Widać, że autor bardzo chciał, tak jak pisze z tyłu okładki, być nowym Wiedźminem, ale daleko mu do tego. Bardziej porównałbym sagę o Debrenie z Dumayki do serii Xanth lub o Arivaldzie z Wybrzeża, ale nawet przy nich wypada słabo sekcja humorystyczna.
Książka składa się z kilku opowiadań, ale dziwnie autor konstruuje ich fabułę. Jakby napisał dłuższą historię i wyciął z niej co drugi rozdział, a potem to co zostało umieścił w tym zbiorze.
Bohaterowie strasznie nijacy. Nawet nie próbują być zapamiętani. Po zamknięciu książki ciężko jest cokolwiek o nich powiedzieć.
Reasumując czas tę pozycję odstawić. Szkoda marnować czas.

Widać, że autor bardzo chciał, tak jak pisze z tyłu okładki, być nowym Wiedźminem, ale daleko mu do tego. Bardziej porównałbym sagę o Debrenie z Dumayki do serii Xanth lub o Arivaldzie z Wybrzeża, ale nawet przy nich wypada słabo sekcja humorystyczna.
Książka składa się z kilku opowiadań, ale dziwnie autor konstruuje ich fabułę. Jakby napisał dłuższą historię i wyciął z...

Główna zaleta książki (cyklu opowiadań rozgrywających się w tej samej rzeczywistości i połączonych osobą głównego bohatera) to udana kreacja „powieściowego” uniwersum. To w istocie nasz własny świat XV-XVI w, bez broni palnej, za to z obecnością magii oraz odwróconym układem geograficznym (Autor zamienił miejscami wschód i zachód Europy). Wypada to dość udanie, a wyszukiwanie i rozpoznawanie różnych, dowcipnych niekiedy, smaczków historycznych, geopolitycznych, kulturowych itp. dostarcza odrębnej rozrywki. Cóż więc wypada słabo? Po pierwsze, główny bohater - jakiś taki nijaki. Niby sympatyczny ale bez przesady, ani szczególnie mądry, ani szczególnie odważny. Pozostawia czytelnika obojętnym. Same opowiadane historie nawiązują często do znanych baśni (Kopciuszek) albo motywów literackich (don Kichot),bez większej jednak finezji (tu zwłaszcza historia Kopciuszka). Wspólna wada wszystkich opowiadań to przeszarżowanie, zarówno od strony językowej (dziwaczny sposób prowadzenia dialogów oraz narracji utrudnia często zrozumienie, o co właściwie Autorowi chodzi) jak i fabularnej (nagromadzenie mnóstwa wątków i wydarzeń, niekoniecznie spójnych i logicznych). Puenty także nie rzucają na kolana. Lektura pozostawia mieszane uczucia, więcej niedosytu niż zadowolenia. Cóż, wbrew zapowiedziom Wydawnictwa Supernowa, nowy Wiedźmin to nie jest.

Główna zaleta książki (cyklu opowiadań rozgrywających się w tej samej rzeczywistości i połączonych osobą głównego bohatera) to udana kreacja „powieściowego” uniwersum. To w istocie nasz własny świat XV-XVI w, bez broni palnej, za to z obecnością magii oraz odwróconym układem geograficznym (Autor zamienił miejscami wschód i zachód Europy). Wypada to dość udanie, a...

Jeśli komuś wydaje się, że każda książka z gatunku na F ma być klonem Wiedźmina, to faktycznie nie ta bajka. To jest coś zupełnie innego. Ma swój klimat, zupełnie inny niż Wiedźmin, ale własny. Fakt, AS-owi trudno dorównać i niewielu autorów to potrafi, ale w porównaniu z fantastyką np. amerykańską to jest dużo wyższy poziom. Mam na myśli ogólny średni poziom, ale jak wszędzie zawsze kilku autorów się wybija.

Jeśli komuś wydaje się, że każda książka z gatunku na F ma być klonem Wiedźmina, to faktycznie nie ta bajka. To jest coś zupełnie innego. Ma swój klimat, zupełnie inny niż Wiedźmin, ale własny. Fakt, AS-owi trudno dorównać i niewielu autorów to potrafi, ale w porównaniu z fantastyką np. amerykańską to jest dużo wyższy poziom. Mam na myśli ogólny średni poziom, ale jak...

