Jest to powieść psychologiczna, jak piszą inne osoby, ale dla mnie to była również bardzo ciekawa refleksja o 'cancel culture' i o tym, że niby współcześnie poszliśmy naprzód, jesteśmy tacy postępowi, a wciąż mamy nieustanną potrzebę oceniania, szufladkowania i - no właśnie - cancelowania (chyba nie ma jeszcze dobrego polskiego słowa na to zjawisko). Może to dalekie skojarzenie, ale w związku z tą refleksją przypomina film "Anatomia upadku".

Jest to powieść psychologiczna, jak piszą inne osoby, ale dla mnie to była również bardzo ciekawa refleksja o 'cancel culture' i o tym, że niby współcześnie poszliśmy naprzód, jesteśmy tacy postępowi, a wciąż mamy nieustanną potrzebę oceniania, szufladkowania i - no właśnie - cancelowania (chyba nie ma jeszcze dobrego polskiego słowa na to zjawisko). Może to dalekie...

Nie wiem do końca co sądzić o tej książce. Pierwsza część była całkiem ciekawa, przyjemnie się jej słuchało. Jednak druga część była już o wiele gorsza, trochę nie potrzebna, ograniczyła dosyć możliwości interpretacji tej historii. Takie okrojenie wrażeń z literatury pięknej jednak trochę mija się z celem. Ta pozycja na pewno jest lepsza niż "Ta druga", przeczytana przeze mnie w zeszłym roku. Jednak uważam, że tytuł ten nie pozostanie na długo w mojej pamięci.

Nie wiem do końca co sądzić o tej książce. Pierwsza część była całkiem ciekawa, przyjemnie się jej słuchało. Jednak druga część była już o wiele gorsza, trochę nie potrzebna, ograniczyła dosyć możliwości interpretacji tej historii. Takie okrojenie wrażeń z literatury pięknej jednak trochę mija się z celem. Ta pozycja na pewno jest lepsza niż "Ta druga", przeczytana...

Najlepsza książka Therese Bohman, jaką czytałem. Bardzo ciekawe "dwustronne" przedstawienie platonicznego związku. I tak nieczęsto spotykana wiarygodna męska narracja napisana przez kobietę.
Ps. Ja słuchałem audiobooka - polecam.

Najlepsza książka Therese Bohman, jaką czytałem. Bardzo ciekawe "dwustronne" przedstawienie platonicznego związku. I tak nieczęsto spotykana wiarygodna męska narracja napisana przez kobietę.
Ps. Ja słuchałem audiobooka - polecam.

Po przeczytaniu (a raczej wysłuchaniu) wszystkich 4 książek Therese Bohman dostępnych na naszym rynku, mam kilka obserwacji co do jej prozy:
- seks jako kluczowy element życia bohaterów, zazwyczaj nie w małżeństwie i zazwyczaj po alkoholu,
- opisy przyrody są ważnym elementem świata bohaterów; zmiany pór roku, pogody - wprowadza w atmosferę.
- wino przewija się w każdej powieści, bohaterowie piją dużo, a jak się upiją to puszczają hamulce,
- wszystkie opowieści kobiet są okraszone ich wewnętrznymi przemyśleniami, głównie takimi, że zasługują na lepsze życie, lepsze traktowanie, lepsze pieniądze i dlaczego tak nie jest..

Ta proza jest w sumie prosta, ale przedstawia te problemy ludzi, które są niewygodne, uwierają naszą moralność, oceniamy bohaterki i ich nie lubimy (zwłaszcza te z pierwszych dwóch powieści). A nagle jakieś zdanie albo myśl wypowiedziana w książce uczepia się i zostaje na długo.

Na Bohman trzeba uważać, niby "to nie jest nasza proza", ale kończysz z licznikiem wszystkich jej książek jako przeczytane (dzięki Pauzie),nie możesz przestać o nich myśleć i.. chcesz więcej, mimo wszystko. Trzeba też zwrócić uwagę na piękne przekłady Justyny Czechowskiej, dzięki któremu naprawdę ciężko się oderwać.

