Bardzo dobra książka. Świeże spojrzenie, młodszego pokolenia na gułagi . Kawał świetnej literatury, która zostaje e człowieku na dłużej.

Bardzo dobra książka. Świeże spojrzenie, młodszego pokolenia na gułagi . Kawał świetnej literatury, która zostaje e człowieku na dłużej.

Tego się nie czyta, to się chłonie każdą wrażliwą komórką ciała, historia i styl absolutny sztos!

Tego się nie czyta, to się chłonie każdą wrażliwą komórką ciała, historia i styl absolutny sztos!

Kluczowe pytanie, jakie stawiałem sobie podczas lektury brzmiało: Czy to już wielka literatura czy ledwie "cegła" całkiem udanie ją imitująca? Z trudem dobrnąłem do końca. drażniony przez niesamowite zasoby szczęścia głównego bohatera, na którego co i rusz spadają nowe łaski. Wszystko jest odmalowane ze sporym talentem i starannością. Wędrujemy sobie przez ludzką małość i podłość by na końcu zostać oko w oko ze zwierzęcą wolą przetrwania.
Najciekawszy w tej książce jest System, upodlenia jednostki, który za nic miał nawet sowieckie prawo.

Szczepan Twardoch nazywa tę powieść Wielką. Czy się z nim zgadzam? Zdecydowanie nie, za 100 lat nikt nie będzie o tej cegle pamiętał. Nie było to jednak aż tak złe, żebym pałował gwiazdkami - zostawiłem z wyjściową, dla mnie 6.

Kluczowe pytanie, jakie stawiałem sobie podczas lektury brzmiało: Czy to już wielka literatura czy ledwie "cegła" całkiem udanie ją imitująca? Z trudem dobrnąłem do końca. drażniony przez niesamowite zasoby szczęścia głównego bohatera, na którego co i rusz spadają nowe łaski. Wszystko jest odmalowane ze sporym talentem i starannością. Wędrujemy sobie przez ludzką małość i...

Niesamowite, ze taki idiota mógł napisać coś tak dobrego.

Niesamowite, ze taki idiota mógł napisać coś tak dobrego.

Książka ukazuje stosunki panujące w pierwszym gułagu ZSRR.
Los jaki potrafią zgotować ludzie innym ludziom, skazani skazanym, ukazuje prawdę o nas, jacy potrafimy być naprawdę, otrzymując odrobinę władzy.

Książka ukazuje stosunki panujące w pierwszym gułagu ZSRR.
Los jaki potrafią zgotować ludzie innym ludziom, skazani skazanym, ukazuje prawdę o nas, jacy potrafimy być naprawdę, otrzymując odrobinę władzy.

Bardzo przystępny język. Lektura opasła. Do delektowania się każda stroną. Dostępna w bibliotekach.

Bardzo przystępny język. Lektura opasła. Do delektowania się każda stroną. Dostępna w bibliotekach.

Tak samo jak z teatrem, nie jest doskonały jeśli nie jest rosyjski tak samo z powieścią Klasztor, rewelacyjna bo rosyjska o Rosji. Wywołuje stany depresji ale zachwyca. Pierwszy raz czytając czułem przenikliwe zimno.

Tak samo jak z teatrem, nie jest doskonały jeśli nie jest rosyjski tak samo z powieścią Klasztor, rewelacyjna bo rosyjska o Rosji. Wywołuje stany depresji ale zachwyca. Pierwszy raz czytając czułem przenikliwe zimno.

Cyt.:
„Nie po pluszu stąpam, mój Boże, ale stąpam po ostrym nożu.”
Zachar Prilepin, „Klasztor”

Zachar Prilepin, pisarz nowego pokolenia /rocznik 1975/, zaliczany przez krytyków do współtwórców nowego nurtu literackiego, zwanego „nowym realizmem rosyjskim” obok takich autorów jak Oleg Pawłow czy Roman Senczin. Jego pierwsze powieści „Patologie” czy „Sańkja” zdobyły duże uznanie czytelników a „Klasztor”, jego ostatnia powieść wydana w 2014 roku była nawet nominowana do rosyjskiej Nagrody Bookera.

