Mała społeczność... Małe i duże problemy- dla jednych nieistotne, dla innych będące " być albo nie być". Pierwsza część sagi wiejskiej zapowiada ciekawą serię. Powieść z gatunku tych lżejszych, co nie znaczy, że nie wzrusza i nie zmusza do chwili zadumy.

Mała społeczność... Małe i duże problemy- dla jednych nieistotne, dla innych będące " być albo nie być". Pierwsza część sagi wiejskiej zapowiada ciekawą serię. Powieść z gatunku tych lżejszych, co nie znaczy, że nie wzrusza i nie zmusza do chwili zadumy.

"Wianek z dmuchawców" to pierwszy tom z cyklu Gradów. Jest to małe miasteczko niedaleko Warszawy. Tu łączą się losy jego mieszkańców. Tutaj trafia młody ksiądz Adam i tutaj wójt postanawia zlikwidować wiejską bibliotekę. Właśnie plebania i biblioteka stają się głównymi punktami miasteczka. Z pozoru lekka obyczajówka pełna spokojnego wiejskiego życia, intryg i plotek kryje w sobie smutną prawdę o życiu. O zawiści, rozczarowaniach, utraconej miłości i nadziei, o walce o siebie, o trudach dnia codziennego i o stratach. Podobała mi się ta książka, pomimo tego, że na portalu posiada wiele nieprzychylnych opinii.

"Wianek z dmuchawców" to pierwszy tom z cyklu Gradów. Jest to małe miasteczko niedaleko Warszawy. Tu łączą się losy jego mieszkańców. Tutaj trafia młody ksiądz Adam i tutaj wójt postanawia zlikwidować wiejską bibliotekę. Właśnie plebania i biblioteka stają się głównymi punktami miasteczka. Z pozoru lekka obyczajówka pełna spokojnego wiejskiego życia, intryg i plotek kryje...

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam

Lubię, gdy autorzy opisują miejsca lub środowiska, które znają ze swojego życia. Dzięki temu opowiadane przez nich historie są prawdziwe, a znajomość realiów przekłada się na wiarygodność działań bohaterów. Dlatego zanim zacznę czytać zwykle zerkam na informacje o autorze, przyglądam się fotografii, dowiaduję się, skąd pochodzi. Agnieszka Olszanowska z wykształcenia jest bibliotekarzem i jak wynika z zamieszczonego zdjęcia i z jej hobby (hodowla drobiu i pawi) mieszka na wsi. Tam też umieściła akcję swojej wiejskiej sagi o mieszkańcach Gradowa, a kluczowym miejscem w tej wsi jest gminna biblioteka.
Autorka bohaterami swojego cyklu uczyniła kilka postaci, a ich życiowe historie układają się w mały fresk o współczesnej polskiej wsi. To miejsce, gdzie ciągle jeszcze rządzą stare prawa i zasady, a na ich straży stoi prawie dziewięćdziesięcioletnia pani Blanż, pełniąca w Gradowie funkcję kościelnej. Wszystko wie i wzbudza w parafianach respekt, bo nie przebiera w słowach. Dzięki temu, że jest prawą ręką księdza, rządzi i decyduje na plebanii jak słynna Michałowa z „Rancza”, czy Natalia z plebanii ojca Mateusza. A parafianie jak to parafianie. Zakładają rodziny, rodzą im się dzieci, grzebią swoich bliskich, przeżywają radości i dramaty. Agnieszka Olszanowska nie oferuje nam jednak obrazu polskiej wsi rodem z „Chłopów”. Do Gradowa dotarło już nowe, a przejawia się tym, co niepokoi niektórych mieszkańców: swobodą seksualną, brakiem poszanowania dla starszych, rezygnacją z uprawiania ziemi i wyprzedawaniem inwentarza. To ciągle jednak miejsce, w którym ważne są układy, a oddalenie od większych ośrodków władzy sprawia, że wójt sprawuje władzę niepodzielną i uprawia coś na kształt własnego folwarku.
Wśród całej gromady postaci, z których żadna nie jest pierwszoplanowa nie znalazłam nikogo, z kim mogłabym znaleźć wspólny język i się zaprzyjaźnić. Motywacje działania Michała, Krzysztofa, czy Jagody są dla mnie niejasne, a ich decyzje chaotyczne. Mam do autorki pretensje o to, że zanadto rozdrobniła się wśród swoich bohaterów i każdego tylko naszkicowała. Niektóre wątki zostały wręcz urwane, ale być może pojawią się w następnym tomie.
Wykształcenie bibliotekarskie autorki, niestety, zrobiło tej książce krzywdę. Sprawy związane z funkcjonowaniem biblioteki i pracą pana Jarka i pani Agnieszki zostały omówione wręcz drobiazgowo, spowalniając akcję i stanowiąc nużący przerywnik. Nie wiem, po co autorka cytuje na kilku stronach artykuły z prasy specjalistycznej dla pracowników bibliotek na temat czytelnictwa i statystyk bibliotecznych, albo posługuje się terminami typu: skontrum zdawczo- odbiorcze.
Mimo że mam sporo zastrzeżeń do „Wianka z dmuchawców" to daję mu drugą szansę, bo liczę na to, że kolejny tom rozwinie jakoś rozpoczęte wątki, a Agnieszka Olszanowska skupi się na ludzkich losach, a nie na problemie prowadzenia wiejskiej biblioteki.

