Beata Tyszkiewicz

To autobiografia pisana bardzo ostrożnym piórem. Autorka, czyli Beata Tyszkiewicz wytłumaczyła się pod koniec, że napisała ją dla swoich córek, bo sama musiała się o swojej rodzinie dowiadywać z opracowań innych. Miała taką rodzinę, i takie były jej losy, że istotnie było trudno. Czyta się lekko, czując tu i tam zatarte miejsca, ominięte pewne zdarzenia. Ale cóż - nie wszystko jest na sprzedaż. Wydaje się, że dość szczerze pisze o rozstaniu z tymi mężczyznami, do których się przyznaje, przede wszystkim z oboma mężami. O innych jedynie napomyka, ale o żadnym nie mówi źle. W ogóle o nikim nie mówi źle. Nie pisze też, że jej, o takiej "szlachetnej" urodzie proponowano role wiejskich dziewuch, których nie przyjmowała, czując, że byłaby niewiarygodna. Dwa czy trzy razy wspomina, że nie weszła w świat aktorów, dlatego niewiele o nich wie. Spotykała się zaś z prawdziwym gigantami naszej kultury, głównie z pisarzami i to od dziecka. Podkreśla silę swojej matki, której naprawdę było trudno w powojennej Polsce, a która tak wspaniale dała sobie radę. Trochę mnie drażnią określenia - matka mojej Matki, matka czy brat mojego Ojca(taka pisownia!). Nie ma tu dziadków, wujów ani ciotek. Ale widocznie tak było w tej rodzinie pokaleczonej wojną, powojennymi mezaliansami, wyrwanej ze swego świata. Jedni sobie radzili, inni nie. Walorem są liczne fotografie samej aktorki i jej rodziny - głównie córek. Myślę, że córki pani Beaty jednak więcej wiedzą o swoim pochodzeniu, niż mogłyby w książce przeczytać,na pociechę maja dokładnie rozpisane losy rodu od pierwszej połowy XV wieku. Drzewa genealogicznego już konkretnie swojej gałęzi rodu, które sama aktorka opracowała - nie zamieściła. Książkę wydano w 2003 roku, a więc 15 lat temu. Resztę losów Beaty Tyszkiewicz musimy sobie dopowiedzieć sami. Teraz są tabloidy i plotkarskie portale. Nie ma problemu. A ona sama miała szczęście, że barwna młodość przeszła jej wtedy, gdy jedyne zdjęcia aktorek to były fotosy filmowe lub relacje z festiwali...