Dość ciekawa historia biegnąca w dwóch różnych czasach, ale opowiedziana w mało porywający sposób. Niby jest klimat średniowiecza, barwne opisy, ciekawe postacie, ale nie potrafią przenieść czytelnika w tamte czasy.

Dość ciekawa historia biegnąca w dwóch różnych czasach, ale opowiedziana w mało porywający sposób. Niby jest klimat średniowiecza, barwne opisy, ciekawe postacie, ale nie potrafią przenieść czytelnika w tamte czasy.

Uwagę przyciąga ta część książki, która skupia się na średniowieczu - jest brutalna, ale napisana z pasją. Dzięki rekonstrukcji historycznej "Labirynt" staje się czymś więcej niż zwykłym, nieco sensacyjnym, czytadłem. Widać, że autorka poświęciła sporo czasu na stworzenie tła historycznego powieści. Natomiast "część współczesna" jest płytka, mało interesująca, wybija z rytmu właściwej lektury, którą dla mnie była opowieść o losach Alais.
Zakończenie tak banalne, że już bardziej mdłego wymyślić nie sposób. Za to wielki minus.

Temat ciekawy, ale wyrzuciłabym historię Alice, która niczego nie wnosi do opowieści, a wręcz przeszkadza.

Uwagę przyciąga ta część książki, która skupia się na średniowieczu - jest brutalna, ale napisana z pasją. Dzięki rekonstrukcji historycznej "Labirynt" staje się czymś więcej niż zwykłym, nieco sensacyjnym, czytadłem. Widać, że autorka poświęciła sporo czasu na stworzenie tła historycznego powieści. Natomiast "część współczesna" jest płytka, mało interesująca, wybija z...

Zaczyna się naprawdę fajnie i intrygująco, pierwsze 100 stron są wciągające i dzieje się. Potem jednak książka mi się jakoś mocno dłużyła. Nie jest to typ książki której nie mogłam przestać czytać, a szkoda, bo tak się zapowiadała. Dopiero pod sam koniec znów tak było, ostatnie 50 stron, czytałam jednym ciągiem. Czuję że za mało jest wyjaśnień na temat skarbu/tajemnicy/sekretu który jest tak ważny w tej książce i dla bohaterów. Ja dopiero pod koniec pomyślałam sobie ''ok, to o to chodziło''. Oczekiwałam więcej, chciałam czuć na własnej skórze że to jest ważne jednak nie do końca tak się stało... Jednak, klimat jest fajny, opisy uliczek, zapachów i krajobrazów są szczegółowe przy czym łatwo sobie wyobrazić te miejsca. Postacie były ciekawe, i niektóre mi zostaną przez jakiś czas w pamięci. Ale nie przeczytam po raz drugi

Zaczyna się naprawdę fajnie i intrygująco, pierwsze 100 stron są wciągające i dzieje się. Potem jednak książka mi się jakoś mocno dłużyła. Nie jest to typ książki której nie mogłam przestać czytać, a szkoda, bo tak się zapowiadała. Dopiero pod sam koniec znów tak było, ostatnie 50 stron, czytałam jednym ciągiem. Czuję że za mało jest wyjaśnień na temat...

Styl pisania jak dla nastolatków. Bardzo dużo w 3 osobie. Myślałem , że nie przebrnę ale się zaparłem i wysłuchałem do końca. Lektorka starała się jak mogła ale infantylny czasami tekst jej nie pomagał. Główne bohaterki naiwne i głupiutkie natomiast wszyscy oprócz nich niesamowicie przebiegli, inteligentni i wszystkowiedzący. Tylko te dwie nierozgarnięte i nieświadome niczego kobiety, żyją i działają w jakiejś naiwnej opowieści o niesłychanej miłości itd.. Szkoda czasu.

Styl pisania jak dla nastolatków. Bardzo dużo w 3 osobie. Myślałem , że nie przebrnę ale się zaparłem i wysłuchałem do końca. Lektorka starała się jak mogła ale infantylny czasami tekst jej nie pomagał. Główne bohaterki naiwne i głupiutkie natomiast wszyscy oprócz nich niesamowicie przebiegli, inteligentni i wszystkowiedzący. Tylko te dwie nierozgarnięte i nieświadome...

