Książka wydana w 1975 roku od razu staje się bestsellerem światowym i otwiera drogę innym podobnym tematycznie badaniom.

Doktor psychiatrii Raymond Moody przedstawia uporządkowane informacje. Są one wkomponowane w przemyślaną strukturę książki – widzę tu sens, naukowe podejście rzetelnego badacza i próbę najlepszego ukazania głębi tematu w ówczesnym stanie wiedzy. Książka opracowana na podstawie raportu z badania jakościowego (właśnie takie cenię sobie o wiele bardziej niż badanie ilościowe, które jest szczególnie popularne w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej, ale na szczęście nie w Polsce) na temat doświadczeń z pogranicza śmierci.

Fakt śmierci klinicznej pozostawia ślad na psychice. "Później próbuje nawet opowiedzieć o swym przeżyciu innym ludziom, ale napotyka trudności. Po pierwsze – nie znajduje słów odpowiednich, żeby opisać owe doznania. Poza tym często bywa wyśmiany i dlatego przestaje o tym mówić. A jednak to, czego doświadczył, ma głęboki wpływ na jego życie, zwłaszcza na poglądy na śmierć i jej związek z życiem".

Dwie ważne kwestie jakimi trzeba nacechować naszą egzystencję to miłością do ludzi oraz stałym zdobywaniem i pogłębianiem wiedzy. Takie są najszczersze rady świadków – to wynika z ich osobistego doświadczenia śmierci klinicznej – jest to zadziwiające i zarazem bardzo ciekawe, dające zaczyn do refleksji nad życiem. Okazuje się jak w stosunkach interpersonalnych bardzo istotne jest kierowanie się miłością (nie chodzi o spłyconą miłość fizyczną, chociaż ona jest istotna w relacjach małżeńskich jako pewnego rodzaju spoiwo). Wszyscy, którzy wracają do życia, to stanowczo potępiają akt samobójstwa!

Przedstawiam poniżej spory fragment tekstu, który jest dla mnie bardzo wymowny:
Znam kilka przypadków, kiedy próba samobójcza była przyczyną widomej "śmierci". Wszystkie te doświadczenia zostały określone jako bardzo przykre.
Jak to powiedziała pewna kobieta: "Jeśli ktoś był tu udręczoną duszą, będzie nią również i tam". Krótko mówiąc, niedoszli samobójcy twierdzili, że te problemy, od których próbowali uciec targnąwszy się na życie, nie opuściły ich, kiedy "umarli", a nawet pogłębiły się. Oderwani od ciała nie byli w stanie swych kłopotów rozwiązać i musieli patrzeć na opłakane skutki, jakie ich czyn spowodował.
Mężczyzna, który w rozpaczy po śmierci żony strzelił do siebie, "umarł" i był reanimowany, powiedział:
Nie poszedłem tam, gdzie była [moja żona]. Znalazłem się w okropnym miejscu... Natychmiast zrozumiałem, jaki błąd popełniłem... Pomyślałem sobie: "Żałuję, że to zrobiłem".
Inni, którzy przebywali w okropnej "otchłani", mieli uczucie, iż zostaną tam przez dłuższy czas. Miała to być kara za to, że "złamali prawo", próbując uwolnić się przedwcześnie od tego, co było ich zadaniem: osiągnięcia pewnego celu w życiu.

Książka wydana w 1975 roku od razu staje się bestsellerem światowym i otwiera drogę innym podobnym tematycznie badaniom.

Doktor psychiatrii Raymond Moody przedstawia uporządkowane informacje. Są one wkomponowane w przemyślaną strukturę książki – widzę tu sens, naukowe podejście rzetelnego badacza i próbę najlepszego ukazania głębi tematu w ówczesnym stanie wiedzy. Książka...