Kent Haruf

Louis i Addie to bardzo samotni, starsi ludzie. Przeżyli odejście swoich partnerów życiowych. Któregoś dnia postanawiają zacząć spędzać ze sobą noce. Nie chodzi im o kontakt fizyczny, a o zwykłe rozmowy, których tak bardzo brakuje. Wieść o ich spotkaniach szybko rozchodzi się po mieście, a ludzie reagują przeróżnie. Bardzo często zdarza mi się wzruszać podczas czytania książek. Po przeczytaniu opisu sądziłam, że właśnie tak zareaguję na tę historię. Okrutna samotność, dwoje starszych, doświadczonych przez życie ludzi, którzy próbują odnaleźć szczęście... Tak się jednak nie stało. Książkę przeczytałam właściwie bez żadnych emocji, po prostu przez nią przebrnęłam. Nie kupiła mnie. Dodatkowo bardzo przeszkadzał mi w czytaniu fakt, że dialogi nie były pisane od myślników. Właśnie dlatego gubiłam się co jest wypowiedzią, co myślą, a co słowami narratora. Zakończenie też mnie do końca nie usatysfakcjonowało, możnaby tę książkę pociągnąć trochę dalej. Nie twierdzę, że to zła pozycja. Zapewne znajdzie swoich miłośników, jednak ja się do nich nie zaliczam. Zmęczyłam się trochę czytaniem, mimo, że książka nie ma nawet dwustu stron. Nie porwała mnie, nie została w głowie, zapewne szybko o niej zapomnę.