Przeczytałam lata temu i wróciłam z przyjemnością.

Przeczytałam lata temu i wróciłam z przyjemnością.

Mocna, naprawę dobra książka jak na 816 stron to czy się “przyjemnie”

Mocna, naprawę dobra książka jak na 816 stron to czy się “przyjemnie”

Do przeczytania tej powieści namówiły mnie wszechobecne pozytywne opinie. Niestety - rozczarowałem się. Nadmuchana do niebotycznych rozmiarów ckliwa i przereklamowana książka. Nie poczułem więzi z żadnym z bohaterów, choć bardzo się starałem. Fenomen tej powieści jest dla mnie niezrozumiały.

Do przeczytania tej powieści namówiły mnie wszechobecne pozytywne opinie. Niestety - rozczarowałem się. Nadmuchana do niebotycznych rozmiarów ckliwa i przereklamowana książka. Nie poczułem więzi z żadnym z bohaterów, choć bardzo się starałem. Fenomen tej powieści jest dla mnie niezrozumiały.

Dobra książka.

Dobra książka.

.
Autorka zabiera nas w bezwzględny świat Nowego Jorku, zupełnie inny niż ten, który tak dobrze znamy z serialu Przyjaciele. A nawiązuję do niego ponieważ tu również poznajemy paczkę przyjaciół: Willema, który próbuje swoich sił w aktorstwie; JB artystę - malarza; Malcolma, który jest architektem oraz Jude, który zostanie wkrótce wybitnym prawnikiem. Czterej mężczyźni, którzy są dla siebie wszystkim, a jednocześnie ranią się wzajemnie, a do tego życie ich nie oszczędza. Najbardziej cierpi jednak Jude, który ponad wszelką cenę chce być kochany i normalny, a boryka się z ogromnym cierpieniem fizycznym i psychicznym, a wszystko wiąże się z traumą z dzieciństwa. W zasadzie to o nim jest większa część książki, a losy pozostałych są tłem dla pokazania najpierw jego skrycia, a potem cierpienia oraz fizycznego zadawania sobie bólu poprzez cięcie się.
Kiedy przebrniemy przez nieco mozolny początek książka wciąga i odpycha nas jednocześnie. Autorka zrzuca na nas ogromny ciężar, rani emocjonalnie i niemal czujemy się jak jej bohaterowie - bezradni, może skrzywdzeni, a na pewno nadwyrężeni psychicznie.
Książkę polecam, ale nie każdemu. Jeśli masz w życiu gorszy okres to raczej odłóż lekturę na później, bo mimo dobrego pióra Yanagihary książka solidnie przygnębia.

.
Autorka zabiera nas w bezwzględny świat Nowego Jorku, zupełnie inny niż ten, który tak dobrze znamy z serialu Przyjaciele. A nawiązuję do niego ponieważ tu również poznajemy paczkę przyjaciół: Willema, który próbuje swoich sił w aktorstwie; JB artystę - malarza; Malcolma, który jest architektem oraz Jude, który zostanie wkrótce wybitnym prawnikiem. Czterej mężczyźni,...

Autorka zabiera nas w bezwzględny świat Nowego Jorku, zupełnie inny niż ten, który tak dobrze znamy z serialu Przyjaciele. A nawiązuję do niego ponieważ tu również poznajemy paczkę przyjaciół: Willema, który próbuje swoich sił w aktorstwie; JB artystę - malarza; Malcolma, który jest architektem oraz Jude, który zostanie wkrótce wybitnym prawnikiem. Czterej mężczyźni, którzy są dla siebie wszystkim, a jednocześnie ranią się wzajemnie, a do tego życie ich nie oszczędza. Najbardziej cierpi jednak Jude, który ponad wszelką cenę chce być kochany i normalny, a boryka się z ogromnym cierpieniem fizycznym i psychicznym, a wszystko wiąże się z traumą z dzieciństwa. W zasadzie to o nim jest większa część książki, a losy pozostałych są tłem dla pokazania najpierw jego skrycia, a potem cierpienia oraz fizycznego zadawania sobie bólu poprzez cięcie się.
Kiedy przebrniemy przez nieco mozolny początek książka wciąga i odpycha nas jednocześnie. Autorka zrzuca na nas ogromny ciężar, rani emocjonalnie i niemal czujemy się jak jej bohaterowie - bezradni, może skrzywdzeni, a na pewno nadwyrężeni psychicznie.
Książkę polecam, ale nie każdemu. Jeśli masz w życiu gorszy okres to raczej odłóż lekturę na później, bo mimo dobrego pióra Yanagihary książka solidnie przygnębia.