Po przeczytaniu (a raczej wysłuchaniu) wszystkich 4 książek Therese Bohman dostępnych na naszym rynku, mam kilka obserwacji co do jej prozy:
- seks jako kluczowy element życia bohaterów, zazwyczaj nie w małżeństwie i zazwyczaj po alkoholu,
- opisy przyrody są ważnym elementem świata bohaterów; zmiany pór roku, pogody - wprowadza w atmosferę.
- wino przewija się w każdej...

Ta powieść autorki chyba najbardziej do mnie trafiła. Po raz pierwszy było mi naprawdę żal głównej bohaterki (mimo, że podejmowała moralnie wątpliwe dla mnie decyzje). W kilku momentach widziałam w bohaterce siebie i autorka bardzo dosadnie ubrała w słowa myśli, które od czasu do czasu kotłują mi się w głowie. “Andromeda” na pewno na dłużej zostanie w mojej pamięci.

Ta powieść autorki chyba najbardziej do mnie trafiła. Po raz pierwszy było mi naprawdę żal głównej bohaterki (mimo, że podejmowała moralnie wątpliwe dla mnie decyzje). W kilku momentach widziałam w bohaterce siebie i autorka bardzo dosadnie ubrała w słowa myśli, które od czasu do czasu kotłują mi się w głowie. “Andromeda” na pewno na dłużej zostanie w mojej pamięci.

Druga część zaniżyła moją ocenę. Kilka ciekawych przemyśleń ale tak jak w przypadku innej książki autorki, spodziewałam się czegoś lepszego i czuję, że szybko o niej zapomnę.

Druga część zaniżyła moją ocenę. Kilka ciekawych przemyśleń ale tak jak w przypadku innej książki autorki, spodziewałam się czegoś lepszego i czuję, że szybko o niej zapomnę.

Pierwsza część bardzo mnie zaangażowała, ale nie wiem co podkusiło autorkę, by w drugiej części napisać perspektywę mężczyzny, przez co ta historia spłynęła po mnie jak po kaczce.

Pierwsza część bardzo mnie zaangażowała, ale nie wiem co podkusiło autorkę, by w drugiej części napisać perspektywę mężczyzny, przez co ta historia spłynęła po mnie jak po kaczce.

Dobrze napisana, fabuła umiarkowanie ciekawa, było ok.

Dobrze napisana, fabuła umiarkowanie ciekawa, było ok.

No nie powiem, spore zaskoczenie!

Jeszcze po pierwszych parudziesięciu stronach lektury obstawiam klasyczną, żeby nie powiedzieć, że sztampową relację dwójki głównych bohaterów, opartą na starym jak świat schemacie Mistrza i Uczennicy. On, mężczyzna z ugruntowaną pozycją zawodową, erudyta, ona – aspirująca, trochę niepewna siebie i swoich kompetencji, ale za to pełna życia i entuzjazmu. Między nimi wzajemna fascynacja oraz silne intelektualne i, jakżeby inaczej, erotyczne napięcie.

I oczywiście, nawet jeśli to wszystko w większym lub mniejszym stopniu faktycznie się tutaj zadziało, to wydaje się, że dla Therese Bohman, autorki, zbieżne życiorysy Gunnara i Sofie pozostały raczej przyczynkiem do snucia znacznie głębszych refleksji o naturze człowieka z jego uniwersalnymi problemami: poczuciem nieprzystosowania i niewystarczalności, potrzebą zaistnienia, strachem przed przemijaniem i koniecznością ustąpienia. Wszystko podane w bardzo wyważonej, ale jednak dość mocno poruszającej co czulsze struny formie, odżegnującej się od patetyzmu i moralizatorskich tonów. Zostawiła mi w głowie dużo do przemyślenia.

No nie powiem, spore zaskoczenie!

Jeszcze po pierwszych parudziesięciu stronach lektury obstawiam klasyczną, żeby nie powiedzieć, że sztampową relację dwójki głównych bohaterów, opartą na starym jak świat schemacie Mistrza i Uczennicy. On, mężczyzna z ugruntowaną pozycją zawodową, erudyta, ona – aspirująca, trochę niepewna siebie i swoich kompetencji, ale za to pełna życia...

znakomita

znakomita