Drugi tom przezabawnej powieści o oszuście podającym się za maga to udana kontynuacja, chociaż bardziej adekwatne będzie tutaj stwierdzenie, że jest to raczej powrót do lat młodości Mistrza, który opisuje pewne wydarzenia, które nastąpiły jeszcze podczas jego nauki w Szkole Magów.
Chociaż nie miałam nic przeciwko poprzedniemu, epizodycznemu stylowi, w tym przypadku, siłą rzeczy czytelnik musi przygotować się na dłuższą historię. Nie mniej humor i absurdalność zarówno akcji jak i dialogów nie tracą na wartości.
Mam nadzieję, że autor nie znudził się pisaniem o mistrzu Haxerlinie i jeszcze usłyszymy o jego przygodach, chociaż chętnie przeczytałabym także inne tego typu powieści napisane w podobnym stylu, gdyż autor zdecydowanie ma talent, którego niejeden znany pisarz mógłby mu pozazdrościć J

Drugi tom przezabawnej powieści o oszuście podającym się za maga to udana kontynuacja, chociaż bardziej adekwatne będzie tutaj stwierdzenie, że jest to raczej powrót do lat młodości Mistrza, który opisuje pewne wydarzenia, które nastąpiły jeszcze podczas jego nauki w Szkole Magów.
Chociaż nie miałam nic przeciwko poprzedniemu, epizodycznemu stylowi, w tym przypadku, siłą...

Brakuje mi takich książek. Lekkie, łatwe i przyjemne, a zarazem dalekie od naiwności, czy utartych schematów. Język absolutnie ujmujący, zabawa słowem na cudownym poziomie. No i oczywiście fabuła. Świat przedstawiony genialny, bohaterowie genialni i historie, chociaż budowane na modły kryminalnych zagadek od których stronię, jak najbardziej potrafią wkręcić.
Pierwsze dłuższe opowiadanie, rozwijające poruszoną w pierwszym tomie przeszłość Haxerlina to majstersztyk. Akcja utrzymuje się na stałym poziomie, a gdy nagle opada zostawiając Cię z pytaniem “no i co z tego”, mniej więcej takim jak zadaje Thuz w przerywnikach między rozdziałami, ostatecznie okazuje się mieć dodatkowe znaczenie. Poniekąd żałuję, że znów pojawia się po nim luka w życia Haxerlina, z chęcią przeczytałbym więcej o jego perypetiach w Collegium.
“Stary Kevlarski Cmentarz” to zabawa nastrojem, udana co więcej. Twistu można się domyśleć, jednak najważniejszy jest to co się z nim dzieje, a raczej to co się z nim nie dzieje. Haxerlin może pobawić się w bohatera, a tego nie robi. To właśnie różni tę postać od wszystkich “edgy” protagonistów fantastycznych światów - nie rzuca się ku niebezpieczeństwu, a ucieka. Szarość moralności jego postaci w takich sytuacjach zwraca się ku czerni i to jest w nim wspaniałe.
“Człowiek o Złych Oczach” najmniej mi się spodobał, choć to wciąż opowiadanie na bardzo wysokim poziomie. Znowu, absolutnie wyzbyty z moralności przekręt skierowany przeciw niewinnemu człowiekowi żeby uratować sobie życie jasno pokazuje jaką postacią jest Haxerlin.
Z zakończeniem miałem największy problem. Nie do końca mogłem zrozumieć co się działo w tych szybkich przeskokach z perspektywy na perspektywę, po prostu straciły nieco na przejrzystości.
Natomiast moim największym problemem jest to, że nie ma kolejnej części.

Brakuje mi takich książek. Lekkie, łatwe i przyjemne, a zarazem dalekie od naiwności, czy utartych schematów. Język absolutnie ujmujący, zabawa słowem na cudownym poziomie. No i oczywiście fabuła. Świat przedstawiony genialny, bohaterowie genialni i historie, chociaż budowane na modły kryminalnych zagadek od których stronię, jak najbardziej potrafią wkręcić.
Pierwsze...