Lubię, gdy autorzy opisują miejsca lub środowiska, które znają ze swojego życia. Dzięki temu opowiadane przez nich historie są prawdziwe, a znajomość realiów przekłada się na wiarygodność działań bohaterów. Dlatego zanim zacznę czytać zwykle zerkam na informacje o autorze, przyglądam się fotografii, dowiaduję się, skąd pochodzi. Agnieszka Olszanowska z wykształcenia jest...

Wianek z dmuchawców nasuwa miłe skojarzenia - dzieciństwo (plecenie wianków),wieś (wakacje, sielskość). ale dmuchawce to coś ulotnego jak szczęście niektórych bohaterek tej powieści. Plecenie wianka, to codzienność mieszkańców wsi, w której toczy się akcja. Trochę zrutynizowana, ale każdy kwiat symbolizuje nowe zdarzenie, nową lokalną sensacyjkę. Dmuchnie w taki wianek pewnie budziłoby taką samą radośćdmalogi proboszcza i jego gospodyni.
Życiowa opowieść. Trochę poplątana jak łodygi w wianku, ale w sumie stanowiąca spójną całość.

Wianek z dmuchawców nasuwa miłe skojarzenia - dzieciństwo (plecenie wianków),wieś (wakacje, sielskość). ale dmuchawce to coś ulotnego jak szczęście niektórych bohaterek tej powieści. Plecenie wianka, to codzienność mieszkańców wsi, w której toczy się akcja. Trochę zrutynizowana, ale każdy kwiat symbolizuje nowe zdarzenie, nową lokalną sensacyjkę. Dmuchnie w taki wianek...

Myślałam, że to będzie lekka, pogodna książka, ale niektóre historie bohaterów wcale nie są takie optymistyczne. Czasem smutek, czasem śmiech - jak w życiu.

Myślałam, że to będzie lekka, pogodna książka, ale niektóre historie bohaterów wcale nie są takie optymistyczne. Czasem smutek, czasem śmiech - jak w życiu.

“Wianek z dmuchawców” Agnieszki Olszanowskiej to pozycja stosunkowo cienka nieco ponad 300 stron, co więcej szybko się czyta. Jest to pierwsza z czterech części tego cyklu.

Autorka zabiera nas w podróż do wsi Gradów, gdzie tętni życie wiejskiej społeczności. Poznajemy ich radości, problemy i rozterki. Pojawia się tutaj temat bibliotek i ich problemy oraz roszady z władzami samorządowymi.

Ciekawy jest również wątek z księdzem proboszczem i Panią kościelną, a zwłaszcza ich zabawne rozmowy, które notabene są ploteczkami o wiejskiej ludności.

W książce zostały pokazane kobiety i ich losy, życiowe plany i marzenia. Obserwujemy również ich nieudane małżeństwa, których wspólnym mianownikiem jest mężczyzna. To mężczyzna nie dbający o kobietę często alkoholik lub pracoholik.

Pani Agnieszka pięknie oddała klimat wsi i miłość wiejskiej ludności do natury. W “Wianku z dmuchawców” znajdziemy szereg opisów wiejskiego krajobrazu, który wyrasta nam przed oczami i stanowi koloryt dla przedstawionych wydarzeń.