To znakomita powieść o początkach państwowego terroru w Rosji bolszewickiej, okresie gdy władza radziecka testowała dopiero sposób pozbywania się wszystkich, którzy w jakikolwiek sposób krytykowali system, bądź też próbowali zachować niezależne myślenie od ideologii narzuconej przez władzę. Początki wprowadzonej w późniejszym okresie pracy niewolniczej którą objęto kilkadziesiąt milionów obywateli Związku Radzieckiego. To Wyspy Sołowieckie, gdzie w budynkach dawnego klasztoru władza radziecka utworzyła już w 1923 roku pierwszy obóz koncentracyjny dla więźniów politycznych. Był niejako prototypem dla całego systemu łagrów Gułag rozwiniętego na szeroką skalę po roku 1929. Co ciekawe, po dojściu Hitlera do władzy w Niemczech zwiedzała go delegacja niemiecka, podpatrując wprowadzone tu rozwiązania, które następnie wykorzystała w swoich obozach koncentracyjnych.

„Tu nie panuje władza sowiecka, ale …. sołowiecka” – te słowa miał wypowiedzieć pierwszy komendant obozu na Wyspach Sołowieckich, Fiodor Eichmans, pierwowzór literacki jednego z bohaterów „Klasztoru”.

Sołowki poznajemy oczami Artioma Goriainowa, dwudziestosiedmiolatka skazanego na trzy lata obozu, którego postać autor przedstawia krok po kroku, wraz z jego upływającym wyrokiem. Znakomicie zarysowane postacie, niemal cały przekrój społeczeństwa rosyjskiego, od chłopów po inteligencję przedrewolucyjną i cały przekrój narodowościowy: Rosjanie, Gruzini, Polacy, Azjaci. Wszyscy, których władza sowiecka się obawiała. I piękna, surowa przyroda, tak nieprzyjazna człowiekowi.

Autor połączył autentyczne postacie owego okresu, jak wspomniany wyżej Eichmans czy Naftali Frenkel, pomysłodawca i twórca późniejszego systemu łagrów z postaciami fikcyjnymi, tworząc genialną wręcz opowieść. Dołożył do tego tragiczny związek miłosny, namiętny, pełen pożądania, bez żadnych szans na przyszłość.

To opowieść o granicy upodlenia ludzkiego, o kruchości ludzkiego losu a jednocześnie opowieść o chęci życia za wszelką cenę.

Epicka, pełna rozmachu powieść, nawiązująca do najlepszych wzorców literatury rosyjskiej.

Niestety, „Klasztor” był ostatnią powieścią wydaną przez Prilepina. Wydaje się, że pisarz obecnie tworzy jedynie manifesty lub przemówienia polityczne, bo zauroczony polityką /nie on pierwszy i ostatni/ związał się z radykalną, nawet jak na Rosję, Partią Narodowo Bolszewicką, której założycielem był Eduard Limonow. Dysydent, emigrant, poeta i pisarz /dość przeciętny zresztą/ a której podwaliny ideologiczne przedstawił Aleksander Dugin. To postać w polityce rosyjskiej zupełnie wyjątkowa jak na dzisiejsze czasy – ideolog rosyjskiego imperializmu, nazywany ideologiem Putina, którego strategię stara się wcielać w życie cały rosyjski establishment. Jedna z najbardziej znanych wypowiedzi Dugina dotyczyła Polski – stwierdził w niej, że „dla Polski na kontynencie Euroazjatyckim miejsca nie ma”. Wychwala totalitaryzm, krytykuje Zachód i liberalizm, pragnie wskrzeszenia Wielkiej Rosji, która powinna wchłonąć wszystkie byłe republiki radzieckie i byłe kraje bloku socjalistycznego. Porównywany czasami do Raputina, który cieszył się wielkim względami na dworze ostatniego cara Mikołaja II.

Te publiczne wypowiedzi Dugina i działalność polityczna Prilepina spowodowały, iż obaj zostali objęci sankcjami Unii Europejskiej.

Jak zrozumieć naród, który doznał tylu cierpień i upokorzeń, potrafi o nich genialnie pisać a który marzy o tym, by ciągle ujarzmiać inne narody?

Próbuję stale. Niestety, od wielu, wielu lat bezskutecznie.

Polecam.

Cyt.:
„Nie po pluszu stąpam, mój Boże, ale stąpam po ostrym nożu.”
Zachar Prilepin, „Klasztor”

Zachar Prilepin, pisarz nowego pokolenia /rocznik 1975/, zaliczany przez krytyków do współtwórców nowego nurtu literackiego, zwanego „nowym realizmem rosyjskim” obok takich autorów jak Oleg Pawłow czy Roman Senczin. Jego pierwsze powieści „Patologie” czy „Sańkja” zdobyły duże...

