Jest to książka o czternastu opowiadaniach, gdzie każde zabiera nas na inną wycieczkę. W przeszłość i w przyszłość, w światy równoległe a nawet i zaświaty. W zdarzenia które się dzieją lub dziać się nie powinny a nawet w te które nigdy nie powinny się zdarzyć. Spojrzymy na Poznań inaczej, oczami wyznawców innych religii i poglądów . Opowiadania zostały napisane na wysokim poziomie lecz nie ukrywam, że w niektórych poniekąd się gubiłam i nie wiedziałam o co chodzi, bo każdy autor jak wiadomo ma swój styl pisania, i starał się pokazać swoje wizje dotyczące właśnie Antymiasta, jego bohaterów oraz antybohaterów. Światy które zostały stworzone przez pisarzy stanowią kompletne uniwersum, gdzie lęk przeplata się z nadzieją, śmiech ze strachem czy groza z ironią. Treść uzupełniają grafiki, które są fenomenalne i rozpoczynają każde nowe opowiadanie. Lecz szkoda że są czarno białe, ponieważ uważam, że gdyby dodać im kolorów byłyby ciekawsze, i pobudzałyby nasza wyobraźnię bardziej. Za egzemplarz dziękuję @wydawnictwomiejskieposnania ❤

Jest to książka o czternastu opowiadaniach, gdzie każde zabiera nas na inną wycieczkę. W przeszłość i w przyszłość, w światy równoległe a nawet i zaświaty. W zdarzenia które się dzieją lub dziać się nie powinny a nawet w te które nigdy nie powinny się zdarzyć. Spojrzymy na Poznań inaczej, oczami wyznawców innych religii i poglądów . Opowiadania zostały napisane na wysokim...

Książkę wygrałem w konkursie, bo chyba próżno szukać jej na księgarnianych półkach.
Podczas lektury nie sposób odepchnąć od siebie wrażenia amatorstwa autorów, wszak jest to antologia pokonkursowa. Jednak spośród w większości słabych tekstów na pewno na plus wyróżniają się "Uścisk ze szponów Negatywnej Przestrzeni" Konrada Knapka oraz "Fotoplastykon" Agnieszki Sawicz.

Książkę wygrałem w konkursie, bo chyba próżno szukać jej na księgarnianych półkach.
Podczas lektury nie sposób odepchnąć od siebie wrażenia amatorstwa autorów, wszak jest to antologia pokonkursowa. Jednak spośród w większości słabych tekstów na pewno na plus wyróżniają się "Uścisk ze szponów Negatywnej Przestrzeni" Konrada Knapka oraz "Fotoplastykon" Agnieszki...

Zbiór opowiadań „Antymiasto” jest świadectwem inteligencji, wyobraźni i poczucia humoru autorów. Poziom opowiadań jest nierówny. Niektóre z nich sprawiają wrażenie „wymęczonych” – być może to debiuty młodych autorów. Więcej jednak jest opowiadań błyskotliwych, napisanych dobrze, ciekawie i z dużą fantazją. Np. „Uprawa” pewnego narkotycznego zioła, płonąca ku uciesze mieszkańców sąsiedniej osady albo „Śmierć nie śpi” z byle kim, jak się okazuje. Tekst „Śmierci…” jest przy tym wyrazem dość niepokojącej tendencji w literaturze polegającej na ujawnianiu się szczególnego talentu autora przy okazji opisów makabry i zjawisk, które w rzeczywistości budzą grozę. Znamienne też, iż oba opowiadania, chyba najbardziej zabawne z całego tomu, zawierają prześmiewcze nawiązania do religii.
Część tekstów stanowi wariacje na temat historii czy też antyhistorii Poznania – zgrabnie napisany „Fotoplastykon” czy zasłużenie nagrodzona „Modlitwa za Pojzn”. Można się z nich dowiedzieć, że pociąg, którym podróżował Ignacy Paderewski do Poznania, tak naprawdę się wykoleił i do Powstania Wielkopolskiego nie doszło albo że poznańscy Żydzi cudem uniknęli Zagłady.
Wymienione opowiadania przyćmiewają nieco ciekawie pomyślane i napisane „Synmiasto” z wątkiem ładunku wybuchowego podłożonego w jednej z dzielnic Poznania, ekologicznych „Siewców”, gdzie największym zagrożeniem dla poznaniaków są oni sami i ich pomysły czy psychologizującego „Karola równoległego” poświęconego częściowo tąpnięciom kwantowym, częściowo problemom w relacjach damsko-męskich, a częściowo imigrantom.
Lektura tekstów zgromadzonych w tomie zapewnia odbiorcy niemałą przyjemność intelektualną, nawet jeśli nie jest on miłośnikiem fantastyki.

Zbiór opowiadań „Antymiasto” jest świadectwem inteligencji, wyobraźni i poczucia humoru autorów. Poziom opowiadań jest nierówny. Niektóre z nich sprawiają wrażenie „wymęczonych” – być może to debiuty młodych autorów. Więcej jednak jest opowiadań błyskotliwych, napisanych dobrze, ciekawie i z dużą fantazją. Np. „Uprawa” pewnego narkotycznego zioła, płonąca ku uciesze...

Ciekawe ze względu na wielość podejść do tematu, ale czy to ze względu na mało ciekawy temat (jakim było tytułowe "Antymiasto") czy schematyczność podejść, niewiele jest tu opowiadań, które zapadają w pamięć.

Ciekawe ze względu na wielość podejść do tematu, ale czy to ze względu na mało ciekawy temat (jakim było tytułowe "Antymiasto") czy schematyczność podejść, niewiele jest tu opowiadań, które zapadają w pamięć.