Autorka zabiera nas w bezwzględny świat Nowego Jorku, zupełnie inny niż ten, który tak dobrze znamy z serialu Przyjaciele. A nawiązuję do niego ponieważ tu również poznajemy paczkę przyjaciół: Willema, który próbuje swoich sił w aktorstwie; JB artystę - malarza; Malcolma, który jest architektem oraz Jude, który zostanie wkrótce wybitnym prawnikiem. Czterej mężczyźni, którzy...

To była trudna, poruszająca i zapadająca w pamięć książka

To była trudna, poruszająca i zapadająca w pamięć książka

Każdy chyba spotkał się z opinią, że "Małe życie" jest książką, na której wylewa się morze łez, bo największe cierpienie opisuje w najpiękniejszy sposób. Sama byłam odbiorcą tylko tych pozytywnych recenzji i jakież było moje zdziwienie, gdy okazało się, że... to nie była dobra książka.

Opis sugeruje, że będzie to opowieść o czwórce przyjaciół z różnymi problemami, i tak też na początku jest, jednak autorka porzuca ten pomysł, jak i dwóch bohaterów. A szkoda, bo przedstawiła ich problemy naprawdę ciekawie, na tyle, że to nimi byłam najbardziej zainteresowana. Więcej miejsca i czasu w książce dostał Harold niż wymieniony na okładce Malcolm. Po zakończeniu uważam, że była to historia tylko Jude'a, któremu trochę towarzyszył Willem.

Co do historii Jude'a - miałam wrażenie, że autorka tworząc jego postać zrzuca na niego jak popadnie wszystkie okropieństwa tego świata. Wyszło to bardzo niewiarygodnie i "na siłę", więc współczucia z mojej strony było niewiele. Szczególnie, że praktycznie do końca chciał on pozostać tajemniczy, odrzucając pomoc, która napływała do niego z każdej strony.

Czy te 816 stron było niezbędne? Myślę, że nie. Większość książki czekałam na "to coś", o którym każdy mówił, a jak się już pojawiło, to książka się skończyła. Mimo, że styl pisania był dobry, to szło to tak topornie, że miałam ochotę to kilka razy porzucić. Rozległe opisy miejsc i sytuacji pozwalały wręcz zobaczyć to co wyobraziła sobie autorka, co mogłoby świadczyć o tym, że łatwo wczuć się w tą historię. Jednak z drugiej strony było niewiele opisów psychologicznych postaci, okazały się zbyt płytkie, aby móc się wczuć w ich losy. Według autorki dorastali - 18, 30, 50 lat, czego bym nie zauważyła gdyby nie to, że wspominała ich wiek, bo zachowania mieli takie same jak na początku.

Teraz gdy czytam te pozytywne opinie, zastanawiam się czy są o tym samym "Małym życiu" jakie przeczytałam ja. Z ogromnym rozczarowaniem muszę przyznać, że popularność tej książki niestety nie wynika z jej świetności.

Każdy chyba spotkał się z opinią, że "Małe życie" jest książką, na której wylewa się morze łez, bo największe cierpienie opisuje w najpiękniejszy sposób. Sama byłam odbiorcą tylko tych pozytywnych recenzji i jakież było moje zdziwienie, gdy okazało się, że... to nie była dobra książka.

