Powieść napisana w ramach Projektu Szekspir na podstawie „Zimowej opowieści”. Gdyby autorka sama to wszystko wymyśliła, nie opierając się na niczym, byłaby to zwykła, trochę przekombinowana obyczajówka, ani dobra, ani zła. Ale jako książka dająca drugie życie szekspirowej historii ma dla mnie efekt WOW.
Przełożona jeden do jeden w zakresie zamierzeń, intrygi, głównego zarysu postaci, idei. Uwspółcześniona jest sceneria i bohaterowie.

Mąż tyran, podejrzenia, rzekoma zdrada, oskarżenia, śmierć żony, zasłużone cierpienie, lojalna i prawa pracownica. Potem przypadek, uśmiech losu i wszystko dobre, co się dobrze kończy. Do mocnych i charakterych postaci męskich u Szekspira Jeanette Winterson dołączyła jeszcze ciekawsze postaci kobiece, a mój faworyt z „Zimowej opowieści"- Autolikus został zdetronizowany, wrażenie na mnie robi teraz wiele postaci. Język, wiadomo, nie tej próby (pomijając drobne 400 lat),ale i tak moim zdaniem z trudnego zadania autorka wywiązała się celująco.

W moim rankingu w ramach Projektu Szekspir „Przepaść czasu” zajmuje drugie miejsce. Pierwsze - „Czarci pomiot” Margaret Atwood, dla mnie to powieść wybitna.

Powieść napisana w ramach Projektu Szekspir na podstawie „Zimowej opowieści”. Gdyby autorka sama to wszystko wymyśliła, nie opierając się na niczym, byłaby to zwykła, trochę przekombinowana obyczajówka, ani dobra, ani zła. Ale jako książka dająca drugie życie szekspirowej historii ma dla mnie efekt WOW.
Przełożona jeden do jeden w zakresie zamierzeń, intrygi, głównego...

Narracja i nastrój - specyficzne - jak we wszystkich książkach Jeanette Winterson.
Prawdopodobieństwo zajścia zdarzeń - duże, jak to w życiu bywa.

Narracja i nastrój - specyficzne - jak we wszystkich książkach Jeanette Winterson.
Prawdopodobieństwo zajścia zdarzeń - duże, jak to w życiu bywa.

Pierwsza część całkiem niezła, pozostałe... o co chodziło z tymi aniołami?

Pierwsza część całkiem niezła, pozostałe... o co chodziło z tymi aniołami?

Jeanette Winterson potrafi używać słów, przekonałem się o tym od odkrycia, już jakiś czas temu jej esejów. Udowadnia to również w napisanej w ramach akcji Projekt Szekspir powieści Przepaść czasu. Celem tej akcji było “przepisanie” dzieł Szekspira przez znane autorki i autorów dla nowej publiczności. Naturalnie tego typu akcje zawsze mogą budzić niechęć, zwłaszcza wśród grupy czytelniczej, dla której nie należy w ogóle szargać świętości lub uważającej, że na Szekspirze literatura się skończyła. Jest to też spore wyzwanie dla autorów, wszak nie chodzi wyłącznie o to, by zmienić wyłącznie czas i miejsce dramatów.
[...]
całość:
https://www.speculatio.pl/przepasc-czasu/

Jeanette Winterson potrafi używać słów, przekonałem się o tym od odkrycia, już jakiś czas temu jej esejów. Udowadnia to również w napisanej w ramach akcji Projekt Szekspir powieści Przepaść czasu. Celem tej akcji było “przepisanie” dzieł Szekspira przez znane autorki i autorów dla nowej publiczności. Naturalnie tego typu akcje zawsze mogą budzić niechęć, zwłaszcza wśród...

Z przyjemnością przeczytałam. Oczywiście wcześniej powtórzyłam sobie oryginał. Jak na razie to ostatnia pozycja z serii "Projekt Szekspir". Nie wszystkie mi się podobały. Oprócz "Przepaści czasu" na pewno polecam "Czarci pomiot" M. Atwoot według "Burzy".

Z przyjemnością przeczytałam. Oczywiście wcześniej powtórzyłam sobie oryginał. Jak na razie to ostatnia pozycja z serii "Projekt Szekspir". Nie wszystkie mi się podobały. Oprócz "Przepaści czasu" na pewno polecam "Czarci pomiot" M. Atwoot według "Burzy".

Gdyby nie to, że w pewien sposób mnie urzekła, napisałabym, iż jest przekombinowana i przeintelektualizowana emocjonalnie:) Jednakże autorce udało się, moim zdaniem, uniknąć taniego sentymentalizmu, choć nie udało się odejść od poprawności lgbt - nużące, zwłaszcza pod względem stereotypu "dobrego geja". Czytałam trochę jak baśń, poruszającą struny serca, lecz odległą od tu i teraz.

