Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lubię, gdy w książkach już samo miejsce akcji odgrywa znaczącą rolę i mogę dowiedzieć się czegoś nowego o danym miejscu lub zostać zainspirowana do jego odwiedzenia, gdy spodoba mi się na stronach książki. W przypadku tej powieści sama autorka zwiedzając okolice Jeziora Czorsztyńskiego uznała, że to będzie dobre miejsce na osadzenie w niej kryminału.

Kojarzyłam z lekcji geografii fakt tworzenia sztucznych jezior, ale nigdy nie zgłębiałam się w to, że wybierając teren pod takie jezioro mógł ktoś tam mieszkać i trzeba ludzi przenieść w inne miejsce, odbierając im kawałek przeszłości. Za to właśnie uwielbiam poznawać nowe historie, które uwrażliwiają mnie na problemy, nad którymi wcześniej nie przyszło mi do głowy się pochylić. Po części, chociaż sama fabuła w książce jest fikcyjna to można powiedzieć, że napisało ją samo życie, bo raz, że miejsce akcji i to co się tam działo jest prawdziwe to jeszcze jeden z elementów kryminalnej fabuły też miał miejsce w rzeczywistości, a możemy się tego dowiedzieć od autorki w przedmowie.

Akcja książki jest podzielona dwutorowo, bo obok morderstw, które dzieją się współcześnie, dostajemy wstawki z czasów przenosin wsi pod jezioro i tego co się tam działo podczas prac archeologicznych i przenosin m.in. cmentarza. Im dalej tym się okazuje, że historia odkryta w kościach sięga jeszcze dalej w przeszłość, w której swój udział mieli mieszkańcy wsi. Wiąże się to wszystko z dusznym klimatem tajemnicy, którą ukrywają okoliczni mieszkańcy. Podobało mi się zrobienie z głównej postaci pisarza, który osiedla się w Czorsztynie świeżo po wyjściu z więzienia. Igor nie jest kryształową postacią i nie bawi się w domorosłego detektywa z własnej inicjatywy, a po prostu został wciągnięty w to co się dzieje i stara się w tym odnaleźć. Rozwiązanie wszystkich wątków było ciekawe, chociaż przyznaję, że trochę bez elementu zaskoczenia, bo zwracając uwagę na dwa zdarzenia domyśliłam się kto jest winny zabójstw kobiet.

Też nie mogę napisać, że było to bardzo wprost opisane, a przecież wręcz trzeba powoli odkrywać karty, więc nie uważam tego za błąd, a raczej to po prostu moja dobra spostrzegawczość na pewne sygnały. Doceniam tę książkę za ciekawe miejsce akcji i przemyślane połączenie wątków.

Lubię, gdy w książkach już samo miejsce akcji odgrywa znaczącą rolę i mogę dowiedzieć się czegoś nowego o danym miejscu lub zostać zainspirowana do jego odwiedzenia, gdy spodoba mi się na stronach książki. W przypadku tej powieści sama autorka zwiedzając okolice Jeziora Czorsztyńskiego uzn...

Rozwiń

Zwiń

Dobrze poprowadzony thriller powinien powodować zagięcie czasoprzestrzenne, tym w jaki sposób odczuwamy przy nim czas. Gdy mamy wrażenie, że minęła godzina, a tak naprawdę minęły ponad trzy i właśnie poznaliśmy zakończenie.

Pod tym względem bardzo lubię ten gatunek i nie ukrywam, że lubię książki w klimacie, który tworzy np. Harlan Coben czy B.A. Paris. Już jakiś czas nie miałam okazji poczuć właśnie takiego totalnego wciągnięcia, gdzie kartki uciekają mi spod palców, a ja w myślach stopuję siebie, by czytając za szybko nic mi nie umknęło. „Złe dziecko” przypomniało mi ten pęd, nad którym ciężko zapanować.

Historia zawarta w książce skupia się na dwóch płaszczyznach czasowych. Po pierwsze poznajemy małą Hannah, która od dzieciństwa zaczyna przejawiać zachowania socjopatyczne. Jej rodzice są tym bardzo zaniepokojeni, ale okazuje się, że nie mogą z tym nic zrobić, ponieważ sami są obarczeni tajemnicą, która mogłaby doprowadzić do ich skazania. Na dodatek ich tajemnicę w dzieciństwie poznaje Hannah, która zaczyna tą wiedzą terroryzować rodziców, stając się jeszcze bardziej bezkarna.

