Dość ciekawa, ale spodziewałam się czegoś innego.. Mało konkretu

Dość ciekawa, ale spodziewałam się czegoś innego.. Mało konkretu

Nie do końca trafiła do mnie ta książka, spodziewałam się czegoś innego, niemniej zakładam, że znajdzie grono fanów. Ja do nich nie należę. Niewiele udało mi się z niej wyciągnąć.

Nie do końca trafiła do mnie ta książka, spodziewałam się czegoś innego, niemniej zakładam, że znajdzie grono fanów. Ja do nich nie należę. Niewiele udało mi się z niej wyciągnąć.

Spodziewałam się czegoś innego po tej książce. Najlepsza była ostatnia część. Oczywiście wyniosłam z niej trochę wniosków. Było kilka rad, które faktycznie mogą pomóc wrażliwym i myślącym dużo. Jednak mimo wszystko nie był to najciekawszy poradnik jaki przyszło mi przeczytać.

Spodziewałam się czegoś innego po tej książce. Najlepsza była ostatnia część. Oczywiście wyniosłam z niej trochę wniosków. Było kilka rad, które faktycznie mogą pomóc wrażliwym i myślącym dużo. Jednak mimo wszystko nie był to najciekawszy poradnik jaki przyszło mi przeczytać.

Nie do konca wiem co autorka chciala przekazac ta ksiazka. Nie dowiedzialem sie niestety „jak mniej myslec”…

Nie do konca wiem co autorka chciala przekazac ta ksiazka. Nie dowiedzialem sie niestety „jak mniej myslec”…

Nie był to najgorszy poradnik jaki przeczytałam :) parę cennych uwag z niego wyniosłam :)

Nie był to najgorszy poradnik jaki przeczytałam :) parę cennych uwag z niego wyniosłam :)

Świat ludzi nadmiernie myślących przekleństwo czy dar? Myślę, że to pytanie nadal pozostaje dla wielu wrażliwców bez odpowiedzi. Christel Petitcollin zachęca do uporządkowania procesu myślowego. Sugeruje, że akceptacja tego stanu osobowości jest kluczowa. Myślę, że w tej książce próbuje powiedzieć, że nadmierne myślenie to wyzwanie i dar, który bez bez odpowiedniego zrozumienia i zarządzania może prowadzić do frustracji, stresu i wyczerpania. Jednakże, gdy zostanie właściwie ukierunkowany i zaakceptowany, może stać się potężnym narzędziem.

Świat ludzi nadmiernie myślących przekleństwo czy dar? Myślę, że to pytanie nadal pozostaje dla wielu wrażliwców bez odpowiedzi. Christel Petitcollin zachęca do uporządkowania procesu myślowego. Sugeruje, że akceptacja tego stanu osobowości jest kluczowa. Myślę, że w tej książce próbuje powiedzieć, że nadmierne myślenie to wyzwanie i dar, który bez bez odpowiedniego...

Ja osobiście nie dowiedziałam się "Jak mniej myśleć" ale dowiedziałam się czegoś nowego

Ja osobiście nie dowiedziałam się "Jak mniej myśleć" ale dowiedziałam się czegoś nowego

Jeśli jesteś osobą która za wiele myśli i czuje że jest nadwrażliwa, to nie jest książka "dla Ciebie" tylko co najwyżej "o Tobie" i to też w ujęciu uproszczonym, a nawet nieraz niepotrzebnie stereotypowym.
Fajnie, że można poczytać że są tacy ludzie jak Ty i to, że się martwisz a inni nie nie oznacza Twojej nieporadności czy zdziecinnienia. Dobrze wiedzieć, że ktoś badał i opisał takie osoby.
Ale jak z tym sobie radzić, z tej książki się nie dowiesz. Żadnych sensownych tricków, rad itp. "Posłuchaj muzyki która Ci się dobrze kojarzy" kiedy zaczynają Cię gonić pogmatwane uporczywe myśli to żadna porada.