Gdyby nie to, że w pewien sposób mnie urzekła, napisałabym, iż jest przekombinowana i przeintelektualizowana emocjonalnie:) Jednakże autorce udało się, moim zdaniem, uniknąć taniego sentymentalizmu, choć nie udało się odejść od poprawności lgbt - nużące, zwłaszcza pod względem stereotypu "dobrego geja". Czytałam trochę jak baśń, poruszającą struny serca, lecz odległą od tu...

Całkiem ciekawa książka. Trochę bałam się, że po przeczytaniu krótkiego streszczenia dramatu Szekspira zamieszczonego na początku powieści, część właściwa, mająca być interpretacją "Zimowej opowieści", będzie dla mnie wtórna, nieciekawa i mało (jeśli w ogóle) zaskakująca. Na szczęście nie było tak źle. Oczywiście główny trzon historii był zbliżony do tej opowiedzianej przez Szekspira, jednak wprowadzono wiele ciekawych zmian, uwspółcześniających dzieło. Była to całkiem sympatyczna lektura, nie pozostawiła jednak we mnie efektu "wow", który zmuszałby mnie do polecania i zachęcania do czytania tej książki. Niemniej ja nie żałuję i bardzo chętnie sięgnę po inne książki z tej serii, a także oryginalne sztuki Szekspira, bo wielu nie miałam jeszcze okazji przeczytać.

Całkiem ciekawa książka. Trochę bałam się, że po przeczytaniu krótkiego streszczenia dramatu Szekspira zamieszczonego na początku powieści, część właściwa, mająca być interpretacją "Zimowej opowieści", będzie dla mnie wtórna, nieciekawa i mało (jeśli w ogóle) zaskakująca. Na szczęście nie było tak źle. Oczywiście główny trzon historii był zbliżony do tej opowiedzianej...

To intrygująca książka. Projekt odświeżenia Szekspira jest moim zdaniem słuszny. Uwspółcześnione dzieło - "Zimowa opowieść" - dostało drugie życie. Z polskiego na nasze - czyli z tudorskiego angielskiego na brytyjski i z siedemnastego wieku na dwudziesty pierwszy. I mamy świat bogacza z problemem, jego przyjaciela - też z problemem, jego żonę uwikłaną w niełatwy związek, dziecko i drugie dziecko... Jest pokazane czemu oni tacy są powichrowani. Współczesna obsesja, mocne fizyczne aspekty, świat gier, biznesu, i w tym wszystkim odnalezienie po latach... Bardzo podobało mi się, jak autorka rozgrywa szekspirowski dramat, jak prowadzi czytelnika. Dobra pozycja.
Plusem jest świetna Maria Seweryn jako lektorka. Gorąco polecam.

To intrygująca książka. Projekt odświeżenia Szekspira jest moim zdaniem słuszny. Uwspółcześnione dzieło - "Zimowa opowieść" - dostało drugie życie. Z polskiego na nasze - czyli z tudorskiego angielskiego na brytyjski i z siedemnastego wieku na dwudziesty pierwszy. I mamy świat bogacza z problemem, jego przyjaciela - też z problemem, jego żonę uwikłaną w niełatwy związek,...

Zdecydowanie najlepsza z serii Projekt Szekspir. Wersja Opowieści Zimowej przypominająca przy okazji uwspółcześnionego Otella... z pozytywnym zakończeniem. Liryczna bez poetyzowania, magiczna magią codzienności, cudowna!

Zdecydowanie najlepsza z serii Projekt Szekspir. Wersja Opowieści Zimowej przypominająca przy okazji uwspółcześnionego Otella... z pozytywnym zakończeniem. Liryczna bez poetyzowania, magiczna magią codzienności, cudowna!

Mam niezwykłą słabość do pisarstwa Winterston i nawet przy mocno melodramatycznych momentach nie drażni mnie ich banał. Bo w przeciwieństwie do "Małych żyć", których lektura przypominała mi się w trakcie słuchania "Przepaści czasu", banał ograniczony jest do minimum, a raczej do banału którym wszyscy na co dzień w życiu się posługujemy. Ramy, jakie narzuciło Winterston pisanie w cyklu, wychodzą książce i na dobre i na złe. Wiemy jak skończy się ta historia, lecz autorce udaje się ją uwspółcześnić, choć nadal nie należy ona do gatunku tych prawdopodobnych. Najlepiej wychodzą jej postaci złożone - Perdita i reszta młodych bohaterów jest dość jednowymiarowa, ale Leo, Mimi, Kseno, Polin - to pełnokrwiste, dramatyczne postaci.

Książki słuchałam w audiobooku, który czytała Maria Seweryn i to był niestety błąd - strasznie chciała Maria Seweryn tę książkę "zagrać" i wpadała w niezwykle irytującą manieryczność.

Mam niezwykłą słabość do pisarstwa Winterston i nawet przy mocno melodramatycznych momentach nie drażni mnie ich banał. Bo w przeciwieństwie do "Małych żyć", których lektura przypominała mi się w trakcie słuchania "Przepaści czasu", banał ograniczony jest do minimum, a raczej do banału którym wszyscy na co dzień w życiu się posługujemy. Ramy, jakie narzuciło Winterston...