Pretensjonalne ględzenie przez kilkaset stron, nie do przebrnięcia. Jakieś cudaczne teorie o przestępcach niewiniątkach i winnej ich zbrodni reszcie społeczeństwa. To tak na serio? Szkoda czasu.

Pretensjonalne ględzenie przez kilkaset stron, nie do przebrnięcia. Jakieś cudaczne teorie o przestępcach niewiniątkach i winnej ich zbrodni reszcie społeczeństwa. To tak na serio? Szkoda czasu.

Czy jesteśmy w stanie wybaczyć drugiemu człowiekowi ? czy jesteśmy na tyle silni aby psychicznie znieść skutki osobistej tragedii ? jak musi być ważny powód dla którego można by żądać narażania własnego życia by ratować inne ? Jesteśmy "kolosami", czy też "olbrzymami" w rozumieniu słów Finna Alnaesa ? Wspaniała, wielka literatura, emocjonalnie łamiący każdego Czytelnika. Historia która zostaje w naszej głowie , powieść opublikowana po raz pierwszy w 1963 roku, moje tegoroczne odkrycie , ogromnie polecam. Książka przeczytana w ramach czytelniczego wyzwania na 2023 rok.

Czy jesteśmy w stanie wybaczyć drugiemu człowiekowi ? czy jesteśmy na tyle silni aby psychicznie znieść skutki osobistej tragedii ? jak musi być ważny powód dla którego można by żądać narażania własnego życia by ratować inne ? Jesteśmy "kolosami", czy też "olbrzymami" w rozumieniu słów Finna Alnaesa ? Wspaniała, wielka literatura, emocjonalnie łamiący każdego Czytelnika....

Szaleństwo! Ta książka jest emocjonalnym maglem. Jak dla mnie momentami zbyt przefilozofowana ale od początku zachwyca i wciąga. I do tego ten finał! Poczucie obcowania z literatura najwyższych lotów gwarantowane.

Szaleństwo! Ta książka jest emocjonalnym maglem. Jak dla mnie momentami zbyt przefilozofowana ale od początku zachwyca i wciąga. I do tego ten finał! Poczucie obcowania z literatura najwyższych lotów gwarantowane.

wspominam
ciebie milczącą wśród kropel
chciałem być blisko twego serca
pocałunki pod spadającym niebem
byłaś bardzo blisko
twój strach łaskotał mi policzki

wspominam
cichutko przemykasz przez noc
bielsza i delikatniejsza od śniegu
kazałaś mi uwierzyć
twój krzyk uniósł się wysoko
zebrałaś wszystkie rozsypane moce
by wszystko zostawić

Pictures of you The Cure

no to jednak love story jest...nie mam nic przeciwko ,ale spodziewałem się czegoś innego...hmm..nieco ciekawszego i ośmielę się napisać...głębszego. On narwany i romantyczny , ona tez romantyczna , ale dużo bardziej rozważna...Kmicic i Oleńka?...no prawie , bo zakończenie zdecydowanie mniej szczęśliwe...jeśli lubicie lodowce i sądy , to polecam.

wspominam
ciebie milczącą wśród kropel
chciałem być blisko twego serca
pocałunki pod spadającym niebem
byłaś bardzo blisko
twój strach łaskotał mi policzki

wspominam
cichutko przemykasz przez noc
bielsza i delikatniejsza od śniegu
kazałaś mi uwierzyć
twój krzyk uniósł się wysoko
zebrałaś wszystkie rozsypane moce
by wszystko zostawić

Pictures of you The Cure

no to...

Przeczytałam tę książkę jednym, zapartym tchem. Zmieniła bardzo wiele w moim myśleniu. Po przeczytaniu powtarzałam, że to moja Biblia i dlaczego- do diabła- takich książek nie pokazali nam w szkole? Polecam bardzo!

Przeczytałam tę książkę jednym, zapartym tchem. Zmieniła bardzo wiele w moim myśleniu. Po przeczytaniu powtarzałam, że to moja Biblia i dlaczego- do diabła- takich książek nie pokazali nam w szkole? Polecam bardzo!