Dzieje się to w latach 80 i 90 XX wieku, a drugą osią czasu jest rok 2017. W tym czasie dochodzi do porwania młodego mężczyzny i śledzimy poczynania jego dziewczyny i rodziny, by go odnaleźć. Już na wczesnym etapie możemy przypuszczać połączenie tych dwóch wątków, ale autorka świetnie wyczuła momenty, w których odkrywać przed nami kolejne elementy układanki. Nie pojawiło się za szybko, ale też i nie czekała nadmiernie, by ujawnić co i jak.

Dobrze sobie poradziła z wyjaśnieniem wszystkiego i też nie zapomniała o tym, że skoro już komuś przypisała jakieś podejrzane zachowania, to potem je wyjaśniła nawet, gdy było już po głównej sprawie. Jednocześnie nie mogę napisać, że byłam zaskoczona całością, bo nie przypominam sobie niczego co by wywołało we mnie duże zdziwienie, jednak to była dobrze napisana książka z logicznymi wyjaśnieniami i bardzo mnie wciągnęła. Może i trochę z cyklu tych co się zaraz zapomni, ale tych dobrych, a nie złych, a już na pewno nie nudnych. 🔥

Dobrze poprowadzony thriller powinien powodować zagięcie czasoprzestrzenne, tym w jaki sposób odczuwamy przy nim czas. Gdy mamy wrażenie, że minęła godzina, a tak naprawdę minęły ponad trzy i właśnie poznaliśmy zakończenie.

Pod tym względem bardzo lubię ten gatunek i nie ukrywam, że lubi...

Rozwiń

Zwiń

Pasy zapięte? W takim razie, gaz do dechy... 🔥

Trzynaście opowiadań grozy spisane ręką Joe Hilla, który odziedziczył smykałkę do tego gatunku po słynnym tacie (sam Joe Hill pisze sporo we wstępie, który zatytułował: Kim jest mój tata?). Od zawsze bardzo lubiłam takie wstępy i posłowia, które zmniejszają dystans między czytelnikiem, a twórcą. Stephen King też często to robi, więc cieszę się, że i jego syn to kontynuuję. Zdaję sobie sprawę, że takie uchylanie rąbka tajemnicy z powstania książki jest też dobrym chwytem marketingowym, ale pozwolę sobie cieszyć się takim poczuciem odkrywania czegoś co mam wrażenie jest tylko między mną, a autorem (i to wcale nie ma znaczenia, że każdy może przeczytać te same słowa 🤣).

„Gaz do dechy” jest zbiorem opowiadań, który moim zdaniem trzyma dobrze wyrównany poziom. Większość opowiadań już się wcześniej, gdzieś ukazała i tak się składa, że jedno z nich już znałam z antologii „17 podniebnych koszmarów” i ja wtedy właśnie wyróżniałam w najlepszej trójce to opowiadanie Joe Hilla.

Był taki moment podczas czytania, gdy do końca nie byłam przekonana do jakiejś historii, ale zazwyczaj dość szybko jednak ocena się zmieniała na tą pozytywną, bo zaczęłam czuć się na fali z każdą historią. Na ogromne wyróżnienie zasługuje opowiadanie „Spóźnialscy” o kierowcy książkobusu, który spotyka czytelników z przeszłości. Oprócz szczypty grozy niosło ze sobą dużo wzruszenia i dosłownie żal mnie ściska, że to było opowiadanie, bo perfekcyjnie nadaję się na dłuższą książkę i wiem, że to raczej będzie takie niespełnione marzenie, by autor kiedyś je przekształcił w coś więcej, ale marzyć można...

To skoro „Spóźnialscy” są na pierwszym miejscu to chcę jeszcze przyznać dwa i jako drugie trafia tam te, które już wcześniej znałam „Jesteście wolni”, o tym co się dzieje, gdy pasażerowie samolotu orientują się, że pod nimi na ziemi zostały odpalone rakiety atomowe. Trzecie miejsce dostaje ode mnie tytułowy „Gaz do dechy” o morderczym pościgu motocyklowym.

Na myśl przychodzą mi jeszcze inne innowacyjne opowiadania, czyli w formie tweetów z zombie cyrku, o ciekawej „schodkowej” pisowni czy z klimatem sci-fi o robocie do wynajęcia albo polu trawy, z którego nie ma wyjścia.

Historie działały na wyobraźnię i z chęcią powtórzę tę przygodę w innych zbiorach autora.

