Bardzo błyskotliwa, niewiarygodnie prześmiewcza i złośliwa w stosunku do największego w pierwszych czterech dekadach XX wieku - szesnaście wydań w latach 1909-1937 - romansidła z wyższych sfer, pod wiele mówiącym tytułem "Trędowata", autorstwa Heleny Mniszkówny. Aby cieszyć się w pełni pastiszem zaproponowanym przez Magdalenę Samozwaniec, powinno się najpierw przeczytać oryginał, czyli "Trędowatą", ale nie mogłabym skazać się na takie cierpienie, bo romanse to nie moja bajka.

Bardzo błyskotliwa, niewiarygodnie prześmiewcza i złośliwa w stosunku do największego w pierwszych czterech dekadach XX wieku - szesnaście wydań w latach 1909-1937 - romansidła z wyższych sfer, pod wiele mówiącym tytułem "Trędowata", autorstwa Heleny Mniszkówny. Aby cieszyć się w pełni pastiszem zaproponowanym przez Magdalenę Samozwaniec, powinno się najpierw przeczytać...

"Godzina szczęścia lepsza jest, wierzaj mi, niż wieki nieszczęścia i bólu". Godzina z dobrą, wywołującą uśmiech na twarzy, rozweselającą i zabawną książką lepsza jest czasem, niż godziny z poważnymi wynurzeniami, które poprawić nastroju, humoru nie potrafią. Z tą książką można miło spędzić dziesiątki beztroskich minut.
Napisać dobrą książkę satyryczną nie jest łatwo. Magdalena Samozwaniec (córka Wojciecha Kossaka i siostra Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej) wydała 1922 roku powieść "z wyższych sfer", która jest parodią, pastiszem na wydawane na dużą skalę i chętnie czytane w okresie międzywojennym romanse, których akcja umieszczona jest w dworach, pałacach, zamkach owych sfer wyższych. Powieść składa się z piętnastu krótkich rozdziałów, bardzo zręcznie napisanych. Im dłużej się powieść czyta, tym zabawniejsza się staje. Jerzy Waldorff pisał, iż duży wpływ na tworzenie książki mieli najbliżsi autorki. Waldorff pisze: "Kolejne rozdziały czytano przy rodzinnym stole, wspólnie krytykowano i uzupełniano dowcipami tworzonymi ad hoc, przy dobrym jedzeniu i winie". Powstało dzięki temu rewelacyjne dzieło satyryczne. Polecam wydanie z roku 2007 (Świat Książki). Wydanie to jest ilustrowane. Ilustrował Julian Bohdanowicz.
Książkę czyta się bardzo szybko. Jest bardzo udana i warto ją uwzględnić w swoich czytelniczych planach bliższych lub dalszych. Jest to już pozycja klasyczna (ponad stuletnia),ale nadal godna uwagi i z zaciekawieniem, przyjemnością czyta się kolejne jej strony.

"Godzina szczęścia lepsza jest, wierzaj mi, niż wieki nieszczęścia i bólu". Godzina z dobrą, wywołującą uśmiech na twarzy, rozweselającą i zabawną książką lepsza jest czasem, niż godziny z poważnymi wynurzeniami, które poprawić nastroju, humoru nie potrafią. Z tą książką można miło spędzić dziesiątki beztroskich minut.
Napisać dobrą książkę satyryczną nie jest łatwo....

Wydawnictwo AWIR Katowice 1947r.

Na początku obcowania z tą książką po przeczytaniu "Słowo o Madzi" A. M. Swiniarkiego myślałam, iż przeczytam lekką, ciekawą, delikatnie satyryczną, podkpiewającą parodię, jednak moim zdaniem autorka starała się być na siłę tak fajna i tak przezabawna, że finalnie przekombinowała. Przerost formy nad treścią.
Zamiast skupić się na sensie parodii romantycznej powiastki skupiała się za bardzo na doborze wykpiewających epitetów, co odwracało moją uwagę od całokształtu. Finalnie mało co pamiętam z fabuły, natomiast pamiętam kilka jakichś śmiesznie użytych słów. Mnie się nie podobała ta książka. Ilustracje Gwidona Miklaszewskiego za to na plus.

Wydawnictwo AWIR Katowice 1947r.

Na początku obcowania z tą książką po przeczytaniu "Słowo o Madzi" A. M. Swiniarkiego myślałam, iż przeczytam lekką, ciekawą, delikatnie satyryczną, podkpiewającą parodię, jednak moim zdaniem autorka starała się być na siłę tak fajna i tak przezabawna, że finalnie przekombinowała. Przerost formy nad treścią.
Zamiast skupić się na sensie...

Jak czyta Irena Kwiatkowska - to nawet zabawna.

Jak czyta Irena Kwiatkowska - to nawet zabawna.

[...]
Stefania zapłoniła się, aż po białka, a nawet żółtka swoich oczu.

