Cora Seaborne przez ostatnie lata żyła pod butem despotycznego, surowego męża. Gdy ten umiera, kobieta postanawia w końcu żyć dla siebie – rozwija naukowe zainteresowania, chce podróżować, rozwija relację z ,,przyjaciółką” Marthą. Gdy dowiaduje się, że w hrabstwie Essex mityczny wąż prowadzi do kolejnych śmierci, jedzie tam, by rozwiązać zagadkę. Na miejscu spotyka pastora Williama Ransomea’a, który patrzy na sprawę całkiem inaczej, zdroworozsądkowo, ale także jako sługa Kościoła.

Książkę czytałam prawie jednocześnie z ,,Siostrzanymi dzwonami” i oba tytuły mają podobne cechy. Tutaj również mamy relację między pastorem a kobietą ,,wyzwoloną” oraz lawirowanie między religią, legendami a nauką. I podobnie jak tamta pozycja ,,Wąż z Essex” zaczął się bardzo dobrze. Podobała mi się postać Cory, która nie od początku była niezależna, przez wiele lat była typową panią domu, ale nienawidziła tego, i niejako na bieżąco uczyła się samodzielności, ale też chwilami w niej gubiła. Ogromnym plusem jest jej relacja z synem, bardzo trudna i niejednoznaczna, która zmienia się w trakcie fabuły. Francis prawdopodobnie jest dzieckiem z jakimiś zaburzeniami, podejrzewam, że z autyzmem, i postrzeganie jego odmienności było naprawdę ciekawie opisane.

Jednak również tu z czasem całość zaczęła się psuć i w tym wypadku nie wydarzyło się pod koniec nic, by ją ,,uratować”. Mam wrażenie, że było za dużo wątków i żaden nie wybrzmiał dobrze. Poszukiwanie węża było jakieś rozmyte, a zakończenie trochę… z ,,czapy”. Mamy tu wiele wątków miłosnych, ale żadnego jakoś nie odczuwałam. Relacja Cory i Marthy opierała się głównie na tym, że ta druga jest zazdrosna, a ta pierwsza to ignoruje, Martha wchodzi też w jakieś relacje z mężczyznami, które są dość dziwne i biorą się z niczego. Nie czułam też uczucia między Willem a Corą i nie rozumiałam, w którym momencie przestali patrzeć na siebie jako wspólników w misji do tego stopnia, że byli w stanie zapomnieć o zobowiązaniach i innych wartościach. Zachowanie Williama podczas choroby żony, która podobno była dla niego tak ważna, mnie zniesmaczyło i striggerowało. Właściwie to Stella była jedyną postacią, którą rozumiałam i której współczułam – teoretycznie prosta kobieta, która jednak umie myśleć i analizować i która dostrzega, jak mąż wymyka jej się z rąk. Cora była ciekawa, ale biło od niej zbyt dużo chłodu, William był dla mnie nijaki, podobnie jak prawie cały drugi plan poza Marthą, która stanowiła taki najgorszy stereotyp feministki i osoby LGBT, była agresywna, zaborcza, nietolerancyjna dla cudzych poglądów, taki typowy ,,babochłop” i chociaż daleko mi do oczekiwania, że każdy wątek będzie poprawny politycznie, to przy scenach z nią czułam dyskomfort. Z kolei w zakończeniu wszyscy nagle zmieniają swoje postrzeganie świata, żeby była jakaś klamra. Mnie to nie kupuje.

Byłam zainteresowana tą książką od momentu jej wyjścia, długo się do niej zbierałam i jak często z takimi tytułami – ostatecznie się zawiodłam. Nie jest to zła pozycja, miała duży potencjał, ale moim zdaniem go nie wykorzystała. Szkoda.

,, I właśnie to jest wielką zbrodnią: nie trzeba zakuwać ludzi w łańcuchy, gdy zniewolone są ich umysły.”

Cora Seaborne przez ostatnie lata żyła pod butem despotycznego, surowego męża. Gdy ten umiera, kobieta postanawia w końcu żyć dla siebie – rozwija naukowe zainteresowania, chce podróżować, rozwija relację z ,,przyjaciółką” Marthą. Gdy dowiaduje się, że w hrabstwie Essex mityczny wąż prowadzi do kolejnych śmierci, jedzie tam, by rozwiązać zagadkę. Na miejscu spotyka pastora...