Jeśli jesteś osobą która za wiele myśli i czuje że jest nadwrażliwa, to nie jest książka "dla Ciebie" tylko co najwyżej "o Tobie" i to też w ujęciu uproszczonym, a nawet nieraz niepotrzebnie stereotypowym.
Fajnie, że można poczytać że są tacy ludzie jak Ty i to, że się martwisz a inni nie nie oznacza Twojej nieporadności czy zdziecinnienia. Dobrze wiedzieć, że ktoś badał i...

Jak dla mnie... za bardzo motywacyjna i pełna własnych opinii, a za mało konkretna, praktyczna. Oczekiwałam więcej odwoływania się do konkretnych badań, działania mózgu oraz rad możliwych do zastosowania. Te proporcje są zaburzone względem moich oczekiwań.
Mam też duży problem z wyraźnym kategoryzowaniem ludzi na „nadwydajnych” i „normalnie myślących”. W dodatku Autorka, chcąc podbić poczucie własnej wartości tych pierwszych, mocno umniejsza tym drugim (takie odniosłam wrażenie). Co w ogóle oznacza „normalnie myślący”? Czy nie ma nic pomiędzy, żadnej innej kategorii? I czy naprawdę trzeba się tu odwoływać do norm i normalności? Jedni są nadwydajni i nadzwyczajni, a drudzy normalni (w dodatku w znaczeniu: szarzy, przeciętni)?
Liczyłabym tutaj na więcej niuansów i większego dostrzeżenia całej rozpiętości sposobów ludzkiego myślenia.
Niemniej były też pojedyncze fragmenty i stwierdzenia, które w książce mi się spodobały i skłoniły mnie do refleksji.
Slowem: ujdzie. Ale z wszelką pewnością nie odmieniła mojego życia ani nie nauczyła mnie, jak myśleć mniej.

Jak dla mnie... za bardzo motywacyjna i pełna własnych opinii, a za mało konkretna, praktyczna. Oczekiwałam więcej odwoływania się do konkretnych badań, działania mózgu oraz rad możliwych do zastosowania. Te proporcje są zaburzone względem moich oczekiwań.
Mam też duży problem z wyraźnym kategoryzowaniem ludzi na „nadwydajnych” i „normalnie myślących”. W dodatku Autorka,...

Autorka już od pierwszych stron otacza czytelnika ramieniem, uspokaja – nie martw się, jeśli czujesz się inny, wszystko z Tobą w porządku. Nie jesteś dziwny, nie jesteś nienormalny – Jesteś inny, ale to dobrze! Ta „inność” jest Twoją siłą.

Jednak im dalej w las, tym wszystko bardziej się gmatwa… Mam wrażenie, że autorka spokojnie mogłaby poprzestać na opisie osób „nadwydajnych” i na tym jakie cechy mogą je charakteryzować. (Ta część była najciekawsza) Totalnie nie potrzebne były tutaj dywagacje jaki bycie „nadwydajnym” może mieć wpływ na zachowania takich osób -wymieniła tutaj tak dużo rzeczy, że straciłam rachubę, i mam odczucia, że głównie nie były to zbyt pozytywne cechy, nie licząc może życzliwości i chęci niesienia pomocy innym.

Nie znalazłam w tej książce odpowiedzi na pytanie „jak myśleć mniej?” jednak dowiedziałam się, czemu myślę zbyt dużo… a przynajmniej tak mi się wydaje – ale pewności mieć nie mogę.

Włączyłam do słuchania następną część książki „Jak lepiej myśleć” – zobaczymy co przyniesie następna część.

Autorka już od pierwszych stron otacza czytelnika ramieniem, uspokaja – nie martw się, jeśli czujesz się inny, wszystko z Tobą w porządku. Nie jesteś dziwny, nie jesteś nienormalny – Jesteś inny, ale to dobrze! Ta „inność” jest Twoją siłą.

Jednak im dalej w las, tym wszystko bardziej się gmatwa… Mam wrażenie, że autorka spokojnie mogłaby poprzestać na opisie osób...