Oleg Diwow

Książka stara się przekazać pewne przesłanie na gruncie socjologicznym, politycznym, psychologicznym: co wyżej cenimy, wolność i swobody obywatelskie czy osobiste bezpieczeństwo? Oczywiście, pod warunkiem, że nie mamy pecha urodzić się z taką czy inna wadą, być członkiem podejrzanej z założenia mniejszości (narodowej, religijnej, seksualnej czy jakiejkolwiek innej) albo też w jakikolwiek sposób narazić się władzy. Autor sugeruje, iż społeczeństwo wybierze bezpieczeństwo i może ma rację. Tyle, że to „bezpieczne życie” na ulicach Moskwy przedstawia w sposób niewiarygodnie idylliczny. Wszystko w specyficznych, rosyjskich realiach, które jednak ze względu na znaczne podobieństwo dziedzictwa kulturowego oraz historycznego jesteśmy w stanie emocjonalnie zrozumieć. Wspomniane przesłanie/pytanie to główny motyw przewodni powieści oraz jej najważniejsza zaleta. Pod względem czysto literackim „Wbrakówka” wypada co najwyżej przeciętnie: akcja szarpana, przeskakuje pomiędzy luźno powiązanymi ze sobą scenami (wbrew zapowiedziom, wcale nie aż tak bardzo drastycznymi),połowa książki to właściwie rozbiegówka, przydługawy wstęp do zasadniczego zwrotu (nie rzucającego zresztą na kolana),bohaterowie sztampowi i przewidywalni, w zbędny sposób udziwniona i rozbudowana konstrukcja utworu. I fatalne, cukierkowe zakończenie. Może coś przeoczyłem, może Autor puścił w tym momencie do czytelnika przysłowiowe „oko”. Jeżeli tak, to dobrze ten uśmieszek ukrył. Tak dobrze, że po lekturze pozostał mdły przesyt słodyczy.