Super książka, trochę fantastyki, MIŁOści , religi, lekko i miło się czyta, polecam na odstresowanie
Justyna

Super książka, trochę fantastyki, MIŁOści , religi, lekko i miło się czyta, polecam na odstresowanie
Justyna

Książka niesamowicie mnie wymęczył i wynudziła. Piękne opisy wrzosowisk to jedyny plus tej książki, bohaterowie tak wykreowani, że żadnego nie udało mi się polubić. Legendy i historie o potworze z morza, ani mnie nie zaciekawiły ani nie zaangażowały, a wszystko zepsuło rozwiązanie zagadki co tym potworem jest :/ Sama końcówka miałam wrażenie, że jest urwana, bez pomysłu. Niestety ale wielkie rozczarowanie.

Książka niesamowicie mnie wymęczył i wynudziła. Piękne opisy wrzosowisk to jedyny plus tej książki, bohaterowie tak wykreowani, że żadnego nie udało mi się polubić. Legendy i historie o potworze z morza, ani mnie nie zaciekawiły ani nie zaangażowały, a wszystko zepsuło rozwiązanie zagadki co tym potworem jest :/ Sama końcówka miałam wrażenie, że jest urwana, bez pomysłu....

"Wąż z Essex" to beletrystyka, która wymagała od autorki nakładu pracy. To nie są bzdurki, które.można wyprodukować na kolanie. Sarah Perry zgrabnie i zręcznie zanurza czytelnika w XIX wiek, opisy są bogate i naturalne, można je doświadczyć wieloma zmysłami, są plastyczne, ale jednocześnie nie stronią od swoistej narratorowi wrażliwości, barwnego jezyka, wyjątkowej wrażliwości na detal i lekkiej subiektywności. Warsztat odznacza się skondensowanym, nasyconym przekazem, każdy drobiazg i zdanie można odbierać jak mały omen lub sentencję, natomiast bogactwo formy - miks streszczeń, listów, scen rodzajowych, delirycznego pamiętnika - utrzymuje historię w ryzach i nadaje zdecydowane tempo losom bohaterów, którzy zdają się dryfować, ale po fakcie - doświadczają roku zmian, takiego, który wspomina się potem całe życie. Miłość, która ma dziesiątki imion, napędza ich, a ich zmagania ukazane są z życzliwą naturalnością, dla odmiany obiektywną, zdystansowaną i wybaczajacą słabości i potrzeby serca. Ponad tym mcgaffinem jest mityczny potwór, zwierzę, czy może objaw zbiorowej paranoi, który zrodzony z plotek, strachu i przypadkowych zdarzeń, wystawia na próbę po równo rozsądek i wiarę. Można wręcz powiedzieć, że każdy z bohaterów ma swojego węża, swoją nemezis, lupus in fabula, do którego podchodzić można też w pełnym spektrum zaangażowania - od prostodusznej obojętności, przez pragmatyzm, po obłęd. Jednocześnie powieść ma nieco sentymentalny, poetycki sznyt. Nie należy więc ani do łatwo przyswajalnych, ani lekkostrawnych. Stanowić może wręcz swego rodzaju wyzwanie intelektualne, moralne i estetyczne - i tak do niej podchodzę.

"Wąż z Essex" to beletrystyka, która wymagała od autorki nakładu pracy. To nie są bzdurki, które.można wyprodukować na kolanie. Sarah Perry zgrabnie i zręcznie zanurza czytelnika w XIX wiek, opisy są bogate i naturalne, można je doświadczyć wieloma zmysłami, są plastyczne, ale jednocześnie nie stronią od swoistej narratorowi wrażliwości, barwnego jezyka, wyjątkowej...

Bestia która czai się w bagnach, pożera bezbronnych i niemiłosiernie śmierdzi - ludzka wyobraźnia zawsze nadwyręży się przy strachu o nieznanym, niewidzialnym, mistycznym ... natomiast gdy chodzi o ich własne, ludzkie codzienne słabości i poczynania okazuje się, że je również tak trudno ubrać w wyraźne słowa i zaakceptować.
Ileż to przemyśleń, ileż cierpienia ileż zła i płonnych nadziei, wyrzutów sumienia tam gdzie nic nie było i bezwzględność zamroczona bezpodstawną zemstą. To ludzkość sama w sobie ze swoim umysłem jest najstraszniejszym potworem wszechświata.