Litości! To musiał pisać śledczy z KGB, aby mieć narzędzie tortur. W badawczym(?) zapędzie sięgnąłem po dwa kolejne tomy... Co mnie do jasnej cholery podkusiło? Odtruję się "O psie, który jeździł koleją"

Litości! To musiał pisać śledczy z KGB, aby mieć narzędzie tortur. W badawczym(?) zapędzie sięgnąłem po dwa kolejne tomy... Co mnie do jasnej cholery podkusiło? Odtruję się "O psie, który jeździł koleją"

2/10, książka dla desperatów, próbujących zabić czas. Poprzestanę na tomie 1, już raczej nie skuszę się na twórczość tego autora. Co do książki - akcja toczy się dosyć dziwnie, sceny urywają się i rozpoczynają z "du*y" (za przeproszeniem, bo innego określenia nie jestem w stanie tu dopasować). Mimo najszczerszych chęci, niestety nie byłam w stanie sięgnąć po kolejną część. Szczególnie odradzam fanom Wiedźmina.

2/10, książka dla desperatów, próbujących zabić czas. Poprzestanę na tomie 1, już raczej nie skuszę się na twórczość tego autora. Co do książki - akcja toczy się dosyć dziwnie, sceny urywają się i rozpoczynają z "du*y" (za przeproszeniem, bo innego określenia nie jestem w stanie tu dopasować). Mimo najszczerszych chęci, niestety nie byłam w stanie sięgnąć po kolejną część....

Może to z powodu, że książkę (sagę) słucham, a nie czytam to mam lepszą o niej ocenę. Jest to lekkie, czasami śmieszne i czasami bardzo poważne opisywanie naszej rzeczywistości w otoczce fantasy. Ważne jest, by nie patrzeć na pierwszą cześć jako samotną książkę. Wiele wątków jest dopiero rozwijanych i wyjaśnianych w przyszłości.

Może to z powodu, że książkę (sagę) słucham, a nie czytam to mam lepszą o niej ocenę. Jest to lekkie, czasami śmieszne i czasami bardzo poważne opisywanie naszej rzeczywistości w otoczce fantasy. Ważne jest, by nie patrzeć na pierwszą cześć jako samotną książkę. Wiele wątków jest dopiero rozwijanych i wyjaśnianych w przyszłości.

Nudna.

Nudna.

Nawiązania do Geralta i jego autora to nieporozumienie. Czyta się to sprawnie, ale tylko tyle.
Nie moja bajka.

Nawiązania do Geralta i jego autora to nieporozumienie. Czyta się to sprawnie, ale tylko tyle.
Nie moja bajka.

Niestety powieść o Czarokrążcy nie przekonała mnie. Miało być jak u Wiedźmina a niestety Baniewicz nawet się nie otarł o poziom Sapkowskiego. Były przydługie dialogi nieraz nic nie wnoszące do powieści. Dodatkowo autor próbował używać języka staropolskiego co powodowało, że nie wszystko było zrozumiałe. Po pierwszym tomie wiem że nie wezmę do ręki drugiego.

Niestety powieść o Czarokrążcy nie przekonała mnie. Miało być jak u Wiedźmina a niestety Baniewicz nawet się nie otarł o poziom Sapkowskiego. Były przydługie dialogi nieraz nic nie wnoszące do powieści. Dodatkowo autor próbował używać języka staropolskiego co powodowało, że nie wszystko było zrozumiałe. Po pierwszym tomie wiem że nie wezmę do ręki drugiego.

Porzuciłem po opisie używania magii, gdzie kompletnie nie wiedziałem co się właściwie dzieje. Może jeszcze kiedyś powrócę i zmienię ocenę. Na razie troszkę meh

Porzuciłem po opisie używania magii, gdzie kompletnie nie wiedziałem co się właściwie dzieje. Może jeszcze kiedyś powrócę i zmienię ocenę. Na razie troszkę meh