'Kolosa' kupiłam zupełnie przypadkiem, bo spodobała mi się okładka z lodowcem. I był to świetny spontaniczny zakup bo książka jest zdecydowanie jedną z moich ulubionych! Jest bardzo wciągająca, pełna filozoficznych przemyśleń i napakowana emocjami., zmusza do myślenia, czytania zdania kilka razy... Ciekawa historia, która mnie totalnie urzekła choć pewnie do niewielu trafi. Jest dość oryginalna i trochę 'dziwna' ale piękna na swój sposób. Polecam osobom zamyślonym i wrażliwym, które lubią się zatrzymać i odlecieć w myślach. Książka typu slow read and think. Jeszcze nie raz do niej wrócę.

'Kolosa' kupiłam zupełnie przypadkiem, bo spodobała mi się okładka z lodowcem. I był to świetny spontaniczny zakup bo książka jest zdecydowanie jedną z moich ulubionych! Jest bardzo wciągająca, pełna filozoficznych przemyśleń i napakowana emocjami., zmusza do myślenia, czytania zdania kilka razy... Ciekawa historia, która mnie totalnie urzekła choć pewnie do niewielu trafi....

"Kolos" to bez wątpienia jedna z najdziwniejszych książek, jakie czytałam. I o ile zwykle przymiotniki jak właśnie "dziwny" wydają mi się banalnymi wypełniaczami zdań, tak w tym przypadku naprawdę uważam, że jest to najbardziej trafne określenie. Finn Alnaes przekroczył pewne granice i uważam, że to dobrze. Ta książka szokuje, wciąga, a także uczy. Pouczająca jest przede wszystkim pierwsza część zatytułowana "Proces". Jeśli ktoś jest zainteresowany tematyką psychologii przestępców, pozycji morderców w społeczeństwie i wszystkiego, co związane ze zbrodnią i karą, to serdecznie polecam przeczytanie chociaż tego jednego rozdziału. W moim przypadku bardzo zmienił on sposób myślenia i skłonił mnie do przemyśleń na temat mojej własnej postawy wobec osób oskarżonych, zarówno publicznie przed sądem, jak i ludzi podejrzewanych o zrobienie czegoś niezgodnie z prawem na gruncie pracy czy też zwyczajnych, codziennych stosunków międzyludzkich. Ta książka rozbudziła we mnie ciekawość i już wiem, że będę zgłębiała ten temat w przyszłości. Wracając do opinii na temat samej książki, naprawdę warto ją przeczytać, bo rzadko kiedy spotyka się pozycję aż tak inną od innych.

"Kolos" to bez wątpienia jedna z najdziwniejszych książek, jakie czytałam. I o ile zwykle przymiotniki jak właśnie "dziwny" wydają mi się banalnymi wypełniaczami zdań, tak w tym przypadku naprawdę uważam, że jest to najbardziej trafne określenie. Finn Alnaes przekroczył pewne granice i uważam, że to dobrze. Ta książka szokuje, wciąga, a także uczy. Pouczająca jest przede...

Czuję się pokonana i przygnieciona "Kolosem". Nie tylko formatem, ale esencją treści i wywołanymi emocjami. Warto czytać, bo proza Alnaesa cechuję wrażliwość. Niebanalnie opisuje miłość i zakręt życiowy, w który wpadł przez bójki.

Czuję się pokonana i przygnieciona "Kolosem". Nie tylko formatem, ale esencją treści i wywołanymi emocjami. Warto czytać, bo proza Alnaesa cechuję wrażliwość. Niebanalnie opisuje miłość i zakręt życiowy, w który wpadł przez bójki.

Norweska wariacja na temat Nietzscheańskiego nadczłowieka.

Brage Bragesson to chłop na schwał. Jego rodzice dość wcześnie umarli/zginęli. Jest jedynakiem. Nie miał go kto ukształtować, więc stworzył się sam. Wydobył się z choroby, która miała go uczynić kaleką. Jest sportowcem. Kocha góry i przyrodę, kocha swoją dziewczynę, kocha życie. Ale coś go prześladuje…

O tym jest ta książka. Kim jest dwudziestowieczny nadczłowiek i co go niszczy. Że nie ma dla niego miejsca we współczesnym społeczeństwie, płytkim, hałaśliwym, gnuśnym, upiornie prostackim – to wiadomo. Ale może coś jeszcze? Diabeł, który ciągle wchodzi mu w drogę? A może to w nim jest słabość, ów składnik „człowiek” w słowie „nadczłowiek”? Rys szaleństwa? Miłość, która staje się jego piętą Achillesa?

