Życie po życiu

Warto przeczytać 👍

Warto przeczytać 👍

Pokaż mimo to

Polecam tę książkę, szczególnie osobom, które interesują się co może być po życiu ziemskim. Opowiadam o ludziach, którzy przeżyli śmierć kliniczną. Bardzo wciąga, ja ją przeczytałam jednego dnia. Godna polecenia.

Polecam tę książkę, szczególnie osobom, które interesują się co może być po życiu ziemskim. Opowiadam o ludziach, którzy przeżyli śmierć kliniczną. Bardzo wciąga, ja ją przeczytałam jednego dnia. Godna polecenia.

Pokaż mimo to

Moim zdaniem najlepsza książka z działu pośmiertnych doświadczeń.
Książka godna polecenia dla każdego, da wiele do myślenia zagorzałym sceptykom jak i ludziom wierzącym w zjawiska paranormalne.
Autor przytacza wiele sytuacji, jakich doświadczył podczas wywiadów z osobami po śmierci klinicznej. Po tej lekturze każdy pomyśli chwilę i zastanowi się czy aby na pewno życie jest tak krótkie jakim wydaje siębyć tu na Ziemi.

Moim zdaniem najlepsza książka z działu pośmiertnych doświadczeń.
Książka godna polecenia dla każdego, da wiele do myślenia zagorzałym sceptykom jak i ludziom wierzącym w zjawiska paranormalne.
Autor przytacza wiele sytuacji, jakich doświadczył podczas wywiadów z osobami po śmierci klinicznej. Po tej lekturze każdy pomyśli chwilę i zastanowi się czy aby na pewno życie jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Fascynuje mnie śmierć - nie zrozumcie mnie źle, od zawsze ludzkość jest ciekawa, co jest za tą czarną bramą, gdy zamykamy oczy na wieki. Doktor Raymond Moody daje nam ogromną nadzieję na to, że fizyczny kres nie jest żadnym końcem i że świadomość nie zna początku i końca. Fenomenalne relacje pacjentów, którzy zapewniają, że nie mieli halucynacji a rzeczywiste spotkanie z Bogiem. Nawet oglądałem dokument na kasecie wideo, jak byłem mały. To chyba zaprocentowało na moje niecodzienne zainteresowanie śmiercią. Polecam każdemu, bo to co przeczytacie odmieni wasze zdanie na temat zgonu o 560 stopni.

Fascynuje mnie śmierć - nie zrozumcie mnie źle, od zawsze ludzkość jest ciekawa, co jest za tą czarną bramą, gdy zamykamy oczy na wieki. Doktor Raymond Moody daje nam ogromną nadzieję na to, że fizyczny kres nie jest żadnym końcem i że świadomość nie zna początku i końca. Fenomenalne relacje pacjentów, którzy zapewniają, że nie mieli halucynacji a rzeczywiste spotkanie z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Na początku zaznaczę, że jestem racjonalistą i sceptykiem, a zjawiska paranormalne to moje guilty pleasure, choć może zwyczajnie podświadomie pragnę trafić na coś co zatrzęsie w posadach moim materialistycznym do bólu podejściem do świata. W każdym razie, do wszelkich nadnaturalnych fenomenów podchodzę z ogromnym dystansem. Tak było i tym razem.
Może w czasach, kiedy wyszła (lata 70) książka Raymonda Moody'ego mogła robić wrażenie, jednak w świetle obecnych odkryć nie ma kompletnie nic do zaoferowania. Rzekomo naukowe argumenty autora, mające dowodzić istnienia życia po śmierci i obalać fizjologiczne wyjaśnienia opisywanych przeżyć, są tak naprawdę podciąganiem faktów pod pseudonaukową teorię, a tam gdzie nawet taki wybieg się nie udaje, Moody z gracją słonia w składzie porcelany przechodzi nad niewygodnymi kwestiami dalej. Ot, takie "nie, bo nie", ewentualnie "zachodzi podobieństwo do tego i owego zjawiska, ale to nic nie znaczy". Dość rozczarowujące i nic nie wnoszące, bo sceptyków nie przekona, a wierzący i tak wiedzą swoje. Pojawia się też paskudna dychotomia myślenia w stylu "jeśli to nie niedotlenienie/działanie leków/deprywacja sensoryczna, to wyjaśnienie musi wykraczać poza nasz świat".
Po jakimś czasie męczące stają się same historie pacjentów opowiadających w kółko to samo, dodatkowo z anglosaskim zamiłowaniem do podawania miliarda niepotrzebnych szczegółów dotyczących życia prywatnego.
Jednak mimo tych wad, jak dla mnie książka miała jedną niezaprzeczalną zaletę: czytając o kolejnych niesamowitych fenomenach "przebywania poza ciałem' przyjemnie było, znając odpowiednie współczesne badania, tłumaczyć je sobie w sposób racjonalny - "Oho, zaburzenie pracy prawego zakrętu kątowego" czy "Hmm, czy nie wspominał o tym Oliver Sacks?" itp. Ale czy to wystarczający powód, żeby sięgać po tę pozycję? Moim zdaniem nie. Jak już wspomniałem wcześniej, Raymond Moody sceptyków swoim dziełkiem nie przekona, a zwolenników metafizycznych sensacji utwierdzi w tym, w co i tak już wierzą. I tyle. A szkoda...

Na początku zaznaczę, że jestem racjonalistą i sceptykiem, a zjawiska paranormalne to moje guilty pleasure, choć może zwyczajnie podświadomie pragnę trafić na coś co zatrzęsie w posadach moim materialistycznym do bólu podejściem do świata. W każdym razie, do wszelkich nadnaturalnych fenomenów podchodzę z ogromnym dystansem. Tak było i tym razem.
Może w czasach, kiedy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo ciekawa książka. Interesujący temat.
Rodzi się więcej pytań i wątpliwości po przeczytaniu.

Bardzo ciekawa książka. Interesujący temat.
Rodzi się więcej pytań i wątpliwości po przeczytaniu.

Pokaż mimo to

Sięgnąłem po tę książkę przez całkowity przypadek,nie miałem co czytać i wpadła mi w oko na półce.Pozycja okazała się bardzo cenna i niezwykle ciekawa.Śmierć ciała dotyczy każdego człowieka na Ziemi,jest to nieodłączny element egzystencji od zarania dziejów,a teorie co dzieje się z człowiekiem po śmierci od zawsze intrygowały i zmuszały do refleksji nie tylko filozofów.Autor książki postanowił przybliżyć ten temat,na podstawie relacji osób,które przeżyły śmierć kliniczną i były przez jakiś czas "po drugiej stronie" przybliża temat.Treść książki pokrywa się z moimi wierzeniami,że śmierć tak na prawdę nie istnieje,jest to jedynie przejście duszy do innego wymiaru i uwolnienie z klatki,która nas ogranicza,czyli własnego ciała i umysłu.Autor podszedł do zagadnienia bardzo rzetelnie i profesjonalnie,nie sili się na ezoteryczne czy religijne manipulacje,przedstawia on po prostu to,czego się dowiedział z rozmów z ludźmi i własnych badań.Bardzo polecam książkę każdemu interesującemu się tematyką duchową.Krótka,ale bardzo treściwa i poruszająca niezwykle ważny temat.

Sięgnąłem po tę książkę przez całkowity przypadek,nie miałem co czytać i wpadła mi w oko na półce.Pozycja okazała się bardzo cenna i niezwykle ciekawa.Śmierć ciała dotyczy każdego człowieka na Ziemi,jest to nieodłączny element egzystencji od zarania dziejów,a teorie co dzieje się z człowiekiem po śmierci od zawsze intrygowały i zmuszały do refleksji nie tylko...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Straciłem przytomność i znalazłem się w głębokiej ciemności, ciepłej i spokojnej. Potem z dużą szybkością zacząłem poruszać się w długim tunelu i poczułem, że jestem poza swoim ciałem,  gdzieś w górze. Zobaczyłem, że mnie reanimują.  Mówiłem coś,  ale nikt mnie nie słyszał." "JAK UMIERAMY? Pytanie to stawia sobie ludzkość,  od kiedy istnieje,  a trwanie życia po śmierci należy do najgłębszych ludzkich wierzeń. "

Ciekawa,  skłaniająca do refleksji, szczególne polecam osobom,  które straciły kogoś bliskiego. Być może chociaż w małym stopniu pomoże uporać się ze stratą.

"Straciłem przytomność i znalazłem się w głębokiej ciemności, ciepłej i spokojnej. Potem z dużą szybkością zacząłem poruszać się w długim tunelu i poczułem, że jestem poza swoim ciałem,  gdzieś w górze. Zobaczyłem, że mnie reanimują.  Mówiłem coś,  ale nikt mnie nie słyszał." "JAK UMIERAMY? Pytanie to stawia sobie ludzkość,  od kiedy istnieje,  a trwanie życia po śmierci...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pomniejszanie mojej kupki wstydu trwa w najlepsze. Tym razem dla zachowania pewnej różnorodności wybrałem książkę Raymonda Moody’ego pt. „Życie po życiu”. W końcu kogo nie zżera ciekawość co nasz czeka, kiedy w końcu nastąpi koniec naszej zmiany.

