Czasami trudno jest uwolnić się od pewnych nawyków czy też przyzwyczajeń. Jednak schody zaczynają się w momencie, gdy owe nawyki przemieniają się w maniakalne obsesje, od których nie sposób jest uciec. Co można wtedy zrobić? Chyba każdy obsesją ogarnięty zadaje sobie to pytanie. W „Tomasz alias 12” główny bohater cierpi na obsesję względem liczby 12. Dziwne? Cóż…

Więc bohater książki podąża za 12-stką. Widzi ją wszędzie, a jeśli jej nie widzi, to na pewno niedługo ją ujrzy. Maniakalne poszukiwania zawsze kończą się na jego korzyść. Każdy wybór, każda podjęta decyzja podejmowana jest pod sztandarem owej liczby. Bohater podporządkował jej całe swoje życie, jakby dzięki temu oddawał swój los w ręce wyższej siły.

Owa maniakalność powoduje również to, że otoczenie nie dostrzega jego drugiego ja. Latami ukrywał swoją prawdziwą twarz – przed wszystkimi, którzy go znali mniej lub bardziej. Nikt jednak nigdy nie zorientował się, jak bardzo ta maska wdarła się w jego twarz. Bohater znika za swoimi obsesjami, stając się w pewnym momencie całkowicie innym człowiekiem. Obsesyjna 12-stka panuje nad jego życiem. Gdy jednak coś w jego egzystencji się zmienia, a owa maniakalna obsesja przybiera negatywny obraz, wydaje się, że bohater zbacza na całkowicie inne tory. Jak to może się skończyć?

Autor książki idealnie ukazuje postać człowieka, który ogarnięty jest poszukiwaniem liczby 12 – w tym wypadku. Chodzi jednak o to, że główny bohater został narysowany mocno, wyraziście i prawdziwie w swojej osobistej manii. Dzięki temu podczas czytania jesteśmy w stanie w jakiś dziwny sposób utożsamić się z nim, spróbować pojąć dlaczego zachowuje się tak a nie inaczej, dlaczego też tak obsesyjnie poszukuje owej liczby, wierząc, że jest ona w stanie pomóc mu przezwyciężyć wszystko na tym świecie.

Autor również w autentyczny sposób kreuje świat otaczający bohatera, nadając mu cech otoczenia, które towarzyszy nam, na co dzień. Podkreślając to, wtacza w nas jeszcze mocniejsze i prawdziwsze odczucia.
Nie jest to jedynie historia o człowieku ogarniętym obsesją. Nie jest to również historia o człowieku, który owej obsesji poddał swoje życie. To również opowieść o swego rodzaju bezkarności i próbie odpowiedzi na pytanie – czy gdyby ktoś zorientował się, co się dzieje z bohaterem, mógłby mu pomóc? Może w pewnym momencie trzeba było wyciągnąć do niego rękę. Każdy z nas zna kogoś, kto takowej pomocy kiedyś potrzebował. Udzieliłeś mu jej? Czy teraz byś udzielił?

Obsesja jest ucieczką od rzeczywistości, ucieczką przed odpowiedzialnością i ucieczką przed karą. A jeśli nie znamy granic, łatwo jest je przekraczać bez nakładania na siebie poczucia winy. A bez poczucia winy stajemy się bezduszni. Kto więc powinien nas tego nauczyć? Rodzina, społeczeństwo? „Tomasz alias 12” to próba odpowiedzi na niektóre z tych pytań. Warto więc ją przeczytać i zadać je samemu sobie.

Czasami trudno jest uwolnić się od pewnych nawyków czy też przyzwyczajeń. Jednak schody zaczynają się w momencie, gdy owe nawyki przemieniają się w maniakalne obsesje, od których nie sposób jest uciec. Co można wtedy zrobić? Chyba każdy obsesją ogarnięty zadaje sobie to pytanie. W „Tomasz alias 12” główny bohater cierpi na obsesję względem liczby 12. Dziwne? Cóż…

Więc...