Statystyki książek dodanych na półki

Czytając opracowania Pawła Jasienicy uczyłam się historii. Po latach było mi dane nieco lepiej poznać samego Autora i jego widzenie czasów, w których przyszło Mu żyć. A to wszystko za sprawą "Pamiętnika". Mimo cenzury Autor zdołał dokonać krytycznej oceny rewolucji październikowej i jej następstw, sytuacji w międzywojennej Polsce, ukazuje akademickie środowisko wileńskie. Przybliża świat,... Czytając opracowania Pawła Jasienicy uczyłam się historii. Po latach było mi dane nieco lepiej poznać samego Autora i jego widzenie czasów, w których przyszło Mu żyć. A to wszystko za sprawą "Pamiętnika". Mimo cenzury Autor zdołał dokonać krytycznej oceny rewolucji październikowej i jej następstw, sytuacji w międzywojennej Polsce, ukazuje akademickie środowisko wileńskie. Przybliża świat, który możemy tylko już poznawać dzięki zapisanym opowieściom, bo osób, które go poznały, doświadczyły jest już coraz mniej.

Chyba spodziewałam się czegoś więcej. Tytuł ma charakter świąteczny, treść opowiadań - podobnie. Poruszane są ważne problemy. A jednak... Czegoś zabrakło. Na plus przemawia pojawiająca się w każdej z tych historii postać Anioła Wigilijnej Nocy - kloszarda. Dodatkowo proste, a zapadające w pamięć zdania: "Każdy ma swoją własna Wenecję", "Miłość jest wieczna", "Dziecko trzeba tylko kochać, nic... Chyba spodziewałam się czegoś więcej. Tytuł ma charakter świąteczny, treść opowiadań - podobnie. Poruszane są ważne problemy. A jednak... Czegoś zabrakło. Na plus przemawia pojawiająca się w każdej z tych historii postać Anioła Wigilijnej Nocy - kloszarda. Dodatkowo proste, a zapadające w pamięć zdania: "Każdy ma swoją własna Wenecję", "Miłość jest wieczna", "Dziecko trzeba tylko kochać, nic więcej".
I wcale nie są trywialne.

Ciekawe połączenia: współczesność i II wojna światowa, Polska i Kanada, młodość i wiek senioralny, wielki świat i prowincja. Czworo głównych bohaterów. Tak różnych, a jednocześnie tak bliskich sobie i czytelnikowi. Laura - absolwentka psychologii, z aspiracjami i perspektywami na karierę naukową. Alek – pasjonat, prowadzący gospodarstwo rolne. Pracowity i dobry. Konrad – zahukany chłopak,... Ciekawe połączenia: współczesność i II wojna światowa, Polska i Kanada, młodość i wiek senioralny, wielki świat i prowincja. Czworo głównych bohaterów. Tak różnych, a jednocześnie tak bliskich sobie i czytelnikowi. Laura - absolwentka psychologii, z aspiracjami i perspektywami na karierę naukową. Alek – pasjonat, prowadzący gospodarstwo rolne. Pracowity i dobry. Konrad – zahukany chłopak, niedoceniany przez rodziców, doświadczający z ich strony przemocy, odtrącony przez rówieśników. Uwielbia książki i sam próbuje pisać. Róża – kobieta z klasą, emigrantka, która po latach wraca do kraju, by odbyć podróż sentymentalną. Łączy dojrzałą mądrość z dziewczęcą świeżością i fantazją. Magiczna, ciepła powieść o uczuciach, ważnych wyborach i wartościach, które mają ponadczasowy charakter. Wiele myśli – perełek, godnych zapamiętania, np. „Ludzie nieczytający książek zamiast żyć, tylko wegetują”, „Są takie miłości, z których nie da się wyleczyć. Co więcej, nie ma nawet sensu próbować.
Ciepła, mądra powieść wywołująca czytelniczy dysonans – z jednej strony chcemy wiedzieć, co będzie dalej, z drugiej zaś – nie chcemy, aby historia się skończyła. Na szczęście jest już kolejny tom.