Pasy zapięte? W takim razie, gaz do dechy... 🔥

Trzynaście opowiadań grozy spisane ręką Joe Hilla, który odziedziczył smykałkę do tego gatunku po słynnym tacie (sam Joe Hill pisze sporo we wstępie, który zatytułował: Kim jest mój tata?). Od zawsze bardzo lubiłam takie wstępy i posłowia, kt...

Rozwiń

Zwiń

Sięgając po „Próbę sił”, która jest wznowionym debiutem autora, byłam już po przeczytaniu jego dwóch książek „Lęku” i „Przypadłości”.

Odwracając tę kolejność, czyli nie znając wcześniej początku twórczości, mogłam zaobserwować jak zmienił się pod względem budowania historii Tomasz Sablik. Z resztą sam w przedmowie tej książki napisał, że nie jest już tym samym Tomaszem Sablikiem, który pisał „Próbę sił”, bo dopiero kolejne książki pozwoliły mu znaleźć swój styl, a przede wszystkim doskonalić pisarski warsztat.

Przyznaję, że z początku nie chciałam wierzyć, że zmiana jest tak zauważalna, bo będąc w trakcie tej książki wszystko było w porządku. Tym bardziej, gdy się jest fanką amerykańskiej literatury grozy. Fabuła była intrygująca i bardzo dobrze mi się ją czytało, jednak po jej skończeniu widzę różnicę. Różnicę wynikającą właśnie z braku tego uczucia po zakończeniu:

Gdy jakieś sceny zostają wyryte w twojej pamięci.
Gdy odczuwasz prawdziwość przeżyć bohaterów.
Gdy zaczynasz wierzyć w coś co wydaje się niemożliwe.

Takie odczucia miałam przy późniejszej twórczości autora, więc wiem co czułam wcześniej i na co stać Tomasza Sablika. Tutaj przeczytałam dobrą historię, ale towarzyszy mi poczucie powierzchowności niż głębi. Głębi fabuły, z której brały się tamte odczucia.

Jednak mam takie przeczucie, że gdybym czytała ją jako pierwszą to spodobałaby mi się na tyle, że chciałabym kontynuować przygodę z twórczością autora, więc to już niech da wam wskazówkę, że widzę od początku potencjał. Czułam, że będzie dobrze i nie mogę napisać, że się zawiodłam, ale wiem, że może być jeszcze lepiej.

Jako taki dodatek wam wspomnę, że oprócz typowych świątecznych książek w grudniu szukam właśnie czegoś mroczniejszego z zimowym klimatem, a jeszcze jak się dzieje w trakcie świąt bożonarodzeniowych to tym lepiej. Tutaj akcja przypada właśnie na święta i jest mrocznie, więc jak szukacie takich książek na grudzień to sobie zapiszcie tytuł.

Sięgając po „Próbę sił”, która jest wznowionym debiutem autora, byłam już po przeczytaniu jego dwóch książek „Lęku” i „Przypadłości”.

Odwracając tę kolejność, czyli nie znając wcześniej początku twórczości, mogłam zaobserwować jak zmienił się pod względem budowania historii Tomasz Sablik...

Rozwiń

Zwiń

Książki mają magiczną moc przenoszenia w czasie, bo podczas czytania tej książki czułam się jakbym cofnęła się do nastoletnich lat, gdy namiętnie czytałam takie serie jak „Zmierzch”, „Akademia wampirów” czy „Upadli”.

Biorąc do ręki „Black Bird Academy” nie zdawałam sobie sprawy jak głęboki mam sentyment do tego typu historii. I chociaż ostatnio zaczęto używać słowa: „romantasy” na połączenie romansu z fantastyką, to ja już dawno takie książki czytałam tylko nie było dla nich odpowiedniej nazwy. 😆

Nakreślam wam tę sytuację, dlatego żebyście wiedzieli skąd bierze się mój pozytywny odbiór tej książki, chociaż obok przebija się do głosu rozsądek, że sama książka nie była mocno odkrywcza. Autorka tworząc szkołę dla egzorcystów, która szkoli adeptów do tego, by tropili i pozbywali się demonów i innych upiorów, mimo wszystko czerpie dużo motywów, które są już nam ogólnie znane, a przynajmniej mi, która niejedną książkę w takim klimacie czytała. Oczywiście dodaje swoje stwory i pomysły, ale nie na tyle, bym uznała tę książkę za odkrywczą. To co spotyka główną bohaterkę po spotkaniu z demonem też nie jest mi obce, chociaż muszę przyznać, że sama kreacja bohaterki mi się podobała tym jak zadziorną postacią była i mimo całej nieciekawej dla niej sytuacji się nie poddawała. Plus też za jej duże poczucie humoru, które było bardziej sarkastyczne.

Nawet fajnie, że w tej części było więcej akcji niż romansu, chociaż autorka tak budowała napięcie w relacji głównych bohaterów, że już chciałam, by popchnęła dalej relację Leaf i Falco, który jest jednym z najlepszych egzorcystów.

À propos Leaf i jej „demona" to tak trochę przeczuwałam, że nie będzie tak mrocznie jak się na początku wydawało, ale nie mogę tego wskazać jako wady, bo przecież większość tego typu książek, gdzieś się tam stara obróć akcję w bardziej pozytywną stronę. Dobrze jednak, że są momenty, które autorka pozostawiła jako mocniejsze.

Zakończenie dało mi połowiczną satysfakcję, bo demoniczna akcja była w porządku i nawet lekko mnie zaskoczyła obrotem, ale samiuteńka końcówka z relacją bohaterów wprowadziła wątek, za którym nie przepadam.

Jednak przez to wszystko przebija się taki mój własny nastoletni sentyment do tego typu historii i to był dobrze spędzony czas, który z chęcią przedłużę za sprawą kolejnych tomów.

Książki mają magiczną moc przenoszenia w czasie, bo podczas czytania tej książki czułam się jakbym cofnęła się do nastoletnich lat, gdy namiętnie czytałam takie serie jak „Zmierzch”, „Akademia wampirów” czy „Upadli”.

Biorąc do ręki „Black Bird Academy” nie zdawałam sobie sprawy jak głębo...

Rozwiń

Zwiń

Dwunastoletni Edward jako jedyny przeżywa katastrofę lotniczą, w której ginie prawie 200 osób. Wśród ofiar są jego rodzice i starszy brat. Poznajemy jego historię z dwóch płaszczyzn, tej po tragedii i w trakcie lotu.

Nie tylko rodzina Edwarda dostaje tutaj swoją przestrzeń, bo autorka postanowiła pokazać też nam kilku innych pasażerów tragicznego lotu. Dzięki temu tragedia przestaje być bezosobowa. Też jako ciekawostkę mogę napisać, że przy końcowych scenach doprowadzających do rozbicia się samolotu, autorka posłużyła się zapiskami z dwóch autentycznych katastrof lotniczych. Jest to tym bardziej ważne, że w 2010 roku katastrofę samolotu linii Afriqiyah Airways podczas rejsu 771 przeżył jedynie dziewięcioletni chłopiec, który zainspirował autorkę do napisania tej powieści. Coś co wydaje się niemożliwie, dzieje się naprawdę...

Edward musi radzić sobie z brzemieniem ocaleńca, które działa w jego życiu na wielu frontach. Społeczeństwo nie daje mu spokoju tworząc historię jaki jest niezwykły i zalewając internet informacjami na jego temat, rodziny ofiar chcą od Edwarda, by podążał w życiu ścieżką ich zmarłych bliskich, a Edward nie potrafi pojąć czemu jako jedyny przeżył katastrofę. Do tego dochodzi przeżycie żałoby po rodzicach i bracie. Taka kumulacja traumy, napięcia i oczekiwań byłaby ciężka dla każdego dorosłego, a co dopiero dla dwunastolatka.

Pogodzenie się z losem i pójście dalej jest o tyle trudne, że w ciągu kilku lat, które opisuje autorka, Edwarda dopadają kryzysy. Jak sobie radzić z pojęciem tego, że w pewnym momencie jest się w wieku swojego starszego brata w chwili jego śmierci...

Jednak w tym wszystkim jest ten dobry promyk, bo Edward nie jest zupełnie sam i ma obok siebie ciocię i wujka oraz nowo poznaną sąsiadkę, która jest jego rówieśniczką. Zakończenie daje nadzieje na to, że da się żyć z takim brzemieniem. Podobało mi się to jak autorka potrafiła przekazać emocje bohaterów i jak wielowątkowy przekaz łączy się ze sobą i zostawia chwilę na refleksję.

Dwunastoletni Edward jako jedyny przeżywa katastrofę lotniczą, w której ginie prawie 200 osób. Wśród ofiar są jego rodzice i starszy brat. Poznajemy jego historię z dwóch płaszczyzn, tej po tragedii i w trakcie lotu.

Nie tylko rodzina Edwarda dostaje tutaj swoją przestrzeń, bo autorka po...

Rozwiń

Zwiń