Piękna pani i brzydki pan

Jak się okazuje, Polska w krzywym zwierciadle od lat odbija się tak samo. Czasy się zmieniają, przywary nic a nic :)
Sympatyczne spotkanie z Kossakówną, błyskotliwie, czasem złośliwie, tak lubię.

Jak się okazuje, Polska w krzywym zwierciadle od lat odbija się tak samo. Czasy się zmieniają, przywary nic a nic :)
Sympatyczne spotkanie z Kossakówną, błyskotliwie, czasem złośliwie, tak lubię.

Aż do tej pory myślałem, że z książek wydanych w Dwudziestoleciu niewiele zachowało swoją świeżość i aktualność. Schulz jest ponadczasowy, ale poza nim reszta trąci myszką. Ale okazało się, że Dwudziestolecie, w chwili kiedy już za momencik miało się skończyć wydało z siebie takie oto dzieło: zbiór felietonów jednej z dwu sławnych córek Wojciecha Kossaka.
W teorii felietony są chwilowe i starzeją się najszybciej ze wszystkich gatunków literackich ale Magdalena Samozwaniec dokonała cudu: napisała teksty, z których większość mogłaby zostać opublikowana i dziś jako aktualne, a wszystkie do dziś są niezwykle zabawne a przy tym bardzo mądre.

Nie wierzycie? To przeczytajcie tekst o ludziach, którzy "mają fioła" na punkcie robienia zdjęć w czasie podróży i wakacji, do tego stopnia, że kompletnie nic nie widzą i nic nie przeżywają. Coś nam to przypomina?

A o Polakach, którzy śmiecą będąc na wakacjach? Dopiero co czytałem felieton, który Marcin Meller napisał na identyczny temat kilka lat temu.

Ta książka to powinien być polski wzorzec poczucia humoru z Sevres pod Paryżem!

PS. Jako audiobook ma to jedną, drobną wadę: Pani Katarzyna Pakosinska jest rewelacyjną lektorką dla tej książki, niestety nie zna ani w ząb języka francuskiego co, niestety, razi... Ale znośnie!

Aż do tej pory myślałem, że z książek wydanych w Dwudziestoleciu niewiele zachowało swoją świeżość i aktualność. Schulz jest ponadczasowy, ale poza nim reszta trąci myszką. Ale okazało się, że Dwudziestolecie, w chwili kiedy już za momencik miało się skończyć wydało z siebie takie oto dzieło: zbiór felietonów jednej z dwu sławnych córek Wojciecha Kossaka.
W teorii felietony...

Zbiór 2-3 stronicowych złośliwych felietonów na rózne tematy .

Zbiór 2-3 stronicowych złośliwych felietonów na rózne tematy .

Przezabawna, i satyra nadal aktualna.

Przezabawna, i satyra nadal aktualna.

Jak to w przypadku opowiadań czy też anegdotek, są tu lepsze i gorsze teksty. Niektóre przezabawne, inne zaledwie poprawne. Czytałam w wakacje, więc miło było czytać o Jastarni i Juracie, akurat jak tam byłam.

Można by powiedzieć, że w tekstach Magdaleny Samozwaniec nie ma nic nadzwyczajnego, bo pisze o otaczającej nas (czy też może 'nas' kilkadziesiąt lat wstecz) rzeczywistości. No i tak, taka jest prawda - jest tu rzeczywistość, są ludzie i ich przywary, ale to co i ujmuje, i śmieszy najbardziej, to to że autorka jest doskonałą obserwatorką otoczenia i ze zwykłych zachowań, które każdy z nas zna doskonale, wyciąga to, z czego pośmiać się i pokpić można najbardziej. Nikomu nie ujdzie tu na sucho, ale jest to zrobione z takim wdziękiem, taktem, wyczuciem i elokwencją, że nie sposób poczuć się urażonym, nawet jak dostrzeże się własną wadę tu wyśmianą. Polecam do pośmiania się :)

Jak to w przypadku opowiadań czy też anegdotek, są tu lepsze i gorsze teksty. Niektóre przezabawne, inne zaledwie poprawne. Czytałam w wakacje, więc miło było czytać o Jastarni i Juracie, akurat jak tam byłam.

Można by powiedzieć, że w tekstach Magdaleny Samozwaniec nie ma nic nadzwyczajnego, bo pisze o otaczającej nas (czy też może 'nas' kilkadziesiąt lat wstecz)...

