Ta książka stanowi rozszerzenie treści zawartych w "Życiu po życiu", oczywiście tego samego autora; oto link do mojej opinii: https://lubimyczytac.pl/ksiazka/4818996/zycie-po-zyciu/opinia/60155694#opin...
Z "Wprowadzenia" dowiaduję się, że doktor Elisabeth Kubler-Ross prowadzi podobne badania co doktor Raymond A. Moody.

Po przejściu przez granicę życie-śmierć kobieta mówi: "Zaznałam uczucia kompletnego spokoju, zadowolenia i miłości".

Z tego jakby nadprzyrodzonego doświadczenia kolejna kobieta mówi, że jej dusza opuszcza ciało i "gdy poczułam, że unoszę się w górę zaczęłam przemieszczać się w ciemnym tunelu. A potem byłam już w tym świecie, gdzie było takie jasne Światło. Jasność była silniejsza niż słoneczna, ale światło nie raziło i nie oślepiało, a było takie przyjemne".

Dla ludzi powracających do życia umiejętności miłowania bliźnich i poszerzania wiedzy stają się najważniejszymi priorytetami.

Jednak inne osoby spotykają otępiałe duchy – dusze ludzkie "pochylone jakby zapatrzone w swe życie, postępki i to co powinny były zrobić", i pogrążone w kompletnej depresji.

Osoby, które przeszły przez śmierć kliniczną, stwierdzają, że popełniając samobójstwo próbowały pozbyć się dręczących je problemów. Jednak po śmierci te problemy nadal z nimi pozostały, jakby przylgnęły do nich i stały się przyczyną przeogromnego cierpienia. "(...) było im oznajmione, iż samobójstwo jest bardzo nieszczęsnym aktem podlegającym ciężkiej karze".

Ta książka stanowi rozszerzenie treści zawartych w "Życiu po życiu", oczywiście tego samego autora; oto link do mojej opinii: https://lubimyczytac.pl/ksiazka/4818996/zycie-po-zyciu/opinia/60155694#opin...
Z "Wprowadzenia" dowiaduję się, że doktor Elisabeth Kubler-Ross prowadzi podobne badania co doktor Raymond A. Moody.

Po przejściu przez granicę życie-śmierć...

Co prawda "Życie po życiu" czytałam dawno temu, ale uważam, że "Refleksje..." zupełnie nic nowego nie wnoszą. Może poza opisem metodologii badań. Tak naprawdę, ta publikacja mogłaby być dodatkowym rozdziałem pierwszej części. Jako samodzielna książka nie zdaje według mnie egzaminu.

Co prawda "Życie po życiu" czytałam dawno temu, ale uważam, że "Refleksje..." zupełnie nic nowego nie wnoszą. Może poza opisem metodologii badań. Tak naprawdę, ta publikacja mogłaby być dodatkowym rozdziałem pierwszej części. Jako samodzielna książka nie zdaje według mnie egzaminu.

Jakkolwiek w poprzedniej książce Moodiego było widać jeszcze jakieś ślady obiektywizmu, tutaj prześwieca się tylko ślepa wiara autora. Zdaje się, że w "Refleksjach..." jedyną refleksją jest to, że na wszystko odpowiedzią jest biblia. Czytać nie warto.

Jakkolwiek w poprzedniej książce Moodiego było widać jeszcze jakieś ślady obiektywizmu, tutaj prześwieca się tylko ślepa wiara autora. Zdaje się, że w "Refleksjach..." jedyną refleksją jest to, że na wszystko odpowiedzią jest biblia. Czytać nie warto.

Refleksje nad życiem po życiu (1977)

Lektura kompletnie niesatysfakcjonująca. Książeczkę podzielono na rozdziały, ale są one tak groteskowo krótkie, nierozbudowane, a zawarte w nich informacje tak skąpe... że wydawanie tego jako samodzielnej publikacji wydaje się kompletnym niedostosowaniem formy do oferowanych treści. Zwykłe przytoczenie obszerniejszych fragmentów z relacji, jakichś szczegółów biograficznych, szersze odmalowanie emocji – uratowałoby tę publikację, a tak... mamy raptem szkic.

Na zaledwie 130 stronach znajdziemy informacje o nowych elementach jakie Moody wyodrębnił w relacjach swoich rozmówców (doświadczenie wszechwiedzy, rzekome interakcje z bytami z zaświatów, duchami, wizje „świetlistych miast”),o czymś co można określić mianem sądu duszy, samobójstwie w kontekście NDE, oraz odczuciach chrześcijańskiego duchowieństwa odnośnie ustaleń opublikowanych w „Życiu po życiu”, poznamy też kilka historycznych czy też legendarnych NDE, przeczytamy FAQ*, a na koniec poznamy metodologię badań doktora.

Informacje jakie zawierają „Refleksje nad życiem po życiu” mogłyby posłużyć do napisania dłuższego artykułu, świetnie wybrzmiałby w wywiadzie... ale jak na książkę to zdecydowanie za mało.

Tłumaczenie znacznie lepsze niż wydanego w tym samym roku „Życia po życiu” (1992) – również nie bez drobnych błędów, jednak wolne od wpadek stylistycznych, bardzo sensowne (Marian Młynarczyk).

.

Str. 60 – kół (kręgów?); str. 65/66 – Bede z Bretanii to jak się zdaje Czcigodny Beda, z Brytanii (tej Wielkiej); str. 75 – Carl Gustaw Jung (Carl Gustav Jung); str. 96 – nawiedzone pisane (pismo automatyczne); str. 102 – brak kropki po cudzysłowie; str. 123 – antorpologów (antropologów).

Str. 6 – nie publikowane (niepublikowane); str. 27 – nie zupełnie (niezupełnie); str. 72 – nie narodzonych (nienarodzonych); str. 74 – nie znających (nieznających); str. 90 – nie rozwiązane (nierozwiązane)

* Frequently Asked Questions – często zadawane pytania.

Refleksje nad życiem po życiu (1977)

Lektura kompletnie niesatysfakcjonująca. Książeczkę podzielono na rozdziały, ale są one tak groteskowo krótkie, nierozbudowane, a zawarte w nich informacje tak skąpe... że wydawanie tego jako samodzielnej publikacji wydaje się kompletnym niedostosowaniem formy do oferowanych treści. Zwykłe przytoczenie obszerniejszych fragmentów z...

Książka jest kontynuacją słynnego "Życia po życiu". Jest ona formą uzupełnienia treści zawartych w poprzedniej pozycji autora. Zajmuje się w niej nowymi elementami zawartymi w relacjach z zaświatów, które nie zostały wymienione wcześniej oraz skupia się na temacie sądu pośmiertnego, samobójstwa a także reakcji duchowieństwa na tego typu zwierzenia. Przytacza również przykłady z historii zawierające opisy związane z przeżyciami z pogranicza śmierci oraz odpowiada na pytania zadane mu przez czytelników jego pierwszej książki. Polecam przeczytanie "Życia po życiu" na początek a dopiero następnie zapoznanie się z lekturą tej książki, ponieważ ona jedynie rozszerza temat, który został szczegółowiej opisany w jej pierwszej części.

Książka jest kontynuacją słynnego "Życia po życiu". Jest ona formą uzupełnienia treści zawartych w poprzedniej pozycji autora. Zajmuje się w niej nowymi elementami zawartymi w relacjach z zaświatów, które nie zostały wymienione wcześniej oraz skupia się na temacie sądu pośmiertnego, samobójstwa a także reakcji duchowieństwa na tego typu zwierzenia. Przytacza również...

"Czy istnieje zycie po smierci?" Chyba kazdy z nas zadal sobie kiedys w zyciu to pytanie. Przeraza nas fakt tego "nieznanego" co nas czeka u schylku zycia. Ludzie sa podzieleni na tych co wierza w istnienie zycia po smierci i tych co temu zaprzeczaja. Wiec jak to w koncu jest? Czy istnieje zycie po smierci? Czy mozna "wyjsc" ze swojego ciala i widziec wlasna smierc i to co sie wokòl nas dzieje? Czy czlowiek posiada dusze? Czy to wszystko jest tylko wymyslem naszego umyslu? "Refleksje nad zyciem po zyciu" to kròtka ksiazka w ktòrej Raymond.A.Moody dzieli sie z nami swoimi refleksjami na temat zycia po zyciu.

"Czy istnieje zycie po smierci?" Chyba kazdy z nas zadal sobie kiedys w zyciu to pytanie. Przeraza nas fakt tego "nieznanego" co nas czeka u schylku zycia. Ludzie sa podzieleni na tych co wierza w istnienie zycia po smierci i tych co temu zaprzeczaja. Wiec jak to w koncu jest? Czy istnieje zycie po smierci? Czy mozna "wyjsc" ze swojego ciala i widziec wlasna smierc i to co...

Na moje szczęście "Refleksje..." miałam w książce od razu z samym "Życiem po życiu" więc przeczytałam je "za jednym zamachem". Same refleksje, również zmuszają do refleksji.

Na moje szczęście "Refleksje..." miałam w książce od razu z samym "Życiem po życiu" więc przeczytałam je "za jednym zamachem". Same refleksje, również zmuszają do refleksji.

Jako epilog do Życia po życiu ;)

Jako epilog do Życia po życiu ;)

fajna. Refleksje mega mocne.

fajna. Refleksje mega mocne.

Ciąg dalszy książki "Życie po życiu". Warto przeczytać, ale mnie bardziej podobała się pierwsza część.

Ciąg dalszy książki "Życie po życiu". Warto przeczytać, ale mnie bardziej podobała się pierwsza część.