Bestia która czai się w bagnach, pożera bezbronnych i niemiłosiernie śmierdzi - ludzka wyobraźnia zawsze nadwyręży się przy strachu o nieznanym, niewidzialnym, mistycznym ... natomiast gdy chodzi o ich własne, ludzkie codzienne słabości i poczynania okazuje się, że je również tak trudno ubrać w wyraźne słowa i zaakceptować.
Ileż to przemyśleń, ileż cierpienia ileż zła i...

Świetnie napisana językowo książka, dokładny i godny podziwu research o Londynie i bardzo fajny, lekko turpistyczny klimat przywodzący na myśl książki Michaela Fabera. Mój jedyny zarzut to brak zakończenia - a po nabudowaniu takiej legendy wypadałoby zrobić większe WOW na koniec. A tak naprawdę zakończenia wcale nie było i o ile nie mam nic do zakończeń otwartych to doprawdy tutaj zdziwiłam się, po przeczytaniu ostatniej strony, że to już koniec (jakby ktoś wyrwał pozostałe :P ). Mimo wszystko, warto przeczytać ;)

Świetnie napisana językowo książka, dokładny i godny podziwu research o Londynie i bardzo fajny, lekko turpistyczny klimat przywodzący na myśl książki Michaela Fabera. Mój jedyny zarzut to brak zakończenia - a po nabudowaniu takiej legendy wypadałoby zrobić większe WOW na koniec. A tak naprawdę zakończenia wcale nie było i o ile nie mam nic do zakończeń otwartych to...

Głównym wątkiem, wokół którego autorka prowadzi czytelnika jest legenda o tytułowym mitycznym wężu. Autorka snuje opowieść zaczynając od miejscowych legend, relacji miedzy bohaterami, a kończąc na sytuacji społeczno – politycznej w Wielkiej Brytanii końca XIX wieku (problemów mieszkaniowych najmniej zarabiających, sytuacji kobiet, postępu medycyny).
Atmosfera gęstnieje niczym powietrze w Altwinter, nie tylko z powodu pojawiającego się w wodach potwora, ale także przez zapętlanie się wzajemnych relacji głównych bohaterów. Trzeba przyznać, że wzajemne zależności i uczucia między bohaterami odzwierciedlone są z największą precyzją i delikatnością, co wciąga i pozostawia miejsce dla wyobraźni.
Czytając tę książkę ma się wrażenie atmosfery mrocznej i niejednoznacznej jak u sióstr Bronte. Opowieść bardzo przypomina mi „Tkaninę z Henke” i „Siostrzane dzwony” przede wszystkim ze względu na atmosferę panująca w wiosce, po pojawieniu się głównej bohaterki.

Głównym wątkiem, wokół którego autorka prowadzi czytelnika jest legenda o tytułowym mitycznym wężu. Autorka snuje opowieść zaczynając od miejscowych legend, relacji miedzy bohaterami, a kończąc na sytuacji społeczno – politycznej w Wielkiej Brytanii końca XIX wieku (problemów mieszkaniowych najmniej zarabiających, sytuacji kobiet, postępu medycyny).
Atmosfera gęstnieje...

Sięgnęłam po książkę po obejrzeniu serialu, który mnie totalnie zachwycił. Wspaniały klimat i cudowne, surowe widoki plus Tom Hiddleston!

Po śmierci swojego oziębłego, despotycznego męża Cora Seaborne odzyskuje wolność i rozpoczyna nowe życie. Razem z introwertycznym synem Francisem opuszcza dom w Londynie i wyjeżdża do Essex, aby zaczerpnąć świeżego powietrza oraz oczyścić umysł. Czuje ulgę i zapał, by poznawać świat natury i wszystkie jego sekrety. Gdy tylko dociera do niej wieść o mitycznym wężu siejącym postrach na mokradłach, postanawia ruszyć jego tropem aż do Aldwinter. Jako naturalistka wierzy, że stwór jest jedną z nieodkrytych jeszcze tajmnic królestwa zwierząt.
Na swojej drodze kobieta poznaje pastora z przybrzeżnej parafii - Williama Ransome'a, z którym nic ją nie łączy, a jednak czują do siebie dziwne przyciąganie. Nawiązuje się pomiędzy nimi więź, która obojgu ich przeraża, a zarazem zachwyca.

