Kolejna książka tego autora, czytałam już śmierć pięknych saren, tamta książka mnie nie zachwyciła, mimo wszystko sięgnęłam po kolejną bo jest coś w stylu pisania Ota Pavla co mnie przyciąga. Jednak i ta lektura nie powaliła mnie na kolana, szczerze mówiąc nawet trochę zmęczyła i cieszyłam się czytając już ostatnie strony. Gubię się w świecie, który autor przedstawia, zastanawiam się co jest prawdą a co fikcją, tracę wątek na przydługich opowieściach. Książka na pewno będzie miała swoich fanów wśród osób zainteresowanych tematyka górska.

Kolejna książka tego autora, czytałam już śmierć pięknych saren, tamta książka mnie nie zachwyciła, mimo wszystko sięgnęłam po kolejną bo jest coś w stylu pisania Ota Pavla co mnie przyciąga. Jednak i ta lektura nie powaliła mnie na kolana, szczerze mówiąc nawet trochę zmęczyła i cieszyłam się czytając już ostatnie strony. Gubię się w świecie, który autor przedstawia,...

Sympatyczne opowiadania, jednak chyba nieco wtórne wobec Śmierci pięknych saren i innych z tego tomu. Jak tata przemierzał Afrykę najbardziej warte polecenia.

Sympatyczne opowiadania, jednak chyba nieco wtórne wobec Śmierci pięknych saren i innych z tego tomu. Jak tata przemierzał Afrykę najbardziej warte polecenia.

Cudowna!

Cudowna!

Kolejna pozycja znakomitych opowiadań Oty Pavla.

Kolejna pozycja znakomitych opowiadań Oty Pavla.

Nie wszystkie opowiadania trzymają równie wysoki poziom, ale całościowo książka wypada bardzo dobrze. Uwielbiam ten lekki styl autora.

Nie wszystkie opowiadania trzymają równie wysoki poziom, ale całościowo książka wypada bardzo dobrze. Uwielbiam ten lekki styl autora.

To proza smaku. Genialny opis miłości do gór, natury, ludzi, sportu. Nie wiem, jak on to zrobił, ale rozkochał mnie w sobie w 2h. Dla mnie, osoby, która kiedyś w Czechach mieszkała, która kocha ten kraj, kocha też góry i przyrodę ta książka to majstersztyk. Uwielbiam humor czeski, taki właśnie jak Oty Pavla i z pewnością w najbliższym czasie sięgnę po więcej jego książek. W tych krótkich opowiadaniach zabrał mnie w Karkonosze, pokazał Harrachov, w którym nigdy nie byłam, potem ruszyliśmy w moje rodzinne strony i przemierzyliśmy znane już mi dobrze Beskidy, Tatry Niżne, Wysokie, by w  Górach Wysokich skończyć. Piękny to był czas. A tytułowe opowiadanie bardzo chciałabym przeczytać w przekładzie Lisowskiej, a nie Stachowskiego. Style tłumaczenia różnią się. Jedni są tłumaczami, inni pisarzami.

To proza smaku. Genialny opis miłości do gór, natury, ludzi, sportu. Nie wiem, jak on to zrobił, ale rozkochał mnie w sobie w 2h. Dla mnie, osoby, która kiedyś w Czechach mieszkała, która kocha ten kraj, kocha też góry i przyrodę ta książka to majstersztyk. Uwielbiam humor czeski, taki właśnie jak Oty Pavla i z pewnością w najbliższym czasie sięgnę po więcej jego książek. W...

Zbiór opowiadań Oty Pavla, wydany po jego śmierci, a w stosunku do jednego z nich – dopiero po upadku komuny. Zawiera zarówno opowiadania, pierwotnie przeznaczone do publikacji w "Śmierci pięknych saren”, jak i jego artykuły przeznaczone dla prasy, m.in. sportowej.
Dlatego zbiór jest nierówny i skomponowany w sposób chaotyczny i nieprzemyślany.
Tym niemniej zawiera jedno opowiadanie wybitne – tytułowe „Jak tata przemierzał Afrykę”, o przygodach ojca bohatera, przedstawione charakterystycznym językiem Oty Pavla, znanym ze „Śmierci pięknych saren” oraz absolutne arcydzieło – czyli „Bieg przez Pragę”.
To ostatnie, autobiograficzne, oparte na autentycznych wydarzeniach jest moim zdaniem najlepszym utworem o komunizmie napisanym w kraju komunistycznym. Autor w sposób genialny opisuje drogę swojej rodziny – głównie ojca i braci – najpierw do „jedynego słusznego ustroju” a następnie od niego. I historię pewnego biegu, w którym sam brał udział. Opowiadanie powstało już po stłumieniu „Praskiej wiosny”, ale przygoda Pavlów z komunizmem – najpierw pełna nadziei i triumfu, później wręcz przeciwnie – zakończyła się znacznie wcześniej. I poniekąd z tych samych przyczyn – rzekomego braku antysemityzmu w tym ustroju. Ale Ota Pavel wiedział, że to oczywiście nie jedyna wada tego systemu. I w opowiadaniu w mistrzowski sposób wyliczył pozostałe. Warto przeczytać jakie. A uczynił to w taki sposób, że cenzura nie dopuściła do druku „Biegu przez Pragę” aż do upadku reżimu Husakowskiego.
Z kolei w tytułowym opowiadaniu poznajemy losy ojca autora z czasów nie objętych jeszcze Śmiercią pięknych saren”. I nawet nie wiedząc, kto napisał to opowiadanie, bez trudu rozpoznalibyśmy pana Pavla (wtedy jeszcze Poppera) seniora.
Pozostałe pozycje ze zbioru nie dorównują obu wspomnianym powyżej. Tym niemniej i w nich widać, jak dobrym i życzliwym człowiekiem był Ota Pavel. Dlatego – chociażby dla dwóch pierwszych opowiadań – warto przeczytać ten zbiór.

Zbiór opowiadań Oty Pavla, wydany po jego śmierci, a w stosunku do jednego z nich – dopiero po upadku komuny. Zawiera zarówno opowiadania, pierwotnie przeznaczone do publikacji w "Śmierci pięknych saren”, jak i jego artykuły przeznaczone dla prasy, m.in. sportowej.
Dlatego zbiór jest nierówny i skomponowany w sposób chaotyczny i nieprzemyślany.
Tym niemniej zawiera jedno...

Przyjemnie jest wybrać się w podróże Ota jak i jego ojca. Kroczyć czy to po górach, rwących potokach, czy wysuszonej pustyni. Oddawać się doświadczeniu, nie zważając na problemy życia te mniej dotkliwe jak deszcz, chłód czy piekielne gorąco, jak i te ciężkie kwestie, nad którymi wciąż powinniśmy się pochylać, by rozumieć konsekwencje komunizmu czy niestety wciąż istniejącego w europie antysemityzmu.

Przyjemnie jest wybrać się w podróże Ota jak i jego ojca. Kroczyć czy to po górach, rwących potokach, czy wysuszonej pustyni. Oddawać się doświadczeniu, nie zważając na problemy życia te mniej dotkliwe jak deszcz, chłód czy piekielne gorąco, jak i te ciężkie kwestie, nad którymi wciąż powinniśmy się pochylać, by rozumieć konsekwencje komunizmu czy niestety wciąż...

Już mi się wydawało, że napiszę, że nie rozumiem zachwytów nad opowiadaniami Oty Pavla. A tu pod koniec książeczki spotkała mnie niespodzianka w postaci historii o górach i ludziach, którzy górom poświęcili lata ze swojego życia. I może właśnie przez to oczarowanie przyrodą, przez szacunek dla alpinistów, fotografów, czy też po prostu górali, tak dobrze się te opowiadania czytało. Zupełnie inaczej, niż opowieści o ojcu. W zamierzeniu autora miały być śmieszne, a w moim odczuciu ten humor był wymuszony. ‎Może gdybym była choć początkującym wędkarzem, to i historie o rybach by mnie urzekły. A tak po prostu pół książki przebiegłam wzrokiem, by zatrzymać się na chwilę refleksji pod koniec. Nie spodziewałam się, że to napiszę - a jednak - polecam.   

Już mi się wydawało, że napiszę, że nie rozumiem zachwytów nad opowiadaniami Oty Pavla. A tu pod koniec książeczki spotkała mnie niespodzianka w postaci historii o górach i ludziach, którzy górom poświęcili lata ze swojego życia. I może właśnie przez to oczarowanie przyrodą, przez szacunek dla alpinistów, fotografów, czy też po prostu górali, tak dobrze się te opowiadania...

Ostatnimi czasy zaczytuję się w literaturze czeskiej i muszę przyznać, że staje się powoli jej miłośniczką. Ota Pavel serwuje czytelnikom piękne wspomnienia swojego dzieciństwa, które przypadło na okrutne czasy. Gorąco polecam.

Ostatnimi czasy zaczytuję się w literaturze czeskiej i muszę przyznać, że staje się powoli jej miłośniczką. Ota Pavel serwuje czytelnikom piękne wspomnienia swojego dzieciństwa, które przypadło na okrutne czasy. Gorąco polecam.