Ludzie na drzewach
Patronat LC
literatura piękna
576 str.
- Tytuł oryginału:
- The People in the Trees
- Data wydania:
- 2017-09-13
- Data 1. wyd. pol.:
- 2017-09-13
- Data 1. wydania:
- 2013-08-13
- Liczba stron:
- 576
- Język:
- polski
- ISBN:
- 9788328046290
- Tłumacz:
- Jolanta Kozak
- Wydawnictwo:
- W.A.B.
- Kategoria:
- literatura piękna
- Tagi:
- debiut literacki dobro etnografia lekarz literatura amerykańska skandal zło
1 nagroda - Tytuł oryginału:
- The People in the Trees
- Data wydania:
- 2017-09-13
- Liczba stron:
- 576
- Język:
- polski
- ISBN:
- 9788328046290
- Tłumacz:
- Jolanta Kozak
- Wydawnictwo:
- W.A.B.
- Kategoria:
- literatura piękna
- Tagi:
- debiut literacki dobro etnografia lekarz literatura amerykańska skandal zło
"Małe życie" stało się światową sensacją literacką. Debiutancka powieść Hanyi Yanagihary zachwyca nie mniej.
Amerykański lekarz na wyprawie w niezbadane rejony Pacyfiku dokonuje odkrycia, które odmieni jego życie i cały świat nauki. Niepokojąca, trzymająca w napięciu i tragiczna w wymowie opowieść o zderzeniu odmiennych kultur, stawiająca pytania o granicę między dobrem i złem, altruizmem i egoizmem.
Przejmujący debiut Yanagihary jest też próbą rozstrzygnięcia odwiecznego dylematu: czy wielkie umysły mają prawo do życia poza moralnymi normami?
Kup książkę
Polecane księgarnie
Pozostałe księgarnie
Informacja
Książki autora
Podobne książki
Recenzje oficjalnych recenzentów
Duże życie - recenzja „Ludzi na drzewach“ Hanyi Yanagihary
Debiut Yanagihary to ambitne przedsięwzięcie. Autorka bestsellerowego „Małego życia” sięga bowiem po tematy ważkie i uniwersalne, krocząc jednakże po śladach literackich poprzedników. Podejmując próbę odpowiedzi na pytania: czy Norton Perina, młody i wybitnie uzdolniony naukowiec, może żyć ponad prawem? Czy odkrycie sekretu nieśmiertelności upoważnia go do moralnej i fizycznej dewastacji mikronezyjskiego plemienia w imię dobra całej ludzkości? Czy normy moralne, które obowiązują mieszkańców Pacyfiku analogicznie można zastosować także w kulturze amerykańskiej? – w głowie kołaczą nam się takie nazwiska jak chociażby: Littell, Roth, Tartt, Seierstad itd. Yanagihara sięga więc po sprawdzone motywy. Robi to jednakże z taką wprawą i wirtuozerią, że warto się nad książką pochylić.
Zatem Norton Perina. Główny bohater powieści i narrator. Egocentryk, którego poziom samouwielbienia jest wprost proporcjonalny do sukcesu, który osiągnął. Lekarz, który szczęśliwym zbiegiem okoliczności, wraz z antropologiem Paulem Tallentem, badał jedną z mikronezyjskich wysp. Bezkrytyczny piewca nauki (jakże gardzi bratem literatem!), ale też sadysta i okrutnik. To ostatnie, wcale nie jest takie oczywiste, gdyż wszystkie wydarzenia czytelnik poznaje dzięki dziennikowi/wspomnieniom Periny (patrz: Maximilian Aue z „Łaskawych”). Nieuważny odbiorca może się zatem złapać w pułapkę współczucia i utożsamienia z bohaterem – jak np. wtedy, gdy wytoczony zostaje mu proces o pedofilię, która przecież wchodziła w skład plemiennego rytuału inicjacyjnego (tutaj też pojawia się też problem relatywizacji norm kulturowych). Albo gdy jego brat i Tallent sprzeciwiają się działaniom, które dewastują i niszczą rdzenną kulturę mieszkańców wsypy i życie wychowanków. W jego mniemaniu to kwestia niezrozumienia „idei wyższych”.
Yanagihara, koniec końców, zdaje się hołdować tezie, że żaden człowiek nie może funkcjonować poza prawem i moralnością. Teoretycznie więc Perina zostaje ukarany a jego odkrycie okaże się tyleż niszczycielskie, co demoniczne (wspomnieć chociażby fragment: bohater widząc się w lustrze jest zaskoczony własną brzydotą i fizjonomią). Czytelnik odczuwa więc ulgę na wieść o wyroku, która szybko przepoczwarza się jednak w złość. „Wybitny umysł” zostaje bowiem łagodniej potraktowany niż reszta społeczeństwa. Tak samo zresztą jak pierwowzór Periny - noblista Daniela Gajdusek, którego życie stało się inspiracją do napisania „Ludzi na drzewach”.