„Góry są trochę jak kochanki. Piękne i zaborcze” – trudno nie zgodzić się z Autorką. Wszakże góry budzą podziw, a jednocześnie powinny budzić respekt. A książka Pani Moniki Witkowskiej może wzmocnić to przekonanie u każdego czytelnika, nawet (a może lepiej byłoby napisać: zwłaszcza) laika. To nie tylko dziennik z wyprawy na najwyższą górę świata, ale też poradnik dla tych, którzy chcieliby... „Góry są trochę jak kochanki. Piękne i zaborcze” – trudno nie zgodzić się z Autorką. Wszakże góry budzą podziw, a jednocześnie powinny budzić respekt. A książka Pani Moniki Witkowskiej może wzmocnić to przekonanie u każdego czytelnika, nawet (a może lepiej byłoby napisać: zwłaszcza) laika. To nie tylko dziennik z wyprawy na najwyższą górę świata, ale też poradnik dla tych, którzy chcieliby świadomie i mądrze przygotować się do swojej przygody ze wspinaczką. To, co wyróżnia Autorkę, to umiejętność rzeczowego, a jednocześnie interesującego i szczerego opisu codzienności osób podejmujących próbę wejścia na Mount Everest. Opisu zmagań, trudności, walki ze swoimi słabościami i czynnikami zewnętrznymi, a jednocześnie determinacji, otwartości na zmiany, na konieczność cofnięcia się, by spróbować ponownie.
Swoją wyprawę Pani Monika dokumentuje nie tylko opisami, ale też zdjęciami miejsc i napotkanych osób. Przytacza informacje encyklopedyczne i ciekawostki. Umiejętnie łączy je z własnymi wspomnieniami.
Jednym minusem tego opracowania jest zastosowana przez Wydawcę czcionka, która w zestawieniu z tym rodzajem papieru i zdjęciami może utrudniać lekturę.

Widząc okładkę, chyba zbyt wiele oczekiwałam. Przyznam, iż trochę jestem zawiedziona. Brakuje uczuciowości. Autorka raczej bezosobowo pisze o Fryderyku Chopinie – „pacjent”. Czy to chęć zachowania pozorów, zakłamania, czy obawa przed napiętnowaniem? Trochę zawiodły mnie opisy wyspy i jej mieszkańców. Dużo w nich krytycyzmu. Czasem sarkazmu i wyniosłości. Trudno jednak odmówić Autorce... Widząc okładkę, chyba zbyt wiele oczekiwałam. Przyznam, iż trochę jestem zawiedziona. Brakuje uczuciowości. Autorka raczej bezosobowo pisze o Fryderyku Chopinie – „pacjent”. Czy to chęć zachowania pozorów, zakłamania, czy obawa przed napiętnowaniem? Trochę zawiodły mnie opisy wyspy i jej mieszkańców. Dużo w nich krytycyzmu. Czasem sarkazmu i wyniosłości. Trudno jednak odmówić Autorce rzeczowego przygotowania, co uwidacznia się w komentarzach typu:
„Ogromna różnorodność swych widoków wyspa zawdzięcza nieustannym ruchom ziemi, uprawianej przez ludzi i gnębionej kataklizmami, które nawiedzały ten region od początku świata (…) W naszej okolicy tereny uprawne, złożone z urodzonej gleby, podzielone były na nieregularne tarasy rozrzucone na górskich zboczach. Taka uprawa tarasowa, stosowana we wszystkich częściach wyspy, którym grożą ulewy i nagle wezbrania potoków, jest bardzo korzystna dla drzew i nadaje wygląd wspaniale utrzymanego ogrodu”.
Trudno jednak uwierzyć, że jedynie krajobraz, okazy przyrodnicze i dialekt marokański są w stanie zainteresować Autorkę. Warto podkreślić, iż dialektowi mieszkańców wyspy nie tylko poświęca sporo uwagi, ale też pięknie o nim pisze:
„Majorkański, zwłaszcza w ustach kobiety, dla obcokrajowca ma szczególny urok, pełen słodyczy i wdzięku”.

Wymagająca lektura. Kiedy się po nią sięga, trzeba zarezerwować sobie czas na przemyślenia. Dylematy, trudne, czasem tragiczne wybory. Realizacja własnych pragnien, ambicji czy poczucie powinności, odpowiedzialność? Doczesność czy wieczność? Życie pozbawione sensu, celu czy śmierć? Decyzje i ich konsekwencje. Zmagania duchowe. Interesujace spojrzenie na problemy wiary. Niepoukładane relacje z... Wymagająca lektura. Kiedy się po nią sięga, trzeba zarezerwować sobie czas na przemyślenia. Dylematy, trudne, czasem tragiczne wybory. Realizacja własnych pragnien, ambicji czy poczucie powinności, odpowiedzialność? Doczesność czy wieczność? Życie pozbawione sensu, celu czy śmierć? Decyzje i ich konsekwencje. Zmagania duchowe. Interesujace spojrzenie na problemy wiary. Niepoukładane relacje z Bogiem, najblizszymi i innymi ludżmi.