Kilka bardzo dobrych opowieści z życia codziennego Autora. Właśnie nie opowiadań a opowieści takich, które ubarwiają rodzinne wieczory. Autor często porusza sprawy bardzo intymne, czule wspominając nietuzinkowego ojca i wspaniałego syna. Lektura ciekawa i wciągająca mimo nietypowej formy.

Kilka bardzo dobrych opowieści z życia codziennego Autora. Właśnie nie opowiadań a opowieści takich, które ubarwiają rodzinne wieczory. Autor często porusza sprawy bardzo intymne, czule wspominając nietuzinkowego ojca i wspaniałego syna. Lektura ciekawa i wciągająca mimo nietypowej formy.

Akcja nadrabiania czytelniczych zaległości trwa. Tym razem sięgnęłam po zbiór felietonów izraelskiego pisarza, Etgara Kereta. „Siedem dobrych lat”.

Miałam dozować sobie lekturę – codziennie tylko kilka tekstów, ale moja czytelnicza wola okazała się słaba i przeczytałam jednym tchem.

Zacznę od tego, że utwory z tego zbioru są FELIETONAMI, a nie opowiadaniami, jak twierdzi wielu odbiorców.
To jeden z moich ulubionych gatunków, więc tym bardziej się cieszę, że lektura okazała się w pełni satysfakcjonująca.

O czym pisze Keret?
Ponieważ zaczął on tworzyć te felietony tuż po urodzeniu syna, część z nich jest poświęcona rodzicielstwu, ojcostwu i macierzyństwu. Postać malutkiego, a potem już kilkuletniego Lwa pojawia się także jako motyw w tekstach dotyczących innych tematów.

A problematyka jest różnorodna. Keret pisze o byciu pisarzem i spotkaniach z czytelnikami, o sytuacji politycznej Izraela, o religii, terroryzmie, pacyfizmie, potrzebie tolerancji, o równouprawnieniu kobiet (i jego braku)…
W wielu felietonach pisarz otwarcie i szczerze opowiada o swojej rodzinie: o ojcu, matce, starszym bracie, siostrze, która wybrała życie w najbardziej ortodoksyjnej dzielnicy Tel Awiwu…

Częste są nawiązania do Holokaustu i rodzinnych korzeni, które są m.in. w Warszawie. Świadomość bycia dzieckiem Ocalonych rzutuje na codzienność i decyzje Kereta.
Oprócz tematów poważnych pojawiają się humorystyczne sytuacje, a żart, ironia, satyra oraz dobitna puenta to cechy charakterystyczne tych felietonów.

Autor pisze lekko, często z przymrużeniem oka, ale udowadnia też, że ma ostre pióro.
Podoba mi się jego styl i język.

Dotychczas znałam tylko opowiadania Kereta. Okazuje się, że jest też mistrzem małych form w dziedzinie publicystyki.
Polecam z czystym sumieniem, nie tylko miłośnikom felietonów i twórczości pisarza. Każdy może znaleźć tu coś dla siebie.

Akcja nadrabiania czytelniczych zaległości trwa. Tym razem sięgnęłam po zbiór felietonów izraelskiego pisarza, Etgara Kereta. „Siedem dobrych lat”.

Miałam dozować sobie lekturę – codziennie tylko kilka tekstów, ale moja czytelnicza wola okazała się słaba i przeczytałam jednym tchem.

Zacznę od tego, że utwory z tego zbioru są FELIETONAMI, a nie opowiadaniami, jak twierdzi...

Podoba mi się, w jaki sposób autor wykorzystuje zwykłe codzienne wydarzenia, które spotykają jego i członków jego rodziny, by zbudować zgrabny obrazek z niebanalną puentą. To są raczej obrazki autobiograficzne i miniwspomnienia niż opowiadania. Czyta się to bardzo dobrze, ale ponieważ rodzice autora pochodzą z Polski, więc jest też w tych rodzinnych opowieściach kilka "polskich wątków". I tu łyżka dziegciu w beczce miodu. Jak można w tekstach pisarza z Izraela czytać coś takiego: Ojciec mówi w czasie wojny do córki, późniejszej matki Kereta, która była wtedy dzieckiem: "Naziści, mówił, chcą zetrzeć z powierzchni ziemi nazwisko naszej rodziny, a ty jesteś jedyna, która może sprawić, że ono przetrwa. Twoim zadaniem jest przeżyć wojnę..."). Nikt nie mówił "naziści" ani w czasie wojny, ani po wojnie. Nikt nie znał takiego słowa, a zwłaszcza Żydzi. Byli Niemcy, po prostu: Niemcy, a później niemcy. Czy to jakiś brak w edukacji autora czy raczej celowa dezinformacja wg reguł niemieckich? W innym fragmencie czytamy: "Kiedy mama przemycała do getta jedzenie dla rodziców, w tym miejscu [czyli na Chłodnej] trzeba było ominąć wachę z nazistowskimi żołnierzami". "Nazistowskimi"! Dla polskiego czytelnika, znającego realia, coś takiego jest nie do przyjęcia i psuje cały "literacki" efekt. Na marginesie warto dodać, że autor często opisuje fragmenty biografii swego ojca. Podaje m.in. następujące fakty: ojciec w czasie okupacji ukrywał się z kilkoma osobami 600 dni w ziemiance, gdzie było tak mało miejsca, że mógł tylko siedzieć. Nie ma słowa o tym, gdzie to było i kto mu pomagał przez ten czas. Przecież jakaś polska rodzina musiała z narażeniem własnego życia ukrywać te osoby i je żywić niemal dwa lata. To im, ich poświęceniu ojciec Kereta zawdzięcza to, że przeżył wojnę. Ale o tym ani słowa.. Ani słowa. Bardzo to rozczarowujące.