Muszę przyznać, że jest to jedna z najlżejszych książek jakie czytałem. Bardzo gładko wchodzi, przyjemnie się czyta i nie męczy. I to jest jeden z największych pozytywów jakie mogę o niej powiedzieć.
Jednak przejdźmy do treści, ponieważ niewątpliwie czytający chcą wiedzieć co o niej sądzę. Otóż pozostaję sceptyczny. Autor zebrał opowiadania ludzi, które mają wspólne punkty. Gdybym poprosił was o napisanie fikcyjnej relacji z przeżycia śmierci klinicznej macie bardzo duże szanse na trafienie kilku punktów z owych relacji, wystarczy trzymać się utartych schematów.
Pomijam również fakt, że niekiedy te relacje się wykluczają, niektórzy twierdzą, że po śmierci otrzymują wszechwiedzę (która po powrocie zanika) a inni, ze dusze ciągle się uczą. Potem mamy, że relacje nie pokrywają się z religijnymi przekonaniami a następne pisze, ze ludzie widzą piękne łąki, miasto. Oczywiście autor jakoś nie zwraca nam uwagi na ten problem.
Potem mamy objawienie, że powracające osoby wyraźnie czuły, że nie wolno im dwóch rzeczy zabijać i popełnić samobójstwa. Powodzenia, więc z tłumaczeniem się po śmierci czemu zabiłeś wariata biegającego z siekierą, który chciał kogoś zabić - w końcu popsułeś plan przeznaczony dla niego.
Pomijam już standardowe kochanie drugiego człowieka bo istota pełna miłości Ci każe. No i egoizm zły...

Chciałbym zaznaczyć, że nie jestem sceptykiem, owszem wierzę, że istnieje życie po życiu, ale to nie znaczy, że będę się chwytał każdego słowa bez żadnej krytycznej myśli. Moim problemem jest fakt, że zeznania te są niezwykle łatwe do sfałszowania. Autor próbuje podeprzeć to historycznymi dziełami, które wybierał wedle uznania, ale jakoś nie uwzględnił ludzi, którzy przy śmierci klinicznej widzieli np. piekło a są i tacy. No i niestety grupa ludzi, którzy opowiadali swoje przeżycia to amerykanie do czego sam się przyznawał.

Jest to niewątpliwie ciekawa lektura i tyle. Nie należy brać jej do serca (sam autor twierdzi, że nie jest to dzieło naukowe) ponieważ gdyby przyjrzeć się tej książce bliżej pojawiają się wątpliwości. Niestety, ale takie dzieła dają wody na młyn sceptykom, Raymond Moody zwyczajnie wziął to co mu pasowało, prześlizgnął się po tym co było niewygodne i pominął resztę. Bogu dzięki zapłaciłem za tą książkę tylko 1 zł na bibliotecznym kiermaszu.

P.S.
Jeśli lubicie seks radzę się nim cieszyć już teraz ponieważ po śmierci podobno nie mamy ciała a i płeć jakoś się nie liczy (bo nie istnieje). Jakieś takie schrzanione to "niebo".

P.S. 2
Alkoholu też.

P.S. 3
Jeśli próbowaliście pisać taką fikcyjną relację tutaj mam odpowiedzi. Pograjcie sobie w bingo:
- głośny dźwięk: szum/trzask/dzwony/wiatr
- lewitacja nad swoim ciałem
- nikt nas nie widzi
- przenikanie przez ludzi/obiekty
- spokój
- najwyraźniej dusza to kulka/obłoczek mgły
- projekcja zdarzeń ze swojego życia
- świetlista kochająca istota
- stary dobry tunel/dolina
- jest tak fajnie, że nie chce się wracać
Zwycięzcy postawcie drinka ;)

Pomniejszanie mojej kupki wstydu trwa w najlepsze. Tym razem dla zachowania pewnej różnorodności wybrałem książkę Raymonda Moody’ego pt. „Życie po życiu”. W końcu kogo nie zżera ciekawość co nasz czeka, kiedy w końcu nastąpi koniec naszej zmiany.

Muszę przyznać, że jest to jedna z najlżejszych książek jakie czytałem. Bardzo gładko wchodzi, przyjemnie się czyta i nie męczy....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

po wielu latach od pierwszego wydania książka ciągle aktualna i poruszająca w swoim pełnym nadziei przesłaniu; Autor z niezwykłą wręcz rzetelnością i maksymalnym obiektywizmem dokonał analizy "pośmiertnych" doznań w oparciu o zebrane relacje osób, które przeżyły swoją śmierć; wnioski zostały przedstawione w uporządkowany sposób i poddane wnikliwej krytyce, której doskonałym podsumowaniem jest rozdział zawierający konkretne odpowiedzi na liczne pytania kierowane do Autora przez jego czytelników; pozycja ze wszech miar godna polecenia każdemu, a w szczególności osobom zagubionym a materialistycznej współczesności i poszukującym sensu istnienia;

po wielu latach od pierwszego wydania książka ciągle aktualna i poruszająca w swoim pełnym nadziei przesłaniu; Autor z niezwykłą wręcz rzetelnością i maksymalnym obiektywizmem dokonał analizy "pośmiertnych" doznań w oparciu o zebrane relacje osób, które przeżyły swoją śmierć; wnioski zostały przedstawione w uporządkowany sposób i poddane wnikliwej krytyce, której doskonałym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to