Jacek Wróbel

Oj zabierałam się za napisanie tej recenzji ładnych parę lat. Przeczytałam ten zbiór opowiadań od razu kiedy wyszedł w 2017 roku i nie powiem zrobił na mnie dobre wrażenie. Od tej pory czytałam już kilka razy - jak to mam w zwyczaju z serią o Wiedźminie i wreszcie zebrałam się na odwagę i znalazłam czas na napisanie co tak naprawdę myślę o tym zbiorze. Cóż w przedmowie czytamy że opowiadań było wiele, że łatwo było znaleźć te, które są w tym zbiorze i że ich autorzy stworzą własne światy i zaistnieją. Pytanie czy zaistnieją kopiując Sapkowskiego czy będą w stanie postawić nowe światy i nowych bohaterów. Jak dla mnie w tym tomie tylko 3 opowiadania naprawdę się bronią i są świetne w swojej oryginalności lub bliskości pierwowzoru mistrza S. O dziwo nie jest to opowiadanie, które wygrało czyli “Kres cudów” oraz nie jest to “Szpony i kły” od którego zbiór swój tytuł. Czemu…No to według listy: “Kres cudów” - jak dla mnie niby Geralt i niby Jaskier bronią się super stylem i nawet, nawet można przez chwile zamknąć oczy i myśleć Wiedzmin mistrza S,a jednak czegoś brakuje, a momentami kopia. “Krew na śniegu” - już na początku boli mnie Koral z ciemnymi włosami (jestem miłośnikiem “Sezonu burz”, a tam jest ruda),historia przypomina trochę bajkę o królowej śniegu ale do końca nie wiadomo po co oni właściwie idą za tymi wilkami… “Ironia losu” - całkiem niezłe. Geralt złapany tuż po ucieczce od Jennifer właściwie mocno przegadana akcja, potem trochę wymachiwania mieczem w stylu wiedźmińskim i zakończenie. Proste, łatwe i przyjemne ale bez zachwytów, to jeszcze nie moja trójka. “Co dwie głowy…”- jak dla mnie perełka, Lambert i Merigold w akcji. Może dlatego że poboczni bohaterowie dają duże możliwości rozwinięcia, może dlatego że ja po prostu uwielbiam Triss i nie gardzę Lambertem. Historia się cudownie składa, teksty są przednie i godne mistrza, czarny humor zachowany, a postacie tak pięknie prawdziwe, osadzone i nie odchodzące od swoich ról że aż nie chce się kończyć czytać. To, to pierwsze z mojej trójki. Naprawdę godne. “Skala powinności” - moje drugie z trójki. Coen broni się tutaj nowością i przede wszystkim faktem że jest go w Sadze tak mało że właściwie jest to postać z którą można wszystko. Ciekawa historia, bez spoilerów się nie da więc więcej nie będę pisać ale warto przeczytać z uwagą. “Bez wzajemności” - no ależ się tutaj męczyłam. Wogóle uważam że w tym zbiorze prawie nikt nie dał sobie rady z Jaskrem. Jedyny Jaskier jaki rzeczywiście jest jaskrowaty jest w Kresie cudów. Tutaj w Bez wzajemności Jaskier jest po prostu tępy i tak się też zachowuje, historia jest jakaś taka naciągnięta - no o syrenkach już było. A Valdo jest tam tylko dlatego że autor wiedział że Jaskier go nie lubi. “Lekcja samotności” - i mamy moją trójeczkę. Moje trzecie ukochane opowiadanie - jest piękne w swej prostocie ale genialne w historii. Otóż mistrzyni magii opowiada swoją historię, a jest to historia wciągająca, piękna a czasami pełna bólu - rewelacyjny pomysł. Pozwolę sobie zacytować “Tak myślałam. Ale nie przejmuj się, każda czarodziejka, prędzej czy później, uczy się tej lekcji. Lekcji samotności. I zawsze jest to bolesna lekcja. Czasami nawet zostawia blizny”. Piękne, mądre i godne. “Nie będzie śladu”- całkiem niezłe, tylko mało wiedźminów ale nikt nie powiedział że ma być w każdym opowiadaniu. Historia fajna wciąga ale brak tak naprawdę zakończenia. Nie wiemy do końca co to za bestia i jak do tego doszło i tylko psa żal. “Dziewczyna która nigdy nie płakała” -niestety tutaj jestem mało obiektywna bo ja po prostu nie cierpię Toruviel odkąd została wprowadzona w Sadze. Nie wiem do końca czy ona byłaby zdolna do odkupienia i wyjścia do ludzi. Generalnie sam pomysł naprawdę ciekawy szkoda tylko że bohaterka jak dla mnie nie byłaby w stanie tak się poświęcić. “Ballada o kwiatuszku”- O Jeżu, no bez komentarza. Szczerze jest to jedyne opowiadanie nad którym zastanawiam się jakie było kryterium że zostało zamieszczone w tym zbiorze. Jak dla mnie przypomina bardziej takiego ff na stronę internetową tak by się pośmiać, a mieszanie w to przemocy wobec kobiet jest niezdrowe. Jaskier na to nie zasłużył a Kwiatuszek nie był taki głupi. “Szpony i kły” - ciekawe podejście, widzimy akcje z Wyzimy oczami strzygi, do mnie nie przemawia z subiektywnych raczej kwestii - nie lubię opisów rozrywania i jedzenia wnętrzności i niekoniecznie przepadam za szczurami. Ale pomysł dobry, opowiadanie broni się świetną narracją, a pomysł z kolektywnym umysłem szczurów uważama za genialny. Koniec końców każdy kto ceni sobie uniwersum Wiedźmina powinien przeczytać te odpowiadania. Doznania są subiektywne ja wyraziłam swoje opinie, pewnie tyle ilu czytających tyle opinii co do które opowiadanie jest lepsze a które gorsze. Tak czy tak tomik ten każdy miłośnik Wiedźmina przeczytać powinien.