Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Znacie to uczucie, gdy kończycie jakąś książkę w jeden wieczór, ale nie jesteście w stanie od razu stwierdzić czy wam się podobała? Zapewne niejednokrotnie tego doświadczyliście… Mówimy sobie wtedy: „Muszę się z tym przespać”, „Dam sobie kilka dni na przemyślenia” i niebawem jesteśmy w stanie ocenić czy dana lektura nas usatysfakcjonowała. A co jeśli po upływie tygodni ta odpowiedź nie nadchodzi? Tak też stało się i w moim przypadku po przeczytaniu „Moich głupich pomysłów”. Autor posługuję się antropomorfizacją, aby ukazać nam pewne ludzkie cechy ukryte w zwierzęcych zachowaniach. Jest to bardzo ciekawy sposób na przedstawienie wielu wad człowieka - niczym w dawnych bajkach Ezopa. Pomimo to, wstrząsnęła mną zatrważająca ilość brutalności, która wielokrotnie była nieuzasadniona i w pewnym stopniu mnie odtrącała. Ciągłe upokorzanie Archiego i bicie go przez lisa (latające talerze są tutaj na porządku dziennym),próby pożarcia swoich dzieci, bójki czy karygodne zachowanie matki łasic względem małych to tylko namiastka tego, co znajdziecie w tej pozycji. Panuje tutaj duży chaos - postępowania ludzkie mieszają się ze zwierzęcymi, a gdzieś w tle występuje jeszcze religia, która wprowadza nam wątek dylematów moralnych. Z jednej strony to ksiązka o zwierzętach, a praw natury nie da się oszukać (matka odtrąca niektóre młode w miocie, różne osobniki walczą, a następnie zjadają swoją zdobycz),zaś z drugiej strony miałam takie ciągłe przeczucie, że coś tu jest nie tak. Z pewnością nie jest to lektura, która otuli was niczym ciepły kocyk i pocieszy. Wręcz przeciwnie! Filozoficzne przemyślenia sprawią, że zaczniecie kwestionować swoje dotychczasowe zachowanie, wspomniana wcześniej brutalność wywoła ciarki na waszym ciele, zaś zakończenie pozostawi pustkę i pewną dozę smutku.