Pamiętam jak dziś że gdy byłam młodziutkim podlotkiem mama przyłapała mnie z książką Stanisława Grzesiuka na kolanach i bardzo się zdenerwowała. Prosiła nawet o interwencje mojego tatę który w naszym domu był autorytetem jeśli chodzi o czytanie i dobór lektur aby mi przetłumaczył że to nie jest lektura dla dzieci. Jakoś się to musiało rozejść po kościach bo całą trylogię udało mi się przeczytać wtedy od deski do deski.
Po wielu, wielu latach postanowiłam wrócić do tych książek. Bodźcem była świetna biografia artysty "Grzesiuk. Król życia" autorstwa Bartosza Janiszewskiego (polecam!) gdzie wielokrotnie pojawiają się fragmenty dotyczące jego twórczości literackiej.

"Boso ale w ostrogach" to druga (chronologicznie pierwsza) jego powieść, w dużej mierze autobiograficzna choć jak twierdzą współcześni Grzesiukowi w wielu fragmentach mocno podkoloryzowana (podobno nie raz zdarzało mu się że czyjeś przygody i przeżycia opisywał jako swoje).
Książka ta to opowieść o przedwojennej Warszawie, ale nie tej pełnej kawiarni, teatrów czy gustownie ubranych mieszczan tylko biednej, "szemranej' gdzie cenniejszy od wszystkiego był honor, przyjaźń i dobra zabawa.
Stanisław Grzesiuk oprowadza czytelnika po warszawskim Czerniakowie: dzielnicy drobnych złodziejaszków, szemranych interesów i biedy. Jednak nie jest to opowieść przygnębiająca ale pełna humoru, witalności życiowe której najlepszą ilustracją jest właśnie hasło "boso ale w ostrogach".

Perypetie szkolne, pierwsze miłostki, praca, początek wojny, zesłanie na roboty do Niemiec o tym wszystkim opowiada Stanisław Grzesiuk kwieciście i barwnie. Cała książka to jedna długa anegdota z której bohater wyłania się jako człowiek niezwykle inteligentny, cwany, o dobrym sercu ale też zgubnej miłości do alkoholu.

Czyta się to świetnie, jako audiobook słucha jeszcze lepiej bo głos lektora Arkadiusza Bazaka idealnie pasuje do charakteru opowieści.
Klasyka w najlepszym wydaniu. Polecam.

Pamiętam jak dziś że gdy byłam młodziutkim podlotkiem mama przyłapała mnie z książką Stanisława Grzesiuka na kolanach i bardzo się zdenerwowała. Prosiła nawet o interwencje mojego tatę który w naszym domu był autorytetem jeśli chodzi o czytanie i dobór lektur aby mi przetłumaczył że to nie jest lektura dla dzieci. Jakoś się to musiało rozejść po kościach bo całą trylogię...