Ludzie na drzewach

Zachwycona „Małym życiem” postanowiłam sięgnąć po kolejną książkę autorki. Tamta mimo dużej objętości pochłaniała - czytało się ją bardzo szybko (po pierwszych 100 stornach). „Ludzie na drzewach” mimo, że o połowę krótsza bardzo mi się dłużyła. Napisana pięknym językiem i nic ponadto. Po drodze straciła się gdzieś historia. Dziwna książka. Nie polecam.

Zachwycona „Małym życiem” postanowiłam sięgnąć po kolejną książkę autorki. Tamta mimo dużej objętości pochłaniała - czytało się ją bardzo szybko (po pierwszych 100 stornach). „Ludzie na drzewach” mimo, że o połowę krótsza bardzo mi się dłużyła. Napisana pięknym językiem i nic ponadto. Po drodze straciła się gdzieś historia. Dziwna książka. Nie polecam.

Książka zmusza do przemyśleń i ciężko wyrazić opinię na jej temat. Szokuje a jednocześnie ciekawi do końca... Szukałam informacji, co jest faktem a co fikcją - dalej się zastanawiam!

Książka zmusza do przemyśleń i ciężko wyrazić opinię na jej temat. Szokuje a jednocześnie ciekawi do końca... Szukałam informacji, co jest faktem a co fikcją - dalej się zastanawiam!

o jeżuszku, z czym ja właściwie miałam do czynienia. Cieszę się, że jednak ją zmęczyłam, bo widzę, że każdy kiedyś zaczynał, nawet Hanya Yanagihara. ,,Ludzie na drzewach'' mają dwie strony medalu. Z jednej widzę styl i warsztat oraz ogromną pomysłowość i oryginalność w tworzeniu, które są zauważalne tutaj, jak i w ,,Małym życiu''. Z drugiej jednak, autorka tak skupiła się na formie, że zapomniała o treści albo przynajmniej sobie ją odpuściła na rzecz szokującego zabiegu w finale, z czym zresztą mamy do czynienia w również w MŻ. Problem polega jednak na tym, iż gdybym poznała jej styl w tej opowieści, nie polubiłabym Yanagihary. Autorka lubi przeciągać historię o nic nie wnoszące opisy otoczenia, miejsc a nawet bohaterów, które w ,,Małym życiu'' się jeszcze jakoś obroniły, ale tutaj mam uczucie przytłoczenie, bo niby dostałam 450 stron powieści, które przyswoiłam, ale które mnie w ogóle nie zaangażowały. Oczywiście doceniam przygotowanie Yanagihary, jej szczegółowość i wykończenie detalu, chociażby dzięki językowi i nazwom oraz mocnym osadzeniu wydarzeń w dzikiej dżungli. Tylko, że życiorys Nortona to nie tylko wyprawa w nieznane, ale też dziwne życie rodzinne, o którym dostajemy strzępek informacji, aby potem ktoś nam przywalił młotkiem w głowę po zakończeniu. Nigdy nie sądziłam, że tak powiem o jakiejkolwiek książce, ale ona jest za krótka. Nie kupuje tego w takim wydaniu, autorka za bardzo ,,leje wodę'' tłumacząc to literaturą piękną, a nie umiejętnością dostosowania treści do ,,wymyślnej'' formy. Poza tym, czytałam o wiele lepsze książki pod względem kreacji bohaterów i ekspozycji świata. I nie, nie ma tu znaczenia fakt, że czytamy o tym wszystkim w formie pamiętnika Periny. Nie czuję, aby ,,Ludzie na drzewach'' byli dobrą i dopracowaną pozycją, ale wiem, że w ,,Małym życiu'' Hanya Yangihara to poprawiła, a więc mogę swobodniej spuścić kurtynę na jej debiut.

o jeżuszku, z czym ja właściwie miałam do czynienia. Cieszę się, że jednak ją zmęczyłam, bo widzę, że każdy kiedyś zaczynał, nawet Hanya Yanagihara. ,,Ludzie na drzewach'' mają dwie strony medalu. Z jednej widzę styl i warsztat oraz ogromną pomysłowość i oryginalność w tworzeniu, które są zauważalne tutaj, jak i w ,,Małym życiu''. Z drugiej jednak, autorka tak skupiła się...

Dziwna książka .

Dziwna książka .

Ta książka jest kolejnym dowodem na to, że autorka założyła sobie chyba, że każda jej książka będzie szokować i nawet w tak dobrze zapowiadającej się historii, przyjemnej, gdzie raczej lubimy bohaterów musi bo chyba się udusi walnąć na koniec petardą, która sprawia jednak nie szok który rozpamiętujemy jako atut tej opowieści a jako zrytą psychę autorki.
Zdecydowane nie dla wszystkich potworności pióra Yanagihary.

