Marie-Hélène Lafon

"Nie trzeba jeszcze bardziej ogałacać ludzi, którzy są już wywłaszczeni z samych siebie, są ofiarami najazdu". Kiedy zetknęłam się z "Nasze życie" w księgarni uległam pewnemu rodzajowi zestrojenia z tą małą wielką książką bo w niej owo zestrojenie jest obrazowe, kiedy człowiek wie, że może rozszerzać się i oswajać z otoczeniem. Narratorka z krwi i kości robi zakupy w supermarkecie i doznaje olśnień, czego nie rozumie, to sobie wyobraża, a wola jej umysłu z siłą wiatru chwyta ludzi i zestraja ze sobą. Błądzi w tej wyrażalnej, namacalnej i racjonalnej wizji przenosząc się do krain jej znanych, uczuciowych, stara się nie pisać o stratach, o brakach, o tęsknotach. Wychwytuje słowami szaleństwo "za jego rozmach, za pęd, za nie hamowany wybuch, za roztańczenie". Taka kruchość rzeczywistości, zwykłych postaw, zachowań, emocji, a przecież tylko o ludziach wspomina i ich opowiada, jakby nie o stracie własnej. Nieco ponad 150 stron, a dawkowałam sobie to znajdowanie się w czasie przeszłym, w historiach przypadkowo spotkanych osób bo "świat znajduje się w okowach zimy, bezlitosnego zlodowacenia. Człowiek wpadł w niego nieświadomie, nikt go nie wybrał, po prostu". W pewnym wieku inaczej spoglądamy na otoczenie, a Marie- Helen Lafon robi to w sposób wyrafinowany, jej postrzeganie rzeczywistości sprawiło, że wchodząc do supermarketu zauważa się innych, mimo że "nic nikomu się nie należy", ale czego się nie wie, można sobie dopowiedzieć, stworzyć obrazy jakby były prawdziwe. Nieznośnie odnawiane życia podarowane innym. "Zagłębiałam się labiryncie istnień węszonych, obwąchiwanych, w zalążku, w zarysie, podobnie jak ktoś inny na moim miejscu rysowałby ołówkiem, pochylając się nad szkicownikiem spiętym spiralą".