Jest to już ostatnia część sagi o Gradowie. Marcin Guzik jest przerażony wizją utraty żony. Wyrusza więc w długą podróż z żoną. Skłócona z rodzicami Julia wyprowadza się z domu. Na Jagodę Maciejkę spada kolejne nieszczęście, z którym młoda wdowa nie potrafi sama sobie poradzić. Pomaga jej Michał Funcia. Czy Marcin odzyska miłość Lukrecji? Czy Julia wreszcie znajdzie wspólny język z rodzicami? Jak potoczą się dalsze losy Jagody i Michała? Jesteście ciekawi? Przeczytajcie koniecznie. Podobała mi się ta książka. Cała saga zresztą też. Polecam.

Jest to już ostatnia część sagi o Gradowie. Marcin Guzik jest przerażony wizją utraty żony. Wyrusza więc w długą podróż z żoną. Skłócona z rodzicami Julia wyprowadza się z domu. Na Jagodę Maciejkę spada kolejne nieszczęście, z którym młoda wdowa nie potrafi sama sobie poradzić. Pomaga jej Michał Funcia. Czy Marcin odzyska miłość Lukrecji? Czy Julia wreszcie znajdzie...

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam

Zakończyłam swój pobyt w Gradowie. Raczej nie będę tęskiła, choć historie bohaterów może i były ciekawe. Wciąż jednak miałam wrażenie drażniącej niespójności zarówno w budowaniu akcji, jak i kreowaniu bohaterów.
Każda część tej serii ma w tytule jakiś wianek i są one symbolami wiodących historii. Wianek z dmuchawców był motywem przewodnim małżeństwa Jagody i Krzysztofa, w którym pełno było niespełnionych obietnic; o wianek z lauru toczy się rywalizacja w wyborach na wójta w tomie drugim; sczerniały i zakurzony wianek z róż symbolizuje umierający związek Lukrecji i Michała, a wianek z pawich piór wiąże się z dojrzewaniem do odpowiedzialności Julii, która musi porzucić buntowniczą postawę jedynaczki z zamożnego domu na rzecz świadomej kobiety.
Ponieważ to ostatni tom wiejskiej sagi więc wszystkie wątki powinny zostać rozwiązane. Tak się rzeczywiście dzieje. Swoje miejsce w świecie odnajduje i zakochany od lat w młodzieńczej miłości Michał i uwikłany w niesatysfakcjonujące małżeństwo bibliotekarz Jarek, a także Marcin i Lukrecja próbujący na nowo wskrzesić swój związek. O ile jednak losy miłości Jagody i Michała od początku dało się przewidzieć, bo wyczuwało się ich wzajemny pociąg do siebie, o tyle już nagły zwrot w historii Jarka był tak niespodziewany, że aż trudny do uwierzenia. Autorka bardzo nierówno traktuje bowiem swoich bohaterów. Jedni mają dużo miejsca i czasu, by opowieść o nich mogła się rozwinąć, a inni są traktowani po macoszemu- na długo znikają z fabuły, z później dowiadujemy się, że w ich życiu wszystko się zmieniło.
Najwięcej miejsca tym razem poświęcono córce Lukrecji i Michała Julii. Wychuchana i rozwydrzona jedynaczka zostaje zmuszona do samodzielności, co wpływa na nią uzdrawiająco. Dzięki odcięciu od rodzinnych finansów i wygód dojrzewa i znajduje swoje miejsce u boku chłopaka, którego wcześniej okropnie potraktowała. I znów mam zastrzeżenia do sposobu poprowadzenia tego wątku: Julia momentami sprawia wrażenie niezrównoważonej emocjonalnie osoby, która sama nie wie, czego chce. Rozumiem, że nastolatki, szczególnie te, którym pył spod stóp usuwano, bywają trudne i nieobliczalne, ale tu odniosłam wrażenie jakiegoś braku logiki. A to nienawidzi matki za to, że w wieku 42 lat zaszła w ciążę, a to tęskni za domem, jednego dnia deklaruje, że jej noga nigdy nie postanie w domu rodziców, a niedługo później kupuje prezenty dla noworodków i wzruszona odwiedza mamusię i tatusia.
Ae nie czepiam się więcej. Saga o Gradowie zawiera kilka historii o zwykłych ludziach, jakie na pewno zdarzają się naprawdę. Gdyby jednak Agnieszka Olszanowska zrezygnowała z ciągot do moralizowania czytało by się je dużo lepiej.