Ta książka jest kolejnym dowodem na to, że autorka założyła sobie chyba, że każda jej książka będzie szokować i nawet w tak dobrze zapowiadającej się historii, przyjemnej, gdzie raczej lubimy bohaterów musi bo chyba się udusi walnąć na koniec petardą, która sprawia jednak nie szok który rozpamiętujemy jako atut tej opowieści a jako zrytą psychę autorki.
Zdecydowane nie dla...

To taka książka po lekturze której biegniesz szukać w sieci informacji: czy to prawda, gdzie to jest, co było dalej, co się wydarzyło.
Trudno się od niej oderwać, bo czegoś takiego jeszcze nie było!
I fabuła, i bohaterowie, i miejsce, i to zakończenie - wszystko wciąga niesamowicie.

To taka książka po lekturze której biegniesz szukać w sieci informacji: czy to prawda, gdzie to jest, co było dalej, co się wydarzyło.
Trudno się od niej oderwać, bo czegoś takiego jeszcze nie było!
I fabuła, i bohaterowie, i miejsce, i to zakończenie - wszystko wciąga niesamowicie.

Jestem zszokowana.

Zazwyczaj podchodzę ostrożnie do książek, które mają ocenę poniżej 7,0 na lubimyczytac.pl. Jednak ze względu na to, że w tym przypadku autorką jest Hanya Yanagihara, której ,,Małe życie" zmiotło mnie emocjonalnie z powierzchni Ziemi postanowiłam dać szansę również ,,Ludziom na drzewach".

I KURCZĘ BOLEK CAŁE SZCZĘŚCIE!

Moim zdaniem książka nie jest ani przegadana, ani pełna "nudnych" opisów przyrody, ani egzaltowana. Kompletnie nie rozumiem, dlaczego tak wiele osób ocenia ją negatywnie.

Okej, główny bohater jest zarozumiały i nikt nie chciałby mieć takiego kumpla. Ale chyba po to czyta się książki, żeby poznać czasem inne punkty widzenia?

Tu jest poruszonych tak wiele TRUDNYCH tematów, które są po prostu przykre, ale również są faktem w teraźniejszości i historii naszej cywilizacji:
- wykorzystywanie zwierząt w laboratoriach,
- wykorzystywanie LUDZI do rozwoju badań naukowych,
- zderzenie kultur,
- niszczenie ekosystemów,
- pedofilia.

Ostatecznie stwierdzam, że książka ma niską ocenę ze wzgledu na to, że ludzie nie lubią trudnych tematów.
...
pssst.
Hej Ty! Lubisz trudne tematy? Nie? To lepiej nie czytaj tej książki, wypożycz sobie coś milszego.

Jestem zszokowana.

Zazwyczaj podchodzę ostrożnie do książek, które mają ocenę poniżej 7,0 na lubimyczytac.pl. Jednak ze względu na to, że w tym przypadku autorką jest Hanya Yanagihara, której ,,Małe życie" zmiotło mnie emocjonalnie z powierzchni Ziemi postanowiłam dać szansę również ,,Ludziom na drzewach".

I KURCZĘ BOLEK CAŁE SZCZĘŚCIE!

Moim zdaniem książka nie jest ani...

Ta książka podobała się bardziej niż "Małe życie". Wolno się rozkręca, ale jak się przebrnie przez część akademicką to samo się czyta. Niby naukowo, niby przygodowo, a wszystko pisane w pierwszej osobie. Do tego ciekawy pomysł na przyrodniczy fenomen. Na koniec oczywiście cios, bo to Yanagihara

Ta książka podobała się bardziej niż "Małe życie". Wolno się rozkręca, ale jak się przebrnie przez część akademicką to samo się czyta. Niby naukowo, niby przygodowo, a wszystko pisane w pierwszej osobie. Do tego ciekawy pomysł na przyrodniczy fenomen. Na koniec oczywiście cios, bo to Yanagihara

Pełna mroku i napięcia opowieść o wynaturzeniach władzy, od imperializmu, przez naukę, przyrodę aż po relacje ze słabszymi i dziećmi.
Największą siłą tej książki jest głos, język głównego bohatera, narratora. Mocny, szczery, pełen wyższości i pogardy. Przez historię jesteśmy wiedzeni monologiem człowieka, którego nie sposób lubić, a jednak od lektury nie sposób się oderwać.
Yanagihara ponadto tak kunsztownie, szczegółowo i malarsko opisuje świat, ze staje się on w głowie czytelnika namacalny.

Pełna mroku i napięcia opowieść o wynaturzeniach władzy, od imperializmu, przez naukę, przyrodę aż po relacje ze słabszymi i dziećmi.
Największą siłą tej książki jest głos, język głównego bohatera, narratora. Mocny, szczery, pełen wyższości i pogardy. Przez historię jesteśmy wiedzeni monologiem człowieka, którego nie sposób lubić, a jednak od lektury nie sposób się...

Domyślam się, że większość niskich ocen jest od osób, które oczekiwały powtórki powieści "Małe Życia".

Domyślam się, że większość niskich ocen jest od osób, które oczekiwały powtórki powieści "Małe Życia".