Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zbiór opowiadań „Antymiasto” jest świadectwem inteligencji, wyobraźni i poczucia humoru autorów. Poziom opowiadań jest nierówny. Niektóre z nich sprawiają wrażenie „wymęczonych” – być może to debiuty młodych autorów. Więcej jednak jest opowiadań błyskotliwych, napisanych dobrze, ciekawie i z dużą fantazją. Np. „Uprawa” pewnego narkotycznego zioła, płonąca ku uciesze mieszkańców sąsiedniej osady albo „Śmierć nie śpi” z byle kim, jak się okazuje. Tekst „Śmierci…” jest przy tym wyrazem dość niepokojącej tendencji w literaturze polegającej na ujawnianiu się szczególnego talentu autora przy okazji opisów makabry i zjawisk, które w rzeczywistości budzą grozę. Znamienne też, iż oba opowiadania, chyba najbardziej zabawne z całego tomu, zawierają prześmiewcze nawiązania do religii. Część tekstów stanowi wariacje na temat historii czy też antyhistorii Poznania – zgrabnie napisany „Fotoplastykon” czy zasłużenie nagrodzona „Modlitwa za Pojzn”. Można się z nich dowiedzieć, że pociąg, którym podróżował Ignacy Paderewski do Poznania, tak naprawdę się wykoleił i do Powstania Wielkopolskiego nie doszło albo że poznańscy Żydzi cudem uniknęli Zagłady. Wymienione opowiadania przyćmiewają nieco ciekawie pomyślane i napisane „Synmiasto” z wątkiem ładunku wybuchowego podłożonego w jednej z dzielnic Poznania, ekologicznych „Siewców”, gdzie największym zagrożeniem dla poznaniaków są oni sami i ich pomysły czy psychologizującego „Karola równoległego” poświęconego częściowo tąpnięciom kwantowym, częściowo problemom w relacjach damsko-męskich, a częściowo imigrantom. Lektura tekstów zgromadzonych w tomie zapewnia odbiorcy niemałą przyjemność intelektualną, nawet jeśli nie jest on miłośnikiem fantastyki.