Trafiłam na tę książkę dawno temu w jakiejś polecajce na forach LC. Przyciągnęła moją uwagę i zapisałam ją sobie do przeczytania. Po wielu miesiącach trafiłam na "Labirynt" w jednej z filii bibliotek i z zapałem przytargałam do domu. Niestety, ale jestem trochę rozczarowana a jednocześnie zadowolona, że zmierzyłam się z tą historią.
Moje rozczarowanie wynika przede wszystkim z toporności języka, którym "Labirynt" jest napisany. Wpływ na to ma głównie ilość wtrąceń francuskich i oksytańskich, która zwyczajnie utrudnia czytanie. Nie wiem czy to jest zabieg autorki czy tłumaczki, ale na pewno nie jest potrzebne tej książce. Podobnie jak przydługie opisy przyrody i otoczenia, które są pozbawione plastyczności i kolorytu. Dopiero jak zobaczyłam zdjęcia pięknej Carcassonny w Internecie, potrafiłam przenieść się podczas czytania do miejsc akcji.
Natomiast zadowolona jestem z przeczytania książki, bo opowiada ona naprawdę piękną średniowieczną historię miłości, wiary i oddania się w imię sekretu Świętego Graala. Właśnie fabuła przyciągnęła moją uwagę, gdy trafiłam na książkę - starożytna wiara, mistycyzm, tajemnica życia i miłości rozgrywająca się w dwóch płaszczyznach czasowych, które dzieli osiemset lat. Oprócz tego dostajemy też potężną dawkę historii średniowiecznych Katarów, krucjat francuskich i życia w tamtych czasach. Nie ukrywam, że akcja dziejąca się w tamtym okresie przyciągała moją uwagę bardziej niż ta w czasach współczesnych. Te były trochę za bardzo wymyślone, poplątane i chaotyczne.
Zakończenie okraszone sporą dawką magii i niejako splecenia wątków średniowiecznych ze współczesnymi wymaga skupienia, aby wszystko zrozumieć.
Ostatecznie myślę, że to bardzo dobra książka, ale wymagająca i nie dla wszystkich.

Trafiłam na tę książkę dawno temu w jakiejś polecajce na forach LC. Przyciągnęła moją uwagę i zapisałam ją sobie do przeczytania. Po wielu miesiącach trafiłam na "Labirynt" w jednej z filii bibliotek i z zapałem przytargałam do domu. Niestety, ale jestem trochę rozczarowana a jednocześnie zadowolona, że zmierzyłam się z tą historią.
Moje rozczarowanie wynika przede...

To dobra powieść przygodowo - sensacyjna oparta na faktach historycznych. Autorka przenosi czytelnika na południe Francji, do krainy Langwedocji zamieszkiwanej przez "dobrych chrześcijan", obecnie nazywanych KATARAMI.
Akcja powieści toczy się równolegle na dwóch płaszczyznach czasowych, zdarzenia sięgają czasów średniowiecza (XIII w) i czasów współczesnych (2005r.). Wartka akcja, ciekawa fabuła i interesujący bohaterzy sprawiają, że książkę szybko się czyta, a ciągłe przenoszenie czytelnika w czasie powoduje lekki "zawrót głowy". Oba wątki łączy główna bohaterka Alice, potomkini średniowiecznej Alais, strażniczki Świętego Graala.
Pisarka w swojej powieści przekazuje dużo wiedzy nt. historii tego regionu, a w szczególności losów katarów, nazywanych przez świętą inkwizycję heretykami, ale nie jako sztuczne wstawki encyklopedyczne, tylko poprzez przygody bohaterów. Dzięki temu książka jest dobrą rozrywką i równocześnie skarbnicą wiedzy nt. KATARÓW. Po jej przeczytaniu ma się ochotę tam pojechać i poczuć klimat opisywanych miejsc jak: Montpellier, Carcassone czy Chartres.
To świetna powieść dla fanów zagadek historycznych, ciekawostek o sektach czy poszukiwaczy Świętego Graala. Fanom powieści Dana Browna ta pozycja również powinna się spodobać. POLECAM!

