w kilku pierwszych stronach, bo abstrakcyjna dosłowność niektórych zdarzeń nie będzie dla Ciebie. Szczerze to ja mam w sobie dwie te przestrzenie. Coś mnie otworzyło w niej, a coś zamknęło. Z tym, że więcej jednak czuję tego kunsztu literackiego i czuję, że to taka historia, do której potrzeba więcej przeżytych lat odbiorcy.

Powiązałka snów i słów.
Słów, które składają się na historię rodziny, która spotyka się na stypie.
Słów i snów, które mieszają teraźniejszość z przeszłością.
Słów i snów, które nie zawsze łatwo zrozumieć, bo wyolbrzymiają zupełnie inny problem.

Ta historia jest osobliwa w formie i momentami abstrakcyjna. Nie każdy fragment można brać na poważnie, a jednocześnie o...

Dziś chciałam Wam przedstawić świetną książkę. Jestem pod ogromnym wrażeniem tej historii. Autor ma niesamowity talent, pisze wspaniale i tak lekko się to czyta. Ja dosłownie pochłonęłam tą książkę. Po pierwsze sama okładka jest interesująca i przyciąga uwagę. Sam tytuł też skrywa w sobie coś niesamowitego i ciekawego. A historia zaczyna się od stypy. Potem autor w niesamowity sposób opisuje opowieść. Poznajemy różne historie rodzinne. Które są bardzo różne, ale życiowe. Dla mnie to historia którą powinno się czytać z przymrożeniem oka. Pojawia się uśmiech podczas czytania. A autor czaruje swoim stylem pisania by wprowadzić nas w niesamowity klimat tej historii. Jest i zawarta tu ironia, ale ze smakiem. Klimat małomiasteczkowy. Jest i co nieco o miłości. Są marzenia. Jak i życie codzienne. Bardzo różni bohaterowie i ciekawie przedstawieni. Życie które bywa różne i lubi zaskakiwać. Sama akcja w fajnym tepie poprowadzona, jednym słowem ciężko się oderwać od czytania. Moim zdaniem to niezwykła opowieść, zrobiła na mnie bardzo duże wrażenie. Dla mnie zdecydowanie to literatura piękna, napisana z klasą, smakiem i na fajnym poziomie. Poznajemy życie ludzi, i jak ich samo życie zmieniło. Bo wydarzenia które ich spotkały miały wpływ na nich samych. Emocje podczas czytania są. Sama historia skłania do refleksji. Poszukiwanie władnej drogi. Jak i sensu życia. Są tu też zabawne sytuacje. Wspaniale napisane dialogi. To piękna podróż po Dolnym Śląsku. Rumuni. Stypie. Weselu... Polecam gorąco tą książka was oczaruje. Mnie się bardzo ale to bardzo podobało to co tu przeczytałam. Gratuluję autorowi takiego talentu w pisaniu, coś niesamowitego i genialnego.

Dziś chciałam Wam przedstawić świetną książkę. Jestem pod ogromnym wrażeniem tej historii. Autor ma niesamowity talent, pisze wspaniale i tak lekko się to czyta. Ja dosłownie pochłonęłam tą książkę. Po pierwsze sama okładka jest interesująca i przyciąga uwagę. Sam tytuł też skrywa w sobie coś niesamowitego i ciekawego. A historia zaczyna się od stypy. Potem autor w...

Co najbardziej ujmuje Was w książce na pierwszy rzut oka? Autor, okładka, gatunek a może tytuł?
U mnie z tą kompilacją bywa różnie.
W przypadku książki „Fisharmonia. Snówpowiązałka” autorstwa Huberta Klimko- Dobrzanieckiego z całą pewnością urzekł mnie tytuł. Zabawny, nieoczywisty, intrygujący.

Książka zaczyna się nietypowo,
od stypy. Autor prowadzi czytelnika przez historie rodzinne, emocje opowiedziane z przymróżeniem oka i odrobiną wyważonej ironii. Pokazuje małomiasteczkowy klimat, opowiada o miłości, marzeniach. Ale przede wszystkim o zwykłej codzienności. Fajnych ludziach i ich życiu.

Akcja powieści nie pędzi. Płynie powoli, a jej spokojny nurt zabiera czytelnika w nieśpieszną podróż. Koi i otula. Pozwala delektować się słowami.
Doskonale dialogi sprawiają, że strony uciekają w mgnieniu oka.
Jest to moje drugie spotkanie z twórczością autora, na pewno nie ostatnie.

Co najbardziej ujmuje Was w książce na pierwszy rzut oka? Autor, okładka, gatunek a może tytuł?
U mnie z tą kompilacją bywa różnie.
W przypadku książki „Fisharmonia. Snówpowiązałka” autorstwa Huberta Klimko- Dobrzanieckiego z całą pewnością urzekł mnie tytuł. Zabawny, nieoczywisty, intrygujący.

Książka zaczyna się nietypowo,
od stypy. Autor prowadzi czytelnika przez...