"Piękna pani i brzydki pan" to zbiór felietonów i humoresek Magdaleny Samozwaniec.
Mimo iż zostały one napisane dawno temu, większość pozostaje aktualna - dotyczy to zwłaszcza tekstów o ludzkich wadach, przyzwyczajeniach, sprawach sercowych i obyczajowych.

Autorka pisze barwnie, rozbrajająco, dowcipnie. Potrafi żartować, ironizować i posługiwać się zręcznymi puentami.
Świetne są historyjki poparte konkretnymi przykładami (m.in. małżeńskich zdrad, sposobów podrywania pań i panów, radzenia sobie z niesfornymi dziećmi i ze służbą, z ograniczonymi urzędnikami czy wścibskimi sąsiadkami).

"Samo życie" - to myśl, która nasuwa się podczas lektury tych krótkich, ale jakże celnych tekstów.
Jest w nich miejsce także na refleksje na temat kultury, dawnych i współczesnych autorce obyczajów, historii, miejsca kobiety w społeczeństwie zdominowanym przez mężczyzn.

Słuchało mi się tych felietonów z wielką przyjemnością, zwłaszcza że audiobooka rewelacyjnie czyta Katarzyna Pakosińska, znana przede wszystkim z Kabaretu Moralnego Niepokoju.

Polecam szczerze, bo to lektura i do śmiechu, i do myślenia. Dziś może niektóre teksty trącą myszką, ale ma to swój niepowtarzalny urok.

"Piękna pani i brzydki pan" to zbiór felietonów i humoresek Magdaleny Samozwaniec.
Mimo iż zostały one napisane dawno temu, większość pozostaje aktualna - dotyczy to zwłaszcza tekstów o ludzkich wadach, przyzwyczajeniach, sprawach sercowych i obyczajowych.

Autorka pisze barwnie, rozbrajająco, dowcipnie. Potrafi żartować, ironizować i posługiwać się zręcznymi puentami....

Jaka te teksty Samozwaniec w wielu aspektach aktualne i "dzisiejsze"! Technologia, postęp, elektroniczne cuda-wianki, a ludzie, jacy byli dziesiąt lat temu, tacy pozostali. Dla autorki, samej nie pozbawionej wielu opisywanych cech (czego zresztą nie ukrywała nigdy) brawa za ostrość pióra i bystre obserwacje.

Jaka te teksty Samozwaniec w wielu aspektach aktualne i "dzisiejsze"! Technologia, postęp, elektroniczne cuda-wianki, a ludzie, jacy byli dziesiąt lat temu, tacy pozostali. Dla autorki, samej nie pozbawionej wielu opisywanych cech (czego zresztą nie ukrywała nigdy) brawa za ostrość pióra i bystre obserwacje.

Ze zbiorami krótkich form – bez względu na to do jakiego gatunku należą – bywa przeróżnie. Zazwyczaj zbiory te są mocno nierówne – są momenty świetne, są średnie, są kiepskie. Magdalena Samozwaniec tego nie uniknęła ale w jej przypadku dużo bardziej ujęło mnie coś innego.

Samozwaniec przytacza nam w „Pięknej pani i brzydkim panu” mnóstwo anegdot na różne tematy. Są na różnym poziomie, na ogół świetne, ale parę nudnych mielizn też się znalazło. Co mnie ujęło i spodobało się to fakt, że Samozwaniec to genialna obserwatorka tego, co ją otacza, a przede wszystkim skupia się na ludziach i ich zachowaniach. I bardzo trafnie, idealnie w punkt je opisuje, wyśmiewa. Bezlitośnie wyzłośliwia się jeśli chodzi o czyjeś wady i przywary, nie oszczędzając nikogo, a zwłaszcza siebie, bo zauważyłem, że z kogo jak z kogo, ale z siebie Samozwaniec zawsze śmiała się najgłośniej. Miała jednak dystans do siebie babka, nie można jej tego odmówić.

Dużo tu historii prawdziwych, jako, że jestem świeżo po lekturze „Marii i Magdaleny”, która, jakby nie było, jest książką autobiograficzną. Wiele historii z tej książki autorka przytacza w „Pięknej pani…” w charakterze anegdot. Czasem opierają się na zwykłym stwierdzeniu faktu, czasem są zabawną naganą ludzkich zachowań, niektóre to słodko – gorzkie refleksje na przeróżne tematy, inne zaś cechują się zwykłym dowcipem sytuacyjnym.

Świetny, zabawny, inteligentnie napisany misz – masz. Polecam.