Jak dla mnie minusem był brak podziału książki na rozdziały oraz przeskoki między wątkami, gdzie nieraz zastanawiałam się co było wcześniej i kogo dotyczyła dana historia. Niemniej jednak polecam tę książkę, gdyż obfitowała w zabawne opowieści. Nie raz się przy niej uśmiałam i to za sprawą pewnej staruszki, która zna wszystkich mieszkańców wsi i ich losy.

“Wianek z dmuchawców” Agnieszki Olszanowskiej to pozycja stosunkowo cienka nieco ponad 300 stron, co więcej szybko się czyta. Jest to pierwsza z czterech części tego cyklu.

Autorka zabiera nas w podróż do wsi Gradów, gdzie tętni życie wiejskiej społeczności. Poznajemy ich radości, problemy i rozterki. Pojawia się tutaj temat bibliotek i ich problemy oraz roszady z...

+/-

+/-

W "Wianku z dmuchawców" Agnieszki Olszanowskiej znalazłam tylko jedną zaletę (stąd dwie gwiazdki) - dość wartko się to czyta.

Książka natomiast jest absolutnie o niczym. Opowiada o nudnym życiu mieszkańców wsi Gardów, gdzie na pierwszy plan wysuwają się sprawy rodzinne Jagody Maciejki oraz perypetie zesłanego na wieś za karę atrakcyjnego proboszcza - Adama Poziomki. Zakazanym romansem śmierdzi na kilometr, jednak nie znajdzie się tu żadnej żmudnie układanej intrygi. W tle opowieści toczy się bój o bibliotekę pomiędzy wójtem a wiekową bibliotekarką - p. Urszulą, która większość życia spędziła w owej właśnie wiejskiej bibliotece (gdzie trafiła całkiem przypadkiem).

Mnogość postaci jest oszałamiająca, ale żadna nie wnosi do książki nic świeżego. Autorka skacze z tematu na temat, nieumiejętnie pokonuje bariery czasowe, przerzucając nas z teraźniejszości w przeszłość i z powrotem.

Nadzieję pokładałam w starej kościelnej - pani Blanche, jednak i jej rola została spłycona do - głównie - trzymania w miejscu sekretnym sznurów do trumny oraz ręki na pulsie w kwestii rozwoju kariery jej wnuka - Michała. Czytając o staruszce miałam wrażenie, że to już było, a ta postać w żaden sposób nie wyróżnia się na tle innych bohaterek książkowych tego typu.

"Wianek z dmuchawców" był dla mnie stratą czasu. Olszanowska serwuje bardzo szybko obracającą się karuzelę emocjonalną: od śmierci dziecka po nowotwór męża. A na drugim planie dostajemy - a jakże! - miłosne dramaty i rodzinne dylematy.
Nie polecam! W sumie pisarkę klasyfikuje się jako autorka książek dla dzieci... Z prozą dorosłą ewidentnie sobie nie poradziła.

W "Wianku z dmuchawców" Agnieszki Olszanowskiej znalazłam tylko jedną zaletę (stąd dwie gwiazdki) - dość wartko się to czyta.

Książka natomiast jest absolutnie o niczym. Opowiada o nudnym życiu mieszkańców wsi Gardów, gdzie na pierwszy plan wysuwają się sprawy rodzinne Jagody Maciejki oraz perypetie zesłanego na wieś za karę atrakcyjnego proboszcza - Adama Poziomki....

Pierwsza cześć sagi mieszkańców wsi Gradowa zachwyca,wciąga,mnie oczarowała.
Pochłonęłam książkę natychmiast.
Fabuła bardzo dobra,wartka akcja i trzymająca w napięciu.
Uwielbiam czytać takie sagi,coś mają takiego w sobie,że zachęcają mnie do czytania,porywają mnie bardzo.
Z czystą przyjemnością przeczytałam lekturę była piękna,wspaniała i urocza.

Pierwsza cześć sagi mieszkańców wsi Gradowa zachwyca,wciąga,mnie oczarowała.
Pochłonęłam książkę natychmiast.
Fabuła bardzo dobra,wartka akcja i trzymająca w napięciu.
Uwielbiam czytać takie sagi,coś mają takiego w sobie,że zachęcają mnie do czytania,porywają mnie bardzo.
Z czystą przyjemnością przeczytałam lekturę była piękna,wspaniała i urocza.