Podoba mi się, w jaki sposób autor wykorzystuje zwykłe codzienne wydarzenia, które spotykają jego i członków jego rodziny, by zbudować zgrabny obrazek z niebanalną puentą. To są raczej obrazki autobiograficzne i miniwspomnienia niż opowiadania. Czyta się to bardzo dobrze, ale ponieważ rodzice autora pochodzą z Polski, więc jest też w tych rodzinnych opowieściach kilka...

Ulubione opowiadania Kereta. Najbardziej osobiste.

Ulubione opowiadania Kereta. Najbardziej osobiste.

Po tej lekturze jeszcze bardziej lubię Kereta. I jego rodzinę również. Tak zwyczajnie, po ludzku.

Po tej lekturze jeszcze bardziej lubię Kereta. I jego rodzinę również. Tak zwyczajnie, po ludzku.

Nie zauważyłam żadnego podobieństwa do filmów braci Coen

Nie zauważyłam żadnego podobieństwa do filmów braci Coen

Pierwsze spotkanie z autorem zaliczm do udanych. Lektura książki rozbudziła we mnie chęć na więcej, mimo że nie jestem fanką krótkich form, których podobno Keret jest mistrzem. Zapamiętam tę książkę ze względu na takie fragmenty:


"Na moją komórkę zadzwonił ktoś mówiący po angielsku z silnym polskim akcentem, przedstawił się jako Jakub Szczęsny i powiedział, że jest polskim architektem.

-Któregoś dnia - mówił - przechodziłem ulicą Chłodną i zobaczyłem wąską szczelinę między dwoma budynkami. Ta szczelina mówiła mi, że muszę ci zbudować dom.

-Super - odparłem, starając się, by mój głos brzmiał poważnie. - Zawsze warto robić to, co ci mówi szczelina."

Pierwsze spotkanie z autorem zaliczm do udanych. Lektura książki rozbudziła we mnie chęć na więcej, mimo że nie jestem fanką krótkich form, których podobno Keret jest mistrzem. Zapamiętam tę książkę ze względu na takie fragmenty:


"Na moją komórkę zadzwonił ktoś mówiący po angielsku z silnym polskim akcentem, przedstawił się jako Jakub Szczęsny i powiedział, że jest...

Pamiętacie nieodżałowany "Bluszcz"? Tam zetknęłam się z Autorem po raz pierwszy. A dopiero teraz poczułam się gotowa na jego twórczość. Trochę wiedziałam, czego się spodziewać. A mimo wszystko był w stanie mnie zaskoczyć. I wzruszyć. Mnie. A ja płaczę tylko na reklamach.
I ten humor, taki trochę czarny. Izraelski? :)

Pamiętacie nieodżałowany "Bluszcz"? Tam zetknęłam się z Autorem po raz pierwszy. A dopiero teraz poczułam się gotowa na jego twórczość. Trochę wiedziałam, czego się spodziewać. A mimo wszystko był w stanie mnie zaskoczyć. I wzruszyć. Mnie. A ja płaczę tylko na reklamach.
I ten humor, taki trochę czarny. Izraelski? :)

The seven good years.

The seven good years.

Ciekawa, choć zdecydowanie nie wybitna pozycja. Jako ojciec podzielam wiele spostrzeżeń autora. Książka trochę chaotyczna, ale mimo wszystko czyta się bardzo dobrze.

Ciekawa, choć zdecydowanie nie wybitna pozycja. Jako ojciec podzielam wiele spostrzeżeń autora. Książka trochę chaotyczna, ale mimo wszystko czyta się bardzo dobrze.