Powrót do świata mistrza Haxelina, tym razem zdobywamy informację o jego przeszłości. Historia dalej pełna specyficznego humoru, jednak bardziej mroczna. Co łączy wszystkie przygody z życia mistrza? Jak wygląda większe dobro, dla którego żyją złole z wykreowanego świata? Szkoda, że nie każdy chce znać odpowiedzi na te pytania.

Powrót do świata mistrza Haxelina, tym razem zdobywamy informację o jego przeszłości. Historia dalej pełna specyficznego humoru, jednak bardziej mroczna. Co łączy wszystkie przygody z życia mistrza? Jak wygląda większe dobro, dla którego żyją złole z wykreowanego świata? Szkoda, że nie każdy chce znać odpowiedzi na te pytania.

Nie powiem, nad Mistrzem Haxerlinem uśmiałem się nie raz jak norka, tylko że raczej nie z tego, co jako śmieszne założył autor. Śmiałem się z nieporadności fabularnej, z głupkowatych pomysłów, z naiwnej momentami narracji. I był to śmiech przez łzy, bo wciąż mam nadzieję, że gdzieś są ci autorzy, którzy piszą opowiadania jak Sapkowski czy Dukaj, czy choćby Pilipiuk. Jacek Wróbel do nich nie należy, chyba że ktoś lubi humor siermiężny, przy którym Pilipiuk to szczyt wyrafinowania.

Nie powiem, nad Mistrzem Haxerlinem uśmiałem się nie raz jak norka, tylko że raczej nie z tego, co jako śmieszne założył autor. Śmiałem się z nieporadności fabularnej, z głupkowatych pomysłów, z naiwnej momentami narracji. I był to śmiech przez łzy, bo wciąż mam nadzieję, że gdzieś są ci autorzy, którzy piszą opowiadania jak Sapkowski czy Dukaj, czy choćby Pilipiuk. Jacek...

Druga część okazała się niestety gorsza od pierwszej. Mimo, że zamysł był lepszy, bo dostajemy spójną opowieść, a nie zbiór opowiadań, to sama historia okazała się chyba za krótka i Autor postanowił dorzucić do tomu opowiadania, które znałem już z Nowej Fantastyki. Mimo tego, jeśli tylko wyjdzie trzecia część, to kupię bez zastanowienia. Trzymam kciuki za Autora.
I byłbym zapomniał - uwielbiam te okładki! Wspaniała robota.

Druga część okazała się niestety gorsza od pierwszej. Mimo, że zamysł był lepszy, bo dostajemy spójną opowieść, a nie zbiór opowiadań, to sama historia okazała się chyba za krótka i Autor postanowił dorzucić do tomu opowiadania, które znałem już z Nowej Fantastyki. Mimo tego, jeśli tylko wyjdzie trzecia część, to kupię bez zastanowienia. Trzymam kciuki za Autora.
I byłbym...

Pierwsza część była bardzo przyjemna chociaż krótkie formy średnio się sprawdzały. Tutaj mamy do czynienia z dłuższymi formami i... sprawdzają się lepiej chociaż biorąc pod uwagę, że "Życie i czasy..." są swoistym prequelem, pozostaje lekki niedosyt. Jeśli ktoś nie kojarzy, przypomnę - klasyczny motyw czarownika nieudacznika, szarlatana, tudzież po przejściach opakowany w sporą dawkę humoru, także z odniesieniami do współczesności :)

Pierwsza część była bardzo przyjemna chociaż krótkie formy średnio się sprawdzały. Tutaj mamy do czynienia z dłuższymi formami i... sprawdzają się lepiej chociaż biorąc pod uwagę, że "Życie i czasy..." są swoistym prequelem, pozostaje lekki niedosyt. Jeśli ktoś nie kojarzy, przypomnę - klasyczny motyw czarownika nieudacznika, szarlatana, tudzież po przejściach opakowany w...

Przeciętna, czy dobra? Między tymi dwiema ocenami się zastanawiałem. Wrażenia po lekturze drugiego tomu są mniej przyjemne niż po pierwszym. Teoretycznie dostałem to czego się spodziewałem, lekką humorystyczną opowiastkę w świecie z lekka fantasy. Akurat na wakacje. Było miło, jutro zapomnę dlaczego.
Poznajemy kilka ważnych wydarzeń z życia Mistrza Haxerlina, które niby miały znaczący wpływ na jego życie, ukształtowały go, rozbiły jego charakter, złamały kręgosłup moralny. Nie kupuję tego. On już od urodzenia był szują, tchórzem i sprzedawczykiem.
I ta ciągła aluzja autora, że to ma ukryte dno, że te wydarzenia nie są przypadkowe, że splatają się i już zaraz wyniknie z nich coś wielkiego. Może. W trzecim lub dwudziestym tomie. Starzejący się oszust zostanie zbawcą świata. Tak. A świstak siedzi i zawija.
Thuz miał być i jest. Jako bierny słuchacz historyjek niedorobionego maga. Szkoda.

Przeciętna, czy dobra? Między tymi dwiema ocenami się zastanawiałem. Wrażenia po lekturze drugiego tomu są mniej przyjemne niż po pierwszym. Teoretycznie dostałem to czego się spodziewałem, lekką humorystyczną opowiastkę w świecie z lekka fantasy. Akurat na wakacje. Było miło, jutro zapomnę dlaczego.
Poznajemy kilka ważnych wydarzeń z życia Mistrza Haxerlina, które niby...

Wahałam się przez moment, ile gwiazdek zaznaczyć. Najchętniej dałabym o pół mniej niż pierwszej części przygód Mistrza Haxerlina. Ponieważ jednak połówek nie ma, zostanę przy tym, co było.

Ocena taka wynika z faktu, że początek mnie zmęczył. Na tyle, że odstawiłam książkę na półkę na dłuższą chwilę. Przykro mi, ale z mojej perspektywy Autor przynudza i się powtarza (jak też słusznie zauważył Thuz, demon towarzyszący Mistrzowi). Gdy jednak wróciłam i przebrnęłam przez zdecydowanie przydługi wstęp, historia początków Cudów i Dziwów, czyli pobyt Haxerlina w Collegium Magicum, poleciała już pełną parą, a tempo i styl opowieści wróciły na właściwe tory.

Drugi tom, wbrew spodziewaniom, to nie dalsze losy kupca, ale jego przeszłość. Tu, w tak naprawdę trzech historiach, przerywanych w sumie nieszczególnymi wtrąceniami, Autor przybliża nam początki zwariowanej kariery Haxerlina i dwa szczególnie ważne epizody w jego życiu. I pokazują one nie tyle przygody bohatera, co przybliżają jego postać i pokręcony, ale w gruncie rzeczy dobry charakter.
Tyle że zabrakło w tym wszystkim miejsca dla Thuza, który jest bardzo sympatyczną postacią (pewnie za te słowa najchętniej wtrąciłby mnie w Otchłań i torturował do końca świata). Wprowadzony pod koniec pierwszego tomu demon zdecydowanie zasługuje na więcej uwagi.

Wahałam się przez moment, ile gwiazdek zaznaczyć. Najchętniej dałabym o pół mniej niż pierwszej części przygód Mistrza Haxerlina. Ponieważ jednak połówek nie ma, zostanę przy tym, co było.

Ocena taka wynika z faktu, że początek mnie zmęczył. Na tyle, że odstawiłam książkę na półkę na dłuższą chwilę. Przykro mi, ale z mojej perspektywy Autor przynudza i się powtarza (jak...

Jeśli to są początki pisania autora to ja wróżę niezłą karierę pisarską. Ciekawa historia, niestety jakich wiele podobnych w ramach Gildii Magów, ale z zaciekawieniem, będę czekała na kolejne książki autora.

Jeśli to są początki pisania autora to ja wróżę niezłą karierę pisarską. Ciekawa historia, niestety jakich wiele podobnych w ramach Gildii Magów, ale z zaciekawieniem, będę czekała na kolejne książki autora.

Lekka i przyjemna lektura. Mam nadzieję, że to nie koniec przygód mistrza Hexerlina bo za wiele wątków pozostało nie wyjaśnionych.

Lekka i przyjemna lektura. Mam nadzieję, że to nie koniec przygód mistrza Hexerlina bo za wiele wątków pozostało nie wyjaśnionych.