To dobra powieść przygodowo - sensacyjna oparta na faktach historycznych. Autorka przenosi czytelnika na południe Francji, do krainy Langwedocji zamieszkiwanej przez "dobrych chrześcijan", obecnie nazywanych KATARAMI.
Akcja powieści toczy się równolegle na dwóch płaszczyznach czasowych, zdarzenia sięgają czasów średniowiecza (XIII w) i czasów współczesnych (2005r.). Wartka...

Lubię połączenie histori,i w których przeszłość łączy się z teraźniejszością. Całkiem fajnie napisana.

Lubię połączenie histori,i w których przeszłość łączy się z teraźniejszością. Całkiem fajnie napisana.

Czytałam jakoś na przełomie podstawówki i gimnazjum (czyli dawno),na fali fascynacji książkami w stylu Kodu Leonarda da Vinci. Wiem, że była ekranizacja i chyba gdzieś mignął mi jej fragment.
Szczerze mówiąc, nie rozumiem fenomenu. Jak dla mnie przeciętna. W perspektywie średniowiecznej ciekawa była ta "zła siostra" i jej ostateczne losy.

Czytałam jakoś na przełomie podstawówki i gimnazjum (czyli dawno),na fali fascynacji książkami w stylu Kodu Leonarda da Vinci. Wiem, że była ekranizacja i chyba gdzieś mignął mi jej fragment.
Szczerze mówiąc, nie rozumiem fenomenu. Jak dla mnie przeciętna. W perspektywie średniowiecznej ciekawa była ta "zła siostra" i jej ostateczne losy.

Historia katarów - ciekawie prowadzona fabuła.

Historia katarów - ciekawie prowadzona fabuła.

To bardzo dziwna książka. Z jednej strony zaczyna się niezwykle ciekawie, mamy inicjację do tajnego stowarzyszenia, rytuały i obrzędy kończące się mordem. Następnie historia przeplata się dwoma narracjami, z roku 1209 oraz 2005. W środku książki jednak zaczęłam się gubić, francuskie imiona zaczęły mi się mylić i walczyłam ze sobą o skupienie w trakcie czytania. Potem zdarzały się ciekawe momenty, jednak czasem akcja odbywała się w sposób głupkowaty - było wiele rozwiązań danej sytuacji, a bohater wybierał najmniej rozsądne, czasem postacie robiły naprawdę głupie rzeczy, były albo zbyt łatwowierne, albo dziecinne. Teraz może być SPOILER:
Wielka tajemnica, jak się okazuje, tak wielka nie była, bo bohaterzy nie mieli problemu, żeby ją wyjawiać swoim najbliższym, np. 9-letniej dziewczynce, którą łatwo manipulować. Dodatkowo, postać Willa, który pojawił się całkiem z czapy i któremu Alice bez żadnego rozsądku zaufała, była masakrycznie denerwująca. Nierozsądny, wręcz głupi koleś, którego główna bohaterka praktycznie nie zna, próbował być przez autorkę przedstawiony później jako coś w stylu bratniej duszy, wcielenia poprzedniego mężczyzny, lecz całkiem nie wyszło. Will był całkiem niepotrzebny. Wiele rzeczy w tej powieści nie trzyma się kupy, np. zachowanie obsługi hotelu po włamaniu. W dodatku zakończenie było strasznie zagmatwane i niestety nic z niego konkretnego nie wynikło. Czy te księgi były warte tylu poświęceń, skoro 800 lat później postanowiono je zostawić w zawalonej jaskini? Niemniej jednak książka jest warta przeczytania dla historycznych ciekawostek.

To bardzo dziwna książka. Z jednej strony zaczyna się niezwykle ciekawie, mamy inicjację do tajnego stowarzyszenia, rytuały i obrzędy kończące się mordem. Następnie historia przeplata się dwoma narracjami, z roku 1209 oraz 2005. W środku książki jednak zaczęłam się gubić, francuskie imiona zaczęły mi się mylić i walczyłam ze sobą o skupienie w trakcie czytania. Potem...