Nierówne. 10/10 za opowiadanie "Złote popołudnie" Sapkowskiego.

Nierówne. 10/10 za opowiadanie "Złote popołudnie" Sapkowskiego.

Jak to w zbiorach bywa - są lepsze i gorsze "momenty". Ale jeśli ktoś szuka sympatycznego czytadła - zdecydowanie warto.

Jak to w zbiorach bywa - są lepsze i gorsze "momenty". Ale jeśli ktoś szuka sympatycznego czytadła - zdecydowanie warto.

W zasadzie opowiadanie autora, z powodu którego sięgnęłam po tę analogię, nie spodobało mi się. Za to interpretacja Sapkowskiego opowieści o Kocie i Alicji w krainie czarów rewelacyjna!

W zasadzie opowiadanie autora, z powodu którego sięgnęłam po tę analogię, nie spodobało mi się. Za to interpretacja Sapkowskiego opowieści o Kocie i Alicji w krainie czarów rewelacyjna!

Czytadło na letnią chwilkę np: na leżaku. Jedne opowiadania lepsze, inne gorsze. Niektóre odtwórcze, bo inspiracja a branie gotowca, żeby pociągnąć fabułę, to coś chyba innego.

Czytadło na letnią chwilkę np: na leżaku. Jedne opowiadania lepsze, inne gorsze. Niektóre odtwórcze, bo inspiracja a branie gotowca, żeby pociągnąć fabułę, to coś chyba innego.

Ogólna średnia wszystkich opowiadań 6,23.
Poziom bardzo zróżnicowany, niektóre opowiadania były świetne, nie można się było od nich oderwać, inne tak słabe, że trudno mi było przez nie przebrnąć, pozostałe przeciętne.

Ogólna średnia wszystkich opowiadań 6,23.
Poziom bardzo zróżnicowany, niektóre opowiadania były świetne, nie można się było od nich oderwać, inne tak słabe, że trudno mi było przez nie przebrnąć, pozostałe przeciętne.

„KOTY, stwierdził w końcu. KOTY SĄ MIŁE” miała rzec personifikacja śmierci, bohater Świata Dysku sir Terrego Pratchetta.
Są miłe. Są tajemnicze, nigdy do końca nie ułożone i nieprzewidywalne, a przy tym uwodzicielskie, zwinne, szybkie i magiczne – generalizując, oczywiście. Nic dziwnego, że od lat inspirują twórców fantastyki do wplatania ich w swoje historie.

Zebrano zatem trzynaście – wszak tylko tak przewrotna liczba pasowała do tych istot – kocich opowiadań w antologię, która przyciągać ma czytelnika czarnym futrzakiem umieszczonym na okładce i nazwiskiem Andrzeja Sapkowskiego. Czy warto sięgnąć po ten zbiór?

Krótkie historie mają to do siebie, że są krótkie, co ma swoje plusy i minusy. Są świetnym wyborem, kiedy chcemy sięgnąć po coś na chwilę. I rzeczywiście, gdy tak o tym myślę, stwierdzam jedno – opowiadania są trochę jak koty. One też pozwalają nam się głaskać tylko przez określony czas i towarzyszyć sobie podczas swoich kocich podróży na własnych warunkach.

„Trzynaście kotów” to zbiór treści bardzo różnych i dziwnych, a ich poziom jest także nierówny – od świetnego opowiadania Andrzeja Sapkowskiego „Złota dolina” w dość przewrotny sposób opisującego losy Alicji z Krainy Czarów, po naprawdę mierny jak na moje subiektywne gusta twór jakim jest „Ale kyno” Piotra Goraja (przepraszam). Reprezentują odmienne gatunki i sposoby pisania. Nie w sposób włożyć ich do jednego wora, tak jak nie w sposób ujarzmić gromady kocurów. Wszystkie łączy jednak (oprócz kotów oczywiście) świat metafizyczny – czy to reprezentowany przez motywy horroru, czy mistycyzm.

Wypadałoby napisać – dobre, niedobre. Nie mogę.
Z całą pewnością jednak stwierdzam, że opowiadania te są warte uwagi, choć nie dla każdego.

Wiele z nich budzi swego rodzaju niepokój i cechuje dość mrocznym klimatem. Uderzają w nuty nostalgiczne, bardzo romantyczne, ale nierzadko smutne. Nie brak w nich brutalności – czy to dosłownej, czy w kontekście surowości świata. Zbiór ten z całą pewnością nie jest dla wrażliwców – uprzedzam, ostrzegam, odradzam. Kto nie zniesie opisów brutalnych morderstw i nieszczęścia – niech nie czyta. Kocie pazurki, choć urocze, potrafią drapać do krwi.

Komu polecam? Tym, których powyższe motywy nie odstraszają, a którzy lubią fantastykę. Nie powiem, czy w antologii się zakochacie, na pewno jednak znajdziecie w niej coś dla siebie i niejeden tytuł skłoni was do refleksji nad naszym postępowaniem wobec zwierząt i siebie nawzajem, a także życiem – i tym kocim, i ludzkim.

„KOTY, stwierdził w końcu. KOTY SĄ MIŁE” miała rzec personifikacja śmierci, bohater Świata Dysku sir Terrego Pratchetta.
Są miłe. Są tajemnicze, nigdy do końca nie ułożone i nieprzewidywalne, a przy tym uwodzicielskie, zwinne, szybkie i magiczne – generalizując, oczywiście. Nic dziwnego, że od lat inspirują twórców fantastyki do wplatania ich w swoje historie.

Zebrano...