Opis sugeruje, że będzie to opowieść o czwórce przyjaciół z różnymi problemami, i tak...

Miałam kilka podejść, ale nie moglam przebrnąć przez całość. Przez falę hajpu na instagramie, postanowiłam zaprzeć się i sprawdzić, czy to faktycznie tak dobra książka. Dokończyłam i przynajmniej mogłam wyrobić sobie zdanie. Oto ono: to nie jest dobra książka.

Dlaczego?

Autorka porzuciła dwóch (moim zdaniem najlepiej zapowiadających się bohaterów - Malcolma i JB). Zaczela swoją opowieść od równego podziału uwagi na czterech przyjaciół, ale później zmieniła swój zamysł, jakby całkowicie zapomniala, jak rozpoczęła książkę. Malcolm staje się przezroczysty, JB tylko momentami wskakuje i staje się bohaterem epizodów.

Mnóstwo opisów nieistotnych wydarzeń, ale niewiele miejsca na tlo psychologiczne postaci. Zamiast poznawania tras spacerów, wolałabym mieć sygnały, dzięki którym mogę zbudować swój obraz postaci i opinię o nich. Pomimo spędzenia z nimi wieeeelu godzin, pozostały one dla mnie praktycznie bez wyrazu. O willemie mogę powiedzieć tylko tyle, że był to sympatyczny gość. No cóż.

Momenty, w których żal ściska człowieka za gardło zostały opracowane na banalnych schematach (niespodziewana śmierć w najlepszym momencie zycia; śmierć z powodu raka mózgu; zawał serca). Książka jest dołująca i nic poza tym.

Sama historia dzieciństwa Jude'a nierzeczywista. Bo czy to jest chociaż minimalnie możliwe, że prawie przez dekadę trafiał na samych gejów-pedofili w różnych miejscach Stanów i najróżniejszych placówkach?

No i postać Jude'a w dorosłości... Przez jego ciągle kłamstwa w stosunku do serdecznych mu ludzi nie potrafiłam poczuć do niego nawet odrobiny sympatii.

Bromance Willema i Jude'a pojawił się jakoś tak nagle i do końca pozostał dla mnie sztuczny (prawdopodobnie dlatego, że autorka wolała poświęcić tekst opisom filmów Willema, zamiast emocjom obu mężczyzn).

W sumie nie wiem, dlaczego daję aż 3/10. Chyba instagramowy hajp dalej na mnie oddziałuje.

Miałam kilka podejść, ale nie moglam przebrnąć przez całość. Przez falę hajpu na instagramie, postanowiłam zaprzeć się i sprawdzić, czy to faktycznie tak dobra książka. Dokończyłam i przynajmniej mogłam wyrobić sobie zdanie. Oto ono: to nie jest dobra książka.

Dlaczego?

Autorka porzuciła dwóch (moim zdaniem najlepiej zapowiadających się bohaterów - Malcolma i JB)....

Bardzo duże oczekiwania a czym dużej myślę o treści tym bardziej obniżam ocenę.

Książka wypada strasznie niewiarygodnie.

Moment, w którym totalnie zwątpiłam to wątek, gdy Jude jako dziecko kilkanaście dni błąka się przy drogach gdzie musiało mijać go tysiące osób i nikt nie zareagował. A gdy już z wycieńczenia chorobą pada pod stacją to akurat znajduje go lekarz pedofil psychopata 🤣

Bardzo duże oczekiwania a czym dużej myślę o treści tym bardziej obniżam ocenę.

Książka wypada strasznie niewiarygodnie.

Moment, w którym totalnie zwątpiłam to wątek, gdy Jude jako dziecko kilkanaście dni błąka się przy drogach gdzie musiało mijać go tysiące osób i nikt nie zareagował. A gdy już z wycieńczenia chorobą pada pod stacją to akurat znajduje go lekarz pedofil...