Kontrowersyjna powieść najwybitniejszego współcześnie rosyjskiego pisarza. Uważana za najlepsze dzieło tego autora. Wojna w Donbasie z perspektywy autora – uczestnika walk. Zachar Prilepin przebywał na donbaskim froncie w latach 2016-2018 w charakterze zastępcy dowódcy batalionu specnazu, który sam sformował. Bohater powieści prowadzi jednak życie pełne sprzeczności – krążąc pomiędzy okopami pierwszej linii frontu a salonami Genewy czy spotkaniami z takimi tuzami światowej kultury jak Emir Kusturica, Nikita Michałkow i Monika Bellucci.

Narrator powieści tak podsumowuje swoją rolę w wojnie: „W Doniecku żyłem na bakier z prawem – a i jakie było to prawo, kto to wiedział? Ustanawiałem swoje prawa, tak proste, że aż nudne: robić swoje, nie kraść, nie robić rzeczy podłych, nie posuwać się do oszczerstw. (…) Wiedziałem, kim jestem. Nadal wiem, kim jestem. Nie ma na mnie żadnego kompromatu. Cały kompromat na siebie przedstawiam sam. Alkohol, nikotyna, łamanie prawa o ruchu drogowym. (…) Konsekwentnie łamię wszystkie pokojowe porozumienia, ale jak mówił Tomicz: «Ja ich nie podpisywałem». To wszystko”.

Swoją rolę jako frontowego oficera Zachar Prilepin zestawia z podobnymi doświadczeniami wybitnych pisarzy rosyjskich: „A tak w ogóle, to moi koledzy po fachu to, dosłownie, porucznik Dostojewski, porucznik Tołstoj, rotmistrz Czaadajew, kto tam jeszcze, porucznik Gumilow”.