𝗣𝗥𝗭𝗘𝗠𝗬Ś𝗟𝗔𝗡𝗔 𝗠𝗜𝗘𝗦𝗭𝗔𝗡𝗞𝗔 𝗣𝗔𝗥𝗢𝗗𝗜𝗜 𝗜 𝗣𝗔𝗦𝗧𝗜Ż𝗨 !
Sama książeczka niewielkich rozmiarów, ale jakże treściwa.
W skrócie to parodia „Trędowatej” Heleny Mniszkówny. Autorka umiejętnie bawi się słowem.
Ilustracje pana Bohdanowicza są idealnym uzupełnieniem opowieści.
Jeśli tylko potraficie docenić satyryczne poczucie humoru oraz zabawę językiem upss to było nie zamierzone, a może jednak…😅
𝗣𝗢𝗟𝗘𝗖𝗔𝗠 !

[...]
Stefania zapłoniła się, aż po białka, a nawet żółtka swoich oczu.

𝗣𝗥𝗭𝗘𝗠𝗬Ś𝗟𝗔𝗡𝗔 𝗠𝗜𝗘𝗦𝗭𝗔𝗡𝗞𝗔 𝗣𝗔𝗥𝗢𝗗𝗜𝗜 𝗜 𝗣𝗔𝗦𝗧𝗜Ż𝗨 !
Sama książeczka niewielkich rozmiarów, ale jakże treściwa.
W skrócie to parodia „Trędowatej” Heleny Mniszkówny. Autorka umiejętnie bawi się słowem.
Ilustracje pana Bohdanowicza są idealnym uzupełnieniem opowieści.
Jeśli tylko potraficie docenić satyryczne...

Czasami trafiam przypadkiem na jakąś książkę w odpowiednim momencie mojego literackiego życia. Tak było w przypadku satyry Magdaleny Samozwaniec, którą znalazłam we wspólnej kuchni wynajętego pokoju nad jeziorem w Listomiu.
Akurat teraz, po przemęczeniu ozdobnego do przesady "Cienia wiatru" potrzebowałam na odstresowanie parodii wydziwionego stylu pełnego patosu i przesadzonych konstrukcji. "Na ustach grzechu" jest po prostu zabawną historią, prostą pod względem fabularnym, oryginalną w kwestii języka.
Autorka wyśmiewa przesadę, obnaża schematy, a przy tym nie sili się na moralizatorstwo ani nie wyśmiewa fanów literatury nie najwyższych lotów.
Na pewno nie każdemu będzie odpowiadał styl Magdaleny Samozwaniec, a według niektórych książka będzie trącić myszką. Polecam jednak spróbować, u mnie zaiskrzyło i wierzę, że wciąż jeszcze mnóstwo czytelników pozna się na niesamowitym humorze Autorki.

Czasami trafiam przypadkiem na jakąś książkę w odpowiednim momencie mojego literackiego życia. Tak było w przypadku satyry Magdaleny Samozwaniec, którą znalazłam we wspólnej kuchni wynajętego pokoju nad jeziorem w Listomiu.
Akurat teraz, po przemęczeniu ozdobnego do przesady "Cienia wiatru" potrzebowałam na odstresowanie parodii wydziwionego stylu pełnego patosu i...

Uzupełniając własną biblioteczkę kupiłam wydanie z roku 1957 (Wyd. Śląsk, Katowice) z fantastycznym wstępem autorstwa Jerzgo Waldorffa i przezabawnymi rysunkami Gwidona Miklaszewskiego. Cudowna satyra. Uśmiech nie schodził z twarzy podczas czytania.

Uzupełniając własną biblioteczkę kupiłam wydanie z roku 1957 (Wyd. Śląsk, Katowice) z fantastycznym wstępem autorstwa Jerzgo Waldorffa i przezabawnymi rysunkami Gwidona Miklaszewskiego. Cudowna satyra. Uśmiech nie schodził z twarzy podczas czytania.

Absolutne mistrzostwo w swojej- przyznaję specyficznej- kategorii.

Absolutne mistrzostwo w swojej- przyznaję specyficznej- kategorii.

Nie czytałam “Trędowatej” Mniszkówny, oglądałam film. I wzruszyłam się...... Jaki styl jest w tej książce, nie wiem, ale pokoleniom z tamtego okresu książki Mniszkówny podobały się. A tu Magdalena Samozwaniec (prawdziwe nazwisko Starzewska) zrobiła sobie parodię z tej powieści. Nie powiem, wyszukane słownictwo, wyrażenia, a nawet nazwiska bohaterów dosadnie ośmieszają styl Mniszkówny. Nie można nie docenić inteligencji i poczucia humoru autorki “”Na ustach grzechu”. Czy mi się to podobało? Można trochę się pośmiać, ale właściwie to nie jestem wielbicielką tego typu gatunku literackiego. Przeczytać można, ale żebym się zachwyciła?

Nie czytałam “Trędowatej” Mniszkówny, oglądałam film. I wzruszyłam się...... Jaki styl jest w tej książce, nie wiem, ale pokoleniom z tamtego okresu książki Mniszkówny podobały się. A tu Magdalena Samozwaniec (prawdziwe nazwisko Starzewska)...

Książka nie zrobiła na mnie kompletnie wrażenia.Chyba jednak preferuję inny rodzaj dowcipu.Mało śmieszne,wręcz żenujące.

Książka nie zrobiła na mnie kompletnie wrażenia.Chyba jednak preferuję inny rodzaj dowcipu.Mało śmieszne,wręcz żenujące.