To jest bardzo dobra książka, wpisująca się w kanon literatury najwyższych lotów, nie tylko rosyjskiej. Czytając ją właśnie dziś, szukamy w niej klucza, kluczyka, szczelinki , żeby spróbować wejść w mentalność tego narodu. Jeśli Sołowki to metafora Imperium, z jej różnymi warstwami od chłopów po inteligencję, mniejszościami, od Czeczenów po Chińczyków to mamy pełny przekrój społeczny. Co łączy te wszystkie warstwy? Obojętność, okrucieństwo, egotyzm. Tam nie ma w ludziach dobra, każdy bezlitośnie znęca się nad każdym, wszyscy wszystkich okradają i oszukują, niewygodnych eliminują, a jeśli ktoś ma już jakąkolwiek władzę, nawet klucze w ręce do łaźni, to robi to z premedytacją i wyrafinowaniem. Nikt nikomu nie może zaufać i wierzyć, każdy może być donosicielem. W każdym tkwią wręcz zwierzęce instynkty, zabić, zniszczyć, zetrzeć z powierzchni ziemi bliźniego, jak robaka. Jeśli w kimś tlą się jakieś ludzkie myśli i odruchy, to są niweczone przez niekontrolowane wybuchy agresji, czego przyczyną może być FAS, poalkoholowe uszkodzenie genetyczne mózgu narodu pijanego od wieków. Nawet rozważania inteligentów nie wnoszą do tego świata promienia światła, inteligent nie jest lepszy od innych, może nie uderzy z pięści, może noża pod żebro nie wsadzi ale donos napisać może.. To jest ogólna kraina ciemności, zła ,okrutna i bezlitosna.. Prilepin swoim świetnym piórem opisał świat, który istniał i ciągle ma się dobrze, wręcz kwitnie. Patrząc w niego z naszej perspektywy, widzimy ciemną, groźną otchłań i przypuszczam, że ani w autorze ani w jego rodakach nie zakiełkuje myśl, jak ta paradokumentalna proza rezonuje przerażeniem u czytelników spoza Imperium. Czasami wręcz jakaś litość bierze względem tych ludzi , bo o społeczeństwie nie możemy tu mówić, wobec tego świata bez zasad i wartości, bo wiemy że przez wieki gnani byli wyłącznie przez strach i dziki, zwierzęcy instynkt przetrwania.

To jest bardzo dobra książka, wpisująca się w kanon literatury najwyższych lotów, nie tylko rosyjskiej. Czytając ją właśnie dziś, szukamy w niej klucza, kluczyka, szczelinki , żeby spróbować wejść w mentalność tego narodu. Jeśli Sołowki to metafora Imperium, z jej różnymi warstwami od chłopów po inteligencję, mniejszościami, od Czeczenów po Chińczyków to mamy pełny...

Sankcje dla Prilepina za:
„Wykorzystywał swoją sławę i reputację znanego pisarza do szerzenia antyukraińskiej propagandy, promowania pozytywnego nastawienia do aneksji Krymu i działań separatystów w Donbasie. Pan Prilepin przedstawiał władze ukraińskie jako skorumpowane, obwiniał je o eskalację konfliktu, nazwał Kijów miastem rosyjskim i stwierdził, że głównym celem Rosji powinno być zdobycie Kijowa. Zagrał w propagandowym rosyjskim filmie dokumentalnym 'Krym: droga do domu’, gloryfikującym nielegalną aneksję Półwyspu Krymskiego przez Rosję. W związku z tym jest odpowiedzialny za aktywne wspieranie lub wdrażanie działań lub strategii, które podważają integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy, a także zagrażają stabilności i bezpieczeństwu Ukrainy”

Sankcje dla Prilepina za:
„Wykorzystywał swoją sławę i reputację znanego pisarza do szerzenia antyukraińskiej propagandy, promowania pozytywnego nastawienia do aneksji Krymu i działań separatystów w Donbasie. Pan Prilepin przedstawiał władze ukraińskie jako skorumpowane, obwiniał je o eskalację konfliktu, nazwał Kijów miastem rosyjskim i stwierdził, że głównym celem Rosji...