Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Miałam kilka podejść, ale nie moglam przebrnąć przez całość. Przez falę hajpu na instagramie, postanowiłam zaprzeć się i sprawdzić, czy to faktycznie tak dobra książka. Dokończyłam i przynajmniej mogłam wyrobić sobie zdanie. Oto ono: to nie jest dobra książka.

Dlaczego?

Autorka porzuciła dwóch (moim zdaniem najlepiej zapowiadających się bohaterów - Malcolma i JB). Zaczela swoją opowieść od równego podziału uwagi na czterech przyjaciół, ale później zmieniła swój zamysł, jakby całkowicie zapomniala, jak rozpoczęła książkę. Malcolm staje się przezroczysty, JB tylko momentami wskakuje i staje się bohaterem epizodów.

Mnóstwo opisów nieistotnych wydarzeń, ale niewiele miejsca na tlo psychologiczne postaci. Zamiast poznawania tras spacerów, wolałabym mieć sygnały, dzięki którym mogę zbudować swój obraz postaci i opinię o nich. Pomimo spędzenia z nimi wieeeelu godzin, pozostały one dla mnie praktycznie bez wyrazu. O willemie mogę powiedzieć tylko tyle, że był to sympatyczny gość. No cóż.

Momenty, w których żal ściska człowieka za gardło zostały opracowane na banalnych schematach (niespodziewana śmierć w najlepszym momencie zycia; śmierć z powodu raka mózgu; zawał serca). Książka jest dołująca i nic poza tym.

Sama historia dzieciństwa Jude'a nierzeczywista. Bo czy to jest chociaż minimalnie możliwe, że prawie przez dekadę trafiał na samych gejów-pedofili w różnych miejscach Stanów i najróżniejszych placówkach?

No i postać Jude'a w dorosłości... Przez jego ciągle kłamstwa w stosunku do serdecznych mu ludzi nie potrafiłam poczuć do niego nawet odrobiny sympatii.

Bromance Willema i Jude'a pojawił się jakoś tak nagle i do końca pozostał dla mnie sztuczny (prawdopodobnie dlatego, że autorka wolała poświęcić tekst opisom filmów Willema, zamiast emocjom obu mężczyzn).

W sumie nie wiem, dlaczego daję aż 3/10. Chyba instagramowy hajp dalej na mnie oddziałuje.

Miałam kilka podejść, ale nie moglam przebrnąć przez całość. Przez falę hajpu na instagramie, postanowiłam zaprzeć się i sprawdzić, czy to faktycznie tak dobra książka. Dokończyłam i przynajmniej mogłam wyrobić sobie zdanie. Oto ono: to nie jest dobra książka.

Dlaczego?

Autorka porzuciła dwóch (moim zdaniem najlepiej zapowiadających się bohaterów - Malcolma i JB)....

Taki zwyklak dla zabicia czasu.

Taki zwyklak dla zabicia czasu.

Niezwykle trudno jest mi ocenić tę książkę. Miałam nadzieję, że kiedy po przeczytaniu trochę odsapnę i nad nią pomyślę, napisanie tej recenzji przyjdzie mi łatwiej. Niestety tak się nie stało, dlatego po prostu postaram się zawrzeć tu wszytskie myśli (także te nie do końca sprecyzowane) związane z książką.

Na plus oceniam wydanie - świetny, przyciągający wzrok kolor, zabawna czcionka i idealny format. Książkę aż chce się wziąć do ręki.

Już na początku autor wyjaśnia nam co skłoniło go do napisania poradnika i robi to w dość szokujących słowach "Urodził mnie rak". Dalej następuje streszczenie jego losów, a także ujawnia się postawa autora w stosunku do nowotworu - nie traktuje choroby jako wyroku, ale jak sam twierdzi, jako jedną z najlepszych reczy, które go spotkały. I tu zaczynają się moje wątpliwości. Chyba nie potrafię czytać o raku opisywanym z takim entuazjazmem. Autor podkreśla, że pragnie zmienić sposób patrzenia ludzi na choroby, jednak wypowiadanie się w ten sposób nieco razi i pośrednio odbiera powagę smutku osób, które straciły bliskich w wyniku choroby. Śmiałość i pewien egocentryzm (o którym więcej powiem w dalszej części tekstu) autora odrzuca mnie.

Następnie zostaje zarysowana koncepcja świata na żółto. Jest to świat bez zasad, jak często podkreśla autor. Moje zdziwienie było duże, kiedy w dalszej części książki spotkałam się z nakazami dotyczącymi życia w Żółtym świecie - musisz sporządzić listę piękna, która musi składać się ze stu punktów. Musisz, musisz, musisz... Autor oznajmia także, że każdy spotka w swoim życiu dwudziestu trzech żółtych. Dlaczego akurat tylu? Bo autor lubi tę liczbę. Tu ujawnia się tendencja autora do oceniania rzeczywistości z punktu widzenia własnej osoby. Wiem, że nie muszę brać wszystkiego na poważnie, ale ta nieskromność autora jest irytująca. Oczywiście bardzo cenię pana Espinoze za jego wolę walki i osiągnięcie sukcesu w starciu z chorobą, jednak to nie upoważnia go do narzucania innym własnego światopoglądu. Wiem - od nas zależy, czy go przyjmiemy, jednak zuchwałość z jaką autor formułuje swoje przekonania działa na mnie odstręczająco.

Na plus oceniam przedstawienie nam życia szpitalnego w innym niż zazwyczaj świetle. Brak tu bólu, cierpienia i grozy śmierci. Zamiast wspomnianych stanów autor prezentuje nieco cieplejszą stronę pobytu w szpitalu. Momenty, w których chorzy cieszą się drobnymi rzeczami (promieniami słońca, obserwacją parkowanych aut), brak odczuwalnej różnicy pokoleniowej (starsi nie wywyższają się, lecz starają się przekazać jak najwięcej młodszym od siebie) i czułe opisywanie charakterów osób, którym nie udało się wygrać z chorobą sprawiły, że mimo wszystko książka wywarła na mnie nienajgorsze wrażenie.

Książka sprawia wrażenie nieco chaotycznej i niedopracowanej. Sądzę, że autor już na poczatku powinien wyjaśnić czytelnikom czym jest Żółty Świat. Czekanie do końca z ujawnieniem swojego pomysłu nie sprawiło, że oczekiwałam tego z większą przyjemnością. Same lekcje udzielone przez autora zdecydowanie nie zmienią mojego życia - nie zawarł w nich nic, o czym wcześniej nie przeczytałabym w tego typu poradnikach. Język, którym posługiwał się autor również do mnie nie trafił - zbyt prosty, swobodny.

Podsumowując - 23 odkrycia nie zmieniły mojego świata, a książka ratuje się jedynie wyżej wspomnianym ciepłem bijącym z niektórych akapitów.

Niezwykle trudno jest mi ocenić tę książkę. Miałam nadzieję, że kiedy po przeczytaniu trochę odsapnę i nad nią pomyślę, napisanie tej recenzji przyjdzie mi łatwiej. Niestety tak się nie stało, dlatego po prostu postaram się zawrzeć tu wszytskie myśli (także te nie do końca sprecyzowane) związane z książką.

Na plus oceniam wydanie - świetny, przyciągający wzrok kolor,...