Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka "Miasto poza czasem" została przeze mnie przyniesiona z wymiany książek podczas targów książki. Zwykle na tym wydarzeniu instynkt łowcy mnie nie zawodzi i przynoszę do domu książki choćby znośne albo dające trochę rozrywki. W tym wypadku wybór był chybiony w 100% - ledwo dobrnęłam do końca, bezowocnie czekając na fajerwerki obiecywane na okładce. Nie wiem, kto śmiał porównać tę powieść do oszałamiającej twórczości Zafona czy Falconesa. Łączy je tylko i wyłącznie umieszczenie miejsca akcji w Barcelonie, która tu mogłaby zostać zastąpione przez dowolne europejskie miasto z długą historią, choćby Kraków. Może byłaby przez to nawet bardziej interesująca. Odniesienia do specyficznego klimatu Barcelony są wymuszone, jakby były tylko tanim chwytem marketingowym - wiadomo, każda książka nawiązująca do mrocznych tajemnic stolicy Katalonii sprzedaje się obecnie na pniu. Dalej niestety nie jest lepiej. Dynamiczna niczym wyścigi ślimaków fabuła wprowadza nas w dwie odrębne historie. Wydawca ewidentnie ma czytelników za półgłówków, bo do oddzielenia wątków użył różnych czcionek, przez co na początku byłam przekonana, że to błąd edytorski. Jedna z osi fabuły śledzi losy syna średniowiecznej prostytutki, który jako nieśmiertelny pojawia się na kolejnych kartach historii miasta. Jego narodziny - narodziny wampira - nie są właściwie w żaden sposób umotywowane, chyba że za wyjaśnienie uzna się bardzo słabą merytorycznie teorię, według której Bóg nie dokończył dzieła Stworzenia, a Szatan jest tym, który swego czasu zwyciężył walkę i panuje nad światem. Z tą samą ideą musi zmierzyć się w drugim wątku niezwykle seksowna pani adwokat, a popołudniami genialny historyk, Marta Vives. Przypadkiem odkrywa ona, że kobiety z jej rodziny nie tylko wychodziły za własnych kuzynów, ale też były i nadal są prześladowane za krytykę Kościoła i kwestionowanie prawd biblijnych. I o ile w średniowieczu czy XVII wieku takie prześladowania miałyby sens, to współcześnie trudno znaleźć kogoś, kto prawdy objawionej nie kwestionuje, choćby krytykując sposób działania Kościoła. Mimo to na życie Marty ciągle czyha bliżej nieokreślone zło, a ona w wielu miejscach dostrzega tajemniczą twarz człowieka bez wieku... Żaden z wątków nie jest domknięty ani poprowadzony w interesujący sposób. Jeśli do tego dodać tragiczny styl przepełniony górnolotnymi sentencjami w stylu Paolo Coelho, mieszanka staje się absolutnie niestrawna. Ja podczas lektury przeżywałam prawdziwe katusze, mogę tylko współczuć autorowi tego, przez co musiał przejść podczas pisania.