Zakończyłam swój pobyt w Gradowie. Raczej nie będę tęskiła, choć historie bohaterów może i były ciekawe. Wciąż jednak miałam wrażenie drażniącej niespójności zarówno w budowaniu akcji, jak i kreowaniu bohaterów.
Każda część tej serii ma w tytule jakiś wianek i są one symbolami wiodących historii. Wianek z dmuchawców był motywem przewodnim małżeństwa Jagody i Krzysztofa, w...

Po dwóch latach miałam w końcu okazję przeczytać ostatnią część serii o losach wiejskiej społeczności Gradowa. Na szczęście sporo pamiętałam z poprzednich części, dzięki czemu rozumiałam wydarzenia, które miały miejsce w tej książce.

Poznajemy tutaj dalsze losy Michała Funci piastującego stanowisko wójta, a także jego babki Pani Blanż — wieloletniej kościelnej. Tak jak w poprzednich częściach bohaterowie zmagają się z problemami i niesprawiedliwością losu.

Oczywiście nie obyłoby się bez Jagody Maciejki i jej burzliwego życia, Jarka Pokory i jego rodzinnych problemów oraz wielu innych bohaterów dobrze znanych z wcześniejszych książek.

W ostatniej części zostają z rozwikłane zagadki i problemy wiejskiej ludności. Największą uwagę autorka skupiła na rodzinie Guzików, bo właśnie u nich najwięcej się dzieje.

Rozkapryszona Julia Guzik dostaje lekcję od życia i wyprowadza się z domu rodzinnego. Od tej chwili mieszka sama i żyje na swój rachunek. Z rodzicami nie utrzymuje żadnych kontaktów, gdyż nie wybaczyła im tego, co zrobili.

Dziewczyna przeszła całkowitą przemianę i nie ma śladu po dawnej księżniczce, która żyła w bezproblemowym świecie. Zaczęła pracę, może nie jest to jej wymarzone zajęcie, ale ma za co żyć, więc nie jest tak źle.

Korzysta z pomocy babci i wujka Pieśka, a także Kuby. Ich relacja uległa zmianie i wkroczyła na nowe tory. Hodowla pawi i perliczek zbliżyła dla siebie Julię i Kubę. Czy dziewczyna ma szansę zbudować szczęśliwy związek i uwolnić się od życiowego pecha? Czy wybaczy rodzicom i pokocha nowe rodzeństwo?

Minusy tej książki: za dużo opisów dotyczących ptasich piskląt ich wyklucia się i chowu według mnie niektóre były zbędne. Uważam, że przywoływanie wpisów, które pojawiły się na forum internetowym, gdzie Julia wylała swoje żale, było bez sensu i tak naprawdę nic nie wniosło do książki.

Podsumowując, książka jest w tym samym klimacie, co wcześniejsze części jednak według mnie była ona najsłabsza z całej serii. Mimo to polecam ją fanom obyczajówek, a szczególnie tym, którzy lubią czytać o wiejskiej ludności i jej problemach oraz życiu codziennym.

Po dwóch latach miałam w końcu okazję przeczytać ostatnią część serii o losach wiejskiej społeczności Gradowa. Na szczęście sporo pamiętałam z poprzednich części, dzięki czemu rozumiałam wydarzenia, które miały miejsce w tej książce.