Można czytać tę powieść jako wyrzut wobec współczesnego świata. To na pewno. Ale też jako wieczny bunt młodości wobec zastanego porządku, bunt, który autor ubiera w Nietzscheańskie szaty. Nietzscheański rodowód ma namiętnie wręcz wyrażana nienawiść wobec Niemców, niechęć wobec chrześcijaństwa, a zarazem cześć wobec Chrystusa, którego postać staje się nagle, nieoczekiwanie przewodnikiem Bragego.

Niemałą część zajmują rozważania na temat winy i odpowiedzialności. Ustami jednej z postaci stawia autor tezę, że najbardziej winni są ludzie bierni - ci, którzy mają wybór, ale go nie dokonują. Wolą stać z boku. Ci, którzy wybrali zło, nie są winni, jako że są chorzy. Nie można bowiem w pełni władz umysłowych, świadomie wybrać zła. Musi stać za tym jakiś defekt, coś co należałoby zbadać i wyleczyć. Naiwność? Niekonsekwencja? Nie, raczej pogarda wobec tchórzostwa i konformizmu. Lepszy już „burzyciel”, lepszy sam diabeł, bo on działa, zmienia świat, niż ten, kto chce swoje życie bezboleśnie przespać.

Myślę, że mogłabym się tą powieścią zachwycić, gdybym przeczytała ją w wieku lat nastu. Pierwsza miłość, poczucie mocy, gwałtowny sprzeciw wobec opresyjnego społeczeństwa – trochę to już za mną. Drażnił mnie niezrównoważony bohater. Denerwowało, że milczał, kiedy powinien mówić, i gadał jak najęty, kiedy nie było na to czasu. A przede wszystkim język, świadomie, wyzywająco naiwny, niebojący się przesady:

„Bądźcie romantyczni, młodzi ludzie! Bądźcie otwarcie banalni! Nie wstydźcie się swych wzruszeń, niech was nie obchodzi to co myślą inni, starajcie się – choćby raz w życiu – w błogim spokoju zrodzić własne, prawdziwe uczucie” (s. 380).

Jeśli credo Bragego was zachęci, jest to książka dla Was.

Norweska wariacja na temat Nietzscheańskiego nadczłowieka.

Brage Bragesson to chłop na schwał. Jego rodzice dość wcześnie umarli/zginęli. Jest jedynakiem. Nie miał go kto ukształtować, więc stworzył się sam. Wydobył się z choroby, która miała go uczynić kaleką. Jest sportowcem. Kocha góry i przyrodę, kocha swoją dziewczynę, kocha życie. Ale coś go prześladuje…

O tym jest...

To jedno z tych spotkań, które są tak intensywne, iż chce się je przeżywać szybko, by ich żar coś w nas wypalił. Jakieś myśli. Jakieś nowe zdefiniowanie wyrażenia "nie wiem". Jednocześnie nie powinno się w tym przypadku - w mojej opinii - pozwolić sobie na przelotny romans.
Dynamika podawania w wątpliwość rzekomej wiedzy na temat istoty ludzkiej sprawia, że chce się czytać czytać czytać, ale ostrzegam, że trzeba tutaj nieco poukładać. Jak to w życiu.
Rozważanie problemów, nad których rozwiązeniem filozofowie pracują od ponad 2000 lat nie przybliży nas ani o krok do prawdy.
Ale może przybliżyć nas do człowieka.

To jedno z tych spotkań, które są tak intensywne, iż chce się je przeżywać szybko, by ich żar coś w nas wypalił. Jakieś myśli. Jakieś nowe zdefiniowanie wyrażenia "nie wiem". Jednocześnie nie powinno się w tym przypadku - w mojej opinii - pozwolić sobie na przelotny romans.
Dynamika podawania w wątpliwość rzekomej wiedzy na temat istoty ludzkiej sprawia, że chce się czytać...