Na zakończenie niech wyraźnie wybrzmią trzy zasadnicze kwestie. Po pierwsze: jest to sprawnie napisana książka, która porusza problemy tyleż kontrowersyjne, co na swój sposób fascynujące. Po drugie - lektury, które podobają się czytelnikom zwykle budzą nieufność krytyków (tak było z „Małym życiem” i mniemam, że będzie tak i w tym przypadku). I po trzecie: jest i polski rynek wydawniczy, który wyznacza ostrą linię demarkacyjną między literaturą piękną i niepiękną. Literatura środka jest najczęściej upychana do zbioru: popularna – drugoklasowa (zupełnie inaczej ma się sprawa na rynku anglosaskim, ale to już zupełnie inna opowieść). Reasumując: „Ludzie na drzewach” to zatem bardzo dobry debiut i porządna literatura środka.
Monika Długa
45 Popieram
Link do recenzji
1413
108
128
Oceny
Dyskusje
Książka na półkach
- 1 622
- 1 398
- 479
- 107
- 80
- 43
- 38
- 15
- 13
- 12
Wypożycz z biblioteki
Cytaty
Przyszła mi do głowy śmieszna myśl, że może tubylcy żyją tak długo, ponieważ nikt im nigdy nie powiedział, że nie powinni.
Zobacz więcej
Aby bać się końca, musisz mieć coś, co cię wiąże z życiem. Moja matka nie miała. Zawsze, jak długo ją znałem, zdawała się szykować do śmierci. Jednego dnia żyła, drugiego już nie.
<...
Zobacz więcej
Jest pewien problem z byciem młodym i rzuconym w osobliwe miejsce: człowiek zakłada, że jeszcze nie raz trafia mu się w życiu okolice równie obce i egzotyczne.
Zobacz więcej
75 
Opinie [196]
Czytam entuzjastyczne recenzje…
więcejHmm…
Może miałem jakiś wybrakowany egzemplarz „Ludzi na drzewach”? Może ktoś podmienił zawartość i tylko okładki zostały oryginalne? Może brakowało w nim akapitów lub wręcz całych rozdziałów?
„Doktor Faustus na XXI wiek”. Wolne żarty.
„Skrzyżowanie reportaży „National Geographic” i „Jądra ciemności” Conrada”. Że jak?!
...
Ambiwalentne uczucia i nie tak jednoznaczne jak w przypadku „Małego życia”. Widać wiele cech autorki, jak choćby zmiana problematyki na przestrzeni całej powieści, poruszane niepokojące zagadnienia ludzkiego umysłu.
więcejCiekawie dziś odczytywany konflikt między nieuchronnością kary, nawet dla osób zasłużonych społeczeństwu (nagroda Nobla), zagadnienie pracy naukowej czy...
Momenty były. Świetny początek i sposób prowadzenia narracji - pierwszych około 100 stron. Jednak później spójność się rozeszła, a fabuła poszła w stronę fatalnej "Pandory w Kongu" Pińola. Pomysł na co najmniej 9*, jednak z każdym kolejnym rozdziałem tekst stawał się kolejną, zwykłą książką.
Pokaż mimo toJest to pierwsza książka po Krzyżakach, której nie mogę przejść. Z zasady czytam wszystkie książki do końca ale tu dotrwałam w bólach do 1/4 i nie mogę zmusić się czytać dalej. Uwielbiam "Małe życie", ale tej pozycji radzę unikać.
Pokaż mimo toTwórczość Yanagihary poznajemy w odwrotnej kolejności, niż czytelnicy za oceanem. Najpierw trafiło do nas rewelacyjne „Małe życie”, a dopiero potem literacki debiut, czyli „Ludzie na drzewach”. I pewnie wielu czytelników przeżyje zawód. „Małe życie” „zawiesiło” bowiem bardzo wysoko poprzeczkę, rozbudzając oczekiwania. „Ludzie na drzewach” to nie jest aż tak dobra książka,...
więcejAż trudno mi uwierzyć, że książka wyszła spod pióra autorki "Małego życia".
Pokaż mimo toMam spory problem z tą powieścią. Bezsprzecznie Autorka "ma doskonałe papiery" żeby zostać wielką pisarką. Ja jednak bardzo męczyłem się czytając (słuchając) tej książki. Akcja meandruje tak mocno, że ja się nie wyrabiałem na zakrętach. Poważne problemy - niszczenie środowiska, niszczenie przez cywilizację polinezyjskich plemion, przemoc seksualna, ponure tajemnice świata...
więcejWcześniej próbowałam przebrnąć przez książkę "Małe życie" - skończyło się to fiaskiem.
więcejTym razem próbowałam się przekonać do "Ludzi na drzewach" H. Yanagihara jednak po przeczytaniu połowy tej książki odpuściłam sobie.
Podobnie jak w "Małym życiu" opisy są długie, które mnie nudzą. "Małe życie" można by łatwo skrócić o 200 stron.
Główny bohater - Norton w "Ludziach na...
Napisane w formie pamiętnika uzupełnionego przez masę przypisów co mocno zakorzenia historię. Z kolei bohater jest antypatyczny, wiele elementów zniesmacza, a wymyślone przez autorkę plemię nie do końca przekonuje. Mimo tego czyta się do końca.
Pokaż mimo toAle... jeśliby to byłby to mój pierwszy kontakt z prozą Yanagihary darowałabym sobie jej kolejną książkę.
Mimo trochę trudnej końcówki, ogólnie książka jest fantastyczna. Trzyma w napięciu i przyprawia o gęsią skórkę. Niesamowita historia oparta na faktach. Polecam gorąco. To pozycja która na długa zostanie wam w pamięci.
Pokaż mimo to