,,Wąż z Essex" to powieść niezwykła i bardzo intymna. Porusza wszystkie aspekty codziennego życia począwszy od rodziny, miłości, przyjaźni poprzez status społeczny, naukę i rozwój aż do religii, pierwotnych pragnień, wierzeń i głęboko zakorzenionej wiary w magię. Nawiązuje do tematu przesądów i zjawisk nadprzyrodzonych w zderzeniu z oświeceniem i edukacją. Ukazuje zmagania niższych klas społecznych z ich trudnymi warunkami mieszkaniowymi, a także walkę kobiet o ich prawa. Wciąga nas w wewnętrzne rozważania głównych bohaterów i pozwala poznać ich uczucia, problemy i dylematy.

Książka jest napisana dość specyficznie i trzeba przyznać, że nie jest łatwa w odbiorze, jednak gdy już ktoś się w niej rozsmakuje to pochłonie go całkowicie.

Sięgnęłam po książkę po obejrzeniu serialu, który mnie totalnie zachwycił. Wspaniały klimat i cudowne, surowe widoki plus Tom Hiddleston!

Po śmierci swojego oziębłego, despotycznego męża Cora Seaborne odzyskuje wolność i rozpoczyna nowe życie. Razem z introwertycznym synem Francisem opuszcza dom w Londynie i wyjeżdża do Essex, aby zaczerpnąć świeżego powietrza oraz...

Powieść rozkręca się mozolnie, cała również jest niespieszna. Ale historia Cory i pastora Williama, ich rodzin i przyjaciół wciągnęła mnie, otuliła jak mgła. Zdecydowanie to nie jest "czytadło" a powieść, której trzeba poświęcić swoją uwagę i czas.

Powieść rozkręca się mozolnie, cała również jest niespieszna. Ale historia Cory i pastora Williama, ich rodzin i przyjaciół wciągnęła mnie, otuliła jak mgła. Zdecydowanie to nie jest "czytadło" a powieść, której trzeba poświęcić swoją uwagę i czas.

Wąż z Essex Sarah Perry
Książka, którą dodałam sobie na listę tak dawno, że nie pamiętałam co obiecywał opis... I może dobrze się stało bo pomogło to podejść do lektury bez oczekiwań.
"Wąż z Essex" jest tajemniczym stworzeniem, które sieje postrach wśród mieszkańców tej miejscowości. Dla pastora parafii Aldwinter jest on niczym więcej jak wytworem wyobraźni ludzi, którzy z bezradności wobec nawiedzających ich nieszczęść obarczają winą legendarne stworzenie. Do Essex przybywa Cora zaintrygowana opowieściami o Wężu. Kobieta po śmierci męża korzysta z odzyskanej wolności całkowicie poddając się pasji poszukiwania pozostałości po prehistorycznych stworzeniach. Chociaż nie zgadzają się ze sobą w każdej możliwej kwestii to oboje chcą dowiedzieć się co tak naprawdę stoi za krążącymi po Essex pogłoskami.

Mogłoby się wydawać, że będzie to powieść pełna akcji. "Wąż..." jest zupełnie inny. Powieść bardziej skupia się na relacjach między bohaterami i ich wpływie na te dawniej zawiązane niż na zagadce. Obfituje w opisy co kojarzy mi się z klasycznymi powieściami, tym bardziej, że postarano się o odpowiedni styl i nakreślenie specyfiki tamtych czasów (ważne dla zrozumienia położenia bohaterów). Wszystko to składa się na powieść nietypową. Dobrze spędzony czas.

Wąż z Essex Sarah Perry
Książka, którą dodałam sobie na listę tak dawno, że nie pamiętałam co obiecywał opis... I może dobrze się stało bo pomogło to podejść do lektury bez oczekiwań.
"Wąż z Essex" jest tajemniczym stworzeniem, które sieje postrach wśród mieszkańców tej miejscowości. Dla pastora parafii Aldwinter jest on niczym więcej jak wytworem wyobraźni ludzi, którzy z...