Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z przykrością stwierdzam, że powiało nudą. Początkowo było fajnie, później obroty spadły. Luki historyczne z poprzedniej części zostały uzupełnione, ale wiele pytań nadal pozostaje bez odpowiedzi. Interesujący opis apokalipsy i początków nowego życia. Finał emocjonujący i ciekawie zapowiadający kolejny tom. Mimo wszystko nie zniechęcam się. Podoba mi się demoniczny świat wykreowany przez Paulinę Hendel. Po bardzo wciągającej serii o Żniwiarzach autorka ma u mnie wielki kredyt zaufania.

Z przykrością stwierdzam, że powiało nudą. Początkowo było fajnie, później obroty spadły. Luki historyczne z poprzedniej części zostały uzupełnione, ale wiele pytań nadal pozostaje bez odpowiedzi. Interesujący opis apokalipsy i początków nowego życia. Finał emocjonujący i ciekawie zapowiadający kolejny tom. Mimo wszystko nie zniechęcam się. Podoba mi się demoniczny świat...

Cieszę się, że wróciłam do świata demonologii słowiańskiej. Bardzo mi się podoba pomysł autorki na postapokalipsę. Zajęło mi dobrą chwilę zanim skojarzyłam w jaki sposób świat przedstawiony Zagubionej Księgi łączy się z serią o Żniwiarzach, a to przecież takie proste. Uważam, że pomysł jest bardzo udany. Główny bohater jest bardzo interesujący, a pierwszy tom rodzi tak wiele pytań, że trzeba jak najszybciej sięgnąć po kolejny.

Cieszę się, że wróciłam do świata demonologii słowiańskiej. Bardzo mi się podoba pomysł autorki na postapokalipsę. Zajęło mi dobrą chwilę zanim skojarzyłam w jaki sposób świat przedstawiony Zagubionej Księgi łączy się z serią o Żniwiarzach, a to przecież takie proste. Uważam, że pomysł jest bardzo udany. Główny bohater jest bardzo interesujący, a pierwszy tom rodzi tak...

Początkowo powieść wzbudzała moje emocje. Jestem matką, ale nastoletni okres u dzieci jeszcze przede mną. Zaczęłam się zastanawiać czy istnieją granice kontroli rodzicielskiej? Jeśli tak, to gdzie przebiega granica między zdrowym niepokojem, a naruszaniem prywatności i nadopiekuńczością? Jakie skutki mogą przynieść przesadzone reakcje rodziców? Później, w toku fabuły pytania przestały mieć znaczenie. Po skończonej lekturze (jak zawsze u Cobena - przyjemnej) nasuwało mi się jedno słowo komentarza - konsekwencje. Bez względu na to, w jakim człowiek jest wieku, każda decyzja, każde zachowanie niesie ze sobą konsekwencje. W przypadku młodocianych bohaterów tej książki były one niezwykle poważne. Może właśnie na tym polega dorastanie? Na nabywaniu umiejętności radzenia sobie z konsekwencjami swoich działań?

Początkowo powieść wzbudzała moje emocje. Jestem matką, ale nastoletni okres u dzieci jeszcze przede mną. Zaczęłam się zastanawiać czy istnieją granice kontroli rodzicielskiej? Jeśli tak, to gdzie przebiega granica między zdrowym niepokojem, a naruszaniem prywatności i nadopiekuńczością? Jakie skutki mogą przynieść przesadzone reakcje rodziców? Później, w toku fabuły...