Poznajemy tutaj dalsze losy Michała Funci piastującego stanowisko wójta, a także jego babki Pani Blanż — wieloletniej kościelnej. Tak jak w...

Jak przystało na ostatnią część sagi mamy tu zamknięcie licznych wątków i historii, ze śmiercią włącznie.
Całość nie jest literatura wysokich lotów. W czasie wakacji czy resetu umysłu można i po takie czytadła sięgnąć.

Jak przystało na ostatnią część sagi mamy tu zamknięcie licznych wątków i historii, ze śmiercią włącznie.
Całość nie jest literatura wysokich lotów. W czasie wakacji czy resetu umysłu można i po takie czytadła sięgnąć.

+/-

+/-

Książki o mazowieckiej wsi Gradów zaczęłam czytać dla autorki, która jest bibliotekarką. Takie wsparcie dla nieznanej koleżanki po fachu 😉 a tymczasem się wyciągnęłam w lokalną historię. To powieść dla miłośników klasycznych, współczesnych obyczajówek. Takich, w których liczą się emocje między bohaterami a nie seks, bo właściwie go to nie ma. Znaczy się jest, ale autorka nie pisze o nim wprost. To jest ciekawa, choć nieco rozwlekła/epicka opowieść o klasie średniej, a może nawet elitach, współczesnej wsi. Obserwujemy 4 rodziny i ich wzajemne relacje. Jest przedsiębiorca, wójt, nauczycielka, dyrektor gminnej biblioteki. Towarzyszymy ich codzienności. Relacjom warunkowanym przez miłość, nienawiść, zazdrość, zawiść. W małej społeczności uczucia są intensywniejsze, zwłaszcza że wszyscy o wszystko wiedzą. A nawet jak nie wiedzą to sobie dopowiedzą. Może zbyt dużo problemów bibliotekarstwa autorka wprowadza. Choć rozumiem, że chce przybliżyć ten zawód i pokazać jego blaski (mniej) i cienie (więcej). To, że dla wielu włodarzy biblioteka jest obciążeniem. Nowe inwestycje gminne widać, a komu potrzebne są książki i "nawiedzony" bibliotekarz? Przedstawione myślenie, że najlepiej byłoby ją zlikwidować niestety nie jest odosobnione. "Wianek z pawich piór" w ciekawy sposób domyka wszystkie te emocjonalne wątki z wcześniejszych tomów. Streszczać nie będę, bo trzeba całość przeczytać, żeby poznać akcję, zawiłości związków między bohaterami. Ale warto poświęcić czas, to lektury z tych dających do myślenia.

Książki o mazowieckiej wsi Gradów zaczęłam czytać dla autorki, która jest bibliotekarką. Takie wsparcie dla nieznanej koleżanki po fachu 😉 a tymczasem się wyciągnęłam w lokalną historię. To powieść dla miłośników klasycznych, współczesnych obyczajówek. Takich, w których liczą się emocje między bohaterami a nie seks, bo właściwie go to nie ma. Znaczy się jest, ale autorka...

Świetnie przedstawiona kultura i przeżycia mieszkańców Gradowa. Bardzo ciekawi bohaterowie, których historia wciąga bardzo szybko. Do tego duży nacisk na szczegółowe opisy. Zdecydowanie polecam ostatnią, niestety, część tej serii.

Świetnie przedstawiona kultura i przeżycia mieszkańców Gradowa. Bardzo ciekawi bohaterowie, których historia wciąga bardzo szybko. Do tego duży nacisk na szczegółowe opisy. Zdecydowanie polecam ostatnią, niestety, część tej serii.

Łapie za serce. Nie sądziłam, że się tak wciągnę, jednak zdecydowanie polecam ten tytuł, jeśli ktoś ma ochotę na chwilę nostalgii :)

Łapie za serce. Nie sądziłam, że się tak wciągnę, jednak zdecydowanie polecam ten tytuł, jeśli ktoś ma ochotę na chwilę nostalgii :)