Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kiedy zobaczyłam nowe wydanie „Szkarłatnej litery” stwierdziłam, że to doskonała okazja, żeby przypomnieć sobie po ponad 10 latach jedną z najsłynniejszych powieści klasyki amerykańskiej. Tym bardziej, że książka posiada przepiękne ilustracje, które dodają lekturze klimatu ♥️

Hester Prynne dopuściła się cudzołóstwa i jako pokutę za ten ciężki grzech miała nosić na piersi wyhaftowaną, szkarłatną literę „A” (ang. adultery). Historia od razu wywołała u mnie skojarzenia z takimi bohaterkami jak Tess Urberville Thomasa Hardy’ego czy Ruth z powieści Elizabeth Gaskell. Wszystkie łączy łatka kobiet upadłych, a jednak Hester wydaje się z nich wszystkich najbardziej postępowa, dumna i zbuntowana wobec narzucanych przez społeczeństwo norm. Chociaż poddaje się karze, sam haft ze szkarłatną literą jak na złość zostaje przez nią wyeksponowany i noszony bardziej jak order niż piętno.

Hawthorne w sprawny i błyskotliwy sposób, odrobinę na wzór Dickensa, wytyka purytanom ich hipokryzję, jak choćby gubernatorowi, który opływa w zbytki czy pastorowi, który pokutuje za grzechy, ale nie chce się do nich przyznać. Jednocześnie momentami jednak czułam w lekturze XIX-wieczną mentalność autora wobec kobiet.

„Szkarłatna litera” to klasyka, która oferuje nie tylko duszny klimat oraz opis surowej, purytańskiej społeczności, ale przede wszystkim studium grzechu, ludzkiej psychiki oraz małej społeczności. Zdecydowanie warto po nią sięgnąć choćby dlatego, że zachwycali się nią inni pisarze, jak np. Henry James.

Kiedy zobaczyłam nowe wydanie „Szkarłatnej litery” stwierdziłam, że to doskonała okazja, żeby przypomnieć sobie po ponad 10 latach jedną z najsłynniejszych powieści klasyki amerykańskiej. Tym bardziej, że książka posiada przepiękne ilustracje, które dodają lekturze klimatu ♥️

Hester Prynn...

Rozwiń Zwiń

Bardzo dobra powieść, jak każda Hardy’ego. To jeden z moich ulubionych pisarzy wiktoriańskich i nie zawodzi. Doskonale opisuje ciemniejsze strony ludzkiego charakteru oraz wierny obraz XIX-wiecznej wsi z ówczesnymi zabobonami i tradycjami. Fabuła wartka i czuć od początku ciążące nad bohaterami farum (jak to zwykle u Hardy’ego). Mimo wszystko nadal moimi ulubionymi powieściami pozostaną Tessa Urberville i Burmistrz Casterbridge, ale po Powrót na wrzosowisko z pewnością warto sięgnąć na późniejszym etapie, bo to wciąż wyśmienita klasyka.

Bardzo dobra powieść, jak każda Hardy’ego. To jeden z moich ulubionych pisarzy wiktoriańskich i nie zawodzi. Doskonale opisuje ciemniejsze strony ludzkiego charakteru oraz wierny obraz XIX-wiecznej wsi z ówczesnymi zabobonami i tradycjami. Fabuła wartka i czuć od początku ciążące nad bohat...

Rozwiń Zwiń

Jak zwykle lekka i przyjemna, ale na przyzwoitym poziomie rozrywka. Autorka rozbawiła mnie początkiem podobnie jak w pierwszej części, dotąd niedoścignionej dla mnie jeśli chodzi o humor. Jedna z ciekawszych części ze względu na mnogość ciekawych postaci i fabułę. Czekam niecierpliwie na kolejne, ponieważ zostanę z tą serią do końca <3

Jak zwykle lekka i przyjemna, ale na przyzwoitym poziomie rozrywka. Autorka rozbawiła mnie początkiem podobnie jak w pierwszej części, dotąd niedoścignionej dla mnie jeśli chodzi o humor. Jedna z ciekawszych części ze względu na mnogość ciekawych postaci i fabułę. Czekam niecierpliwie na k...

Rozwiń Zwiń