Czytałem ją z 20 lat temu, ale pamiętam, że książka wywarła na mnie niesamowite wrażenie. Odmienni opowiadania, odmiennych autorów, odmienne spojrzenia, na ten sam od wieków tajemniczy obiekt, którego jedni nie lubią, inni kochają i do dzisiaj pozostaje zagadką :-) Do przeczytania na luzie, jednego wieczora :-)

Czytałem ją z 20 lat temu, ale pamiętam, że książka wywarła na mnie niesamowite wrażenie. Odmienni opowiadania, odmiennych autorów, odmienne spojrzenia, na ten sam od wieków tajemniczy obiekt, którego jedni nie lubią, inni kochają i do dzisiaj pozostaje zagadką :-) Do przeczytania na luzie, jednego wieczora :-)

Po "Trzynaście kotów" postanowiłam sięgnąć w pewien październikowy dzień. Liczba trzynaście i czarny kot na okładce przekonywały mnie, że to będzie dobry wybór na jesienne wieczory. Obiecywałam sobie mnóstwo tajemnic, trochę mroku, a przede wszystkim "kociej" atmosfery. Niestety trochę się przeliczyłam.
Opowiadania są bardzo nierówne. Z całkiem niezłych i pomysłowych historii jesteśmy nagle przerzucani to opowiadań, które wydają się być pisane trochę na siłę. Tak, jakby ktoś zażądał "napisz opowiadanie z motywem kota" i pisarz na z potem na czole wydusił z siebie te kilka stron.
Ta nierówność to nie jedyny powód, który sprawia, że ciężko mi ocenić książkę. Historie napisane są w różnych gatunkach, więc ktoś, kto oczekiwał fantastyki może być zawiedziony na przykład licznymi opowiadaniami science fiction.
W końcu to, czego zabrakło mi najbardziej, to... same koty. Spodziewałam się więcej bardziej charakterystycznych kocich postaci, próby uchwycenia natury tych tajemniczych zwierząt. Tymczasem koty często traktowane tu były po macoszemu, jak coś, co miało się pojawić, ale równie dobrze mogłoby to być jakiekolwiek inne zwierzę.
Czy polecę tę książkę? Tak, jeśli ktoś chce poczytać po prostu opowiadania z gatunku sciencie fiction czy fantastyki. Nie, jeśli do książki przyciąga tylko postać czarnego kota i odwołująca się do czyichś "kociarskich" uczuć. Ja, jako Kociara, spodziewałam się po prostu czegoś innego.

Po "Trzynaście kotów" postanowiłam sięgnąć w pewien październikowy dzień. Liczba trzynaście i czarny kot na okładce przekonywały mnie, że to będzie dobry wybór na jesienne wieczory. Obiecywałam sobie mnóstwo tajemnic, trochę mroku, a przede wszystkim "kociej" atmosfery. Niestety trochę się przeliczyłam.
Opowiadania są bardzo nierówne. Z całkiem niezłych i pomysłowych...

Jako miłośniczka i posiadaczka kotów nie mogłam przejść obok tej książki obojętnie. Każdego "kotopiewcę" zainteresuje pewnie ten tytuł i odkrycie czego się można po tym zbiorze opowiadań dowiedzieć o jakże pokrętnej naturze kota. Trzynaście opowiadań zawartych w zbiorze z pewnością tą wiedzę poszerzy - jedne zadziwią, inne rozbawią, ale niektóre też odrobinę znużą. Tak to zazwyczaj jest, że w każdym zbiorze znajdą się perełki, ale przecież nie każdy koralik to od razu szlachetna perła:) Palma pierwszeństwa dla Andrzeja Sapkowskiego, który w zbiorze zawarł dwa opowiadania: Muzykanci, który do mnie akurat nie przemówili, ale za to 'Złote Południe" i parafraza Alicji w Krainie Czarów oczami kota z Cheshier to absolutny majstersztyk. Urzekł mnie również Jacek Dukaj ze swoją filozoficzną wizją wskazującą na to, że centrum Wszechświata stanowi kot ("Ponieważ kot"). Odrobinę dobrego humoru zapewniają zaś panowie Włodzimierz Kalicki i jego "Kot typu Stealth", w którym pojawia się specyficzna, acz pouczająca wizytacja w amerykańskim Instytucie Broni Futerkowej, Marcin Wolski z opowiadaniem z morałem dlaczego nie warto kupować kota w worku ("Worek"),wreszcie Konrad Lewandowski, który w "Rydwanie bogini Freyi zawarł teorię poznawalności:) Wreszcie niezrównany Andrzej Zimniak i opowiadanie "Rozpakuj ten świat, Evitt" gdzie wodzeni za nos przez kota trafiamy wprost do biblijnego raju. Reszta opowiadań przeciętna lub nie warta odnotowania. Dla tych kilku warto jednak było przeczytać całość.

Jako miłośniczka i posiadaczka kotów nie mogłam przejść obok tej książki obojętnie. Każdego "kotopiewcę" zainteresuje pewnie ten tytuł i odkrycie czego się można po tym zbiorze opowiadań dowiedzieć o jakże pokrętnej naturze kota. Trzynaście opowiadań zawartych w zbiorze z pewnością tą wiedzę poszerzy - jedne zadziwią, inne rozbawią, ale niektóre też odrobinę znużą. Tak to...

Dwa opowiadania: Kot typu Stealth i Złote popołudnie, bardzo mi się podobały, pozostałe niestety mniej.

Dwa opowiadania: Kot typu Stealth i Złote popołudnie, bardzo mi się podobały, pozostałe niestety mniej.