Ze zbiorami krótkich form – bez względu na to do jakiego gatunku należą – bywa przeróżnie. Zazwyczaj zbiory te są mocno nierówne – są momenty świetne, są średnie, są kiepskie. Magdalena Samozwaniec tego nie uniknęła ale w jej przypadku dużo bardziej ujęło mnie coś innego.

Samozwaniec przytacza nam w „Pięknej pani i brzydkim panu” mnóstwo anegdot na różne tematy. Są na...

Krótkie, satyryczne felietony wykpiwające przywary wyższych sfer z okresu międzywojnia. Autorka między innymi relacjonuje na jakie trudności narażone są pary małżeńskie, a zwłaszcza żony, podczas pobytu w uzdrowiskach. Te szkodliwe warunki, to nudzące się damy, które przyjeżdżają bez mężów i usiłują zawłaszczyć cudzego. Wyśmiewa zamartwianie się matki, która dziwi się, że jej syn mieszkający w domu tylko z kobietami, nawet służące są płci żeńskiej, domaga się kokardek i uważa, że jest dyskryminowany z powodu ich braku. Felietonistka udziela rad narzeczonej, jak sprawdzić czy uczucie mężczyzny jest trwałe i rokuje na udany związek małżeński. Opowiada o ciężkim życiu matki, która odważnie, to znaczy bez bony, pojechała na wakacje z dzieckiem. Wyśmiewa uroki obmowy, którym uwielbiają oddawać się kobiety, tak zapamiętale, że nie zauważają kiedy dotarły na piąte piętro i to bez windy. To jedynie kilka przykładów, z całego zestawu. Lektura lekka, miła i przyjemna. Może trochę zestarzała się tematyka, ponieważ zmieniły się warunki życia (któż z nas posiada teraz służące),lecz w dalszym ciągu bawi. Polecam, jako lekarstwo na poprawę humoru.

Krótkie, satyryczne felietony wykpiwające przywary wyższych sfer z okresu międzywojnia. Autorka między innymi relacjonuje na jakie trudności narażone są pary małżeńskie, a zwłaszcza żony, podczas pobytu w uzdrowiskach. Te szkodliwe warunki, to nudzące się damy, które przyjeżdżają bez mężów i usiłują zawłaszczyć cudzego. Wyśmiewa zamartwianie się matki, która dziwi się, że...

"Piękną Panią..." kupiłam w klimatycznym krakowskim antykwariacie, wielokrotnie widziałam ją w tamtym miejscu ale wcześniej nie odważyłam się, ani nawet nie miałam ochoty po nią sięgnąć. Jednak tego dnia, ta książka ewidentnie wzywała mnie z półki. Zakupiłam ją więc, licząc na miłą odmianę. Zdecydowanie nie zawiodłam się wybierając tę pozycję, dlatego pierwszy kontakt z literaturą Magdaleny Samozwaniec, jak najbardziej zaliczam do udanych. Niezwykle ponadczasowa książka. Forma w jaki sposób autorka opisuje rzeczywistość i jakże trafnie kwituje wszelkie przywary i zachowania każdego z nas, zachwyciła mnie swoją prostotą i celnymi ripostami, których autorka jest mistrzynią, każdy z Was odnajdzie się w niejednej sytuacji przedstawionej w tym zbiorze. Mimo anarchicznego języka, którego się z początku obawiałam, książkę czyta się lekko, z każdym opowiadaniem coraz szybciej, mnie wręcz porwała. Mogę nawet powiedzieć, że to właśnie ta piękna przedwojenna polszczyzna jest mocnym atutem, pozwala oderwać się od współczesnego stylu pisarzy i wrócić do korzeni polskości a przy okazji zbiór ten zawiera w sobie wiele ciekawostek obyczajowych i społecznych z tamtych czasów. To niesamowite jak wiele treści pozostaje nadal aktualnych, mimo, iż książka ta ukazała się po raz pierwszy w 1939r. Idealna lektura do pociągu, nie angażuje mocno ale daje do myślenia. Ogromnie polecam!

"Piękną Panią..." kupiłam w klimatycznym krakowskim antykwariacie, wielokrotnie widziałam ją w tamtym miejscu ale wcześniej nie odważyłam się, ani nawet nie miałam ochoty po nią sięgnąć. Jednak tego dnia, ta książka ewidentnie wzywała mnie z półki. Zakupiłam ją więc, licząc na miłą odmianę. Zdecydowanie nie zawiodłam się wybierając tę pozycję, dlatego pierwszy kontakt z...