Coś mi z tym Keretem nie po drodze, nie ma chemii między nami. Językowy flirciarz dostał ode mnie trzy szanse i choć za każdym razem było lepiej i nawet daleko razem zaszliśmy, to związku z tego nie będzie.
Pan Keret zaprawdę sprawny ma język i bujną wyobraźnię. Każde opowiadanie z tego tomu jest zgrabnie skrojone i uszyte. Długości niewielkiej, ot kilkanaście stron, dobre do czytania w komunikacji. Są tu opowiadania bardziej rzeczywiste i mniej, takie z nutą sci-fi ("okna"???),motywami biblijnymi ("Drabina"). Niemal z każdego przebija smutek i strata (śmierć człowieka, to w końcu tylko usterka na skraju galaktyki). Nad całością unosi się duch czarnego humoru z koleżanką abstrakcją. Kto lubi Kereta nie powinien być zawiedziony.

Coś mi z tym Keretem nie po drodze, nie ma chemii między nami. Językowy flirciarz dostał ode mnie trzy szanse i choć za każdym razem było lepiej i nawet daleko razem zaszliśmy, to związku z tego nie będzie.
Pan Keret zaprawdę sprawny ma język i bujną wyobraźnię. Każde opowiadanie z tego tomu jest zgrabnie skrojone i uszyte. Długości niewielkiej, ot kilkanaście stron, dobre...

Opowiadania wymagają od nas uważności ze względu na to, że podpatrujemy życie bohaterów jak przez dziurkę od klucza; na chwilę, z dystansu, z wąskiej perspektywy. Koniec jednej historii - mrugnięcie oka- początek następnej. Lubię te emocje między opowiadaniami kiedy to pracują intensywnie, aby zatrzymać historię na dłużej. Autor przykuł moją uwagę w większości opowiadań, co skłania mnie do sięgnięcia po kolejne jego utwory.

Opowiadania wymagają od nas uważności ze względu na to, że podpatrujemy życie bohaterów jak przez dziurkę od klucza; na chwilę, z dystansu, z wąskiej perspektywy. Koniec jednej historii - mrugnięcie oka- początek następnej. Lubię te emocje między opowiadaniami kiedy to pracują intensywnie, aby zatrzymać historię na dłużej. Autor przykuł moją uwagę w większości opowiadań, co...

Jak to w zbiorach opowiadań - raz lepsze, raz gorsze teksty. Tym razem Keret trochę odchodzi od abstrakcji na rzecz bardziej życiowych sytuacji. Obserwuje i przelewa na papier.

Jednak poprzednie zbiory podobały mi się bardziej...

6,5/10
@moze_booka

Jak to w zbiorach opowiadań - raz lepsze, raz gorsze teksty. Tym razem Keret trochę odchodzi od abstrakcji na rzecz bardziej życiowych sytuacji. Obserwuje i przelewa na papier.

Jednak poprzednie zbiory podobały mi się bardziej...

6,5/10
@moze_booka

Keret jest zdecydowanie mniej abstrakcyjny niż dawniej, ale wszyscy przecież dojrzewamy. Mimo to zbiór opowiadań na plus.

Keret jest zdecydowanie mniej abstrakcyjny niż dawniej, ale wszyscy przecież dojrzewamy. Mimo to zbiór opowiadań na plus.

Paradoksalnie, zawsze najwięcej trudności sprawia mi pisanie o utworach moich ulubionych autorów i autorek. Tym bardziej, jeśli kolejny raz dostałam to, czego chciałam, czyli czytelniczą ucztę po mistrzowsku łączącą przeróżne smaki w znakomite, a nieoczywiste zestawienia. Na wyżyny obiektywizmu się nie wespnę, gdyż - jakby nie było - to Keret. Człowiek, który na kilku zaledwie stronach potrafi mnie rozczulić, zadziwić, rozbawić bądź wprawić w zadumę. Na sam dźwięk tego nazwiska, moje czytelnicze serce zaczyna bić mocniej.

Z drugiej strony, nie chciałabym wpadać w przesadny zachwyt, gdyż - jak to w przypadku opowiadań - są tu historie lepsze... i mniej "lepsze". Każda natomiast jest odzwierciedleniem doskonałego zmysłu obserwacyjnego autora. Etgar Keret po raz kolejny serwuje nam migawki z życia codziennego, przefiltrowane przez swoje specyficzne poczucie humoru oraz niczym nieskrępowaną wyobraźnię. Efekt jest kojąco-piorunujący. Tak, właśnie. Tutaj wrażenia, niejednokrotnie mogą być mieszanką uczuć, z dwóch zupełnie skrajnych biegunów.

Bohaterowie wykreowani przez Kereta są wiarygodni. Ich uczucia i dylematy. Codzienność, jaka jest ich udziałem. Wybory, których dokonują. Niezależnie od tego czy opowiadanie jest mocno osadzone w rzeczywistości, czy też fabuła zapuszcza się w rejony literackiego absurdu, możemy sobie bez trudu wyobrazić ludzi, o których czytamy. To pełnowymiarowe postaci, z krwi i kości, można by rzec, jedynie sytuacje w jakich autor ich stawia, bywają nieoczywiste i wprawiają czytelnika w zadziwienie.

Od rozpoczynającej zbiór, wzruszającej historii czyściciela klatek w rumuńskim cyrku, który zbiegiem okoliczności zostaje wystrzelony z armaty, do jakże trafnej analizy przemijania i powtarzalności ludzkiego losu, w kończącej go "Ewolucji rozstania".

Po drodze zaglądamy do salonu, którego główny wystrój stanowi "koncentrat samochodowy". Do pokoju bez okien, ale z aplikacją dająca poczucie przestrzeni poprzez wizualizację takowych. Do domu, w którym złota rybka w kapciach taty, nocami ukradkiem ogląda TV. Do nieba, z którego chyłkiem, po kryjomu uciekają anioły...

Takie są właśnie opowiadania Etgara Kereta. Nieoczywiste. Nieprzewidywalne. Ale jakkolwiek dziwnie by to wszystko nie brzmiało, wierzcie mi - w tym szaleństwie jest metoda. Każda z tych historii to osobny, pełnowymiarowy świat, który mógłby posłużyć za kanwę powieści. Tu mamy zaledwie kilka lub kilkanaście stron, a wewnątrz tyle treści i emocji. Czasem odnoszę wrażenie, że im krótsze opowiadanie, tym więcej. W tych oszczędnych z pozoru fabułach, autor potrafi stworzyć sporą przestrzeń dla znaczeń i interpretacji. Wyczarować opowieści, które dają do myślenia i jeszcze na długo zostają w pamięci.

Wielowymiarowość w pigułce.
Tu, w dwudziestu trzech dawkach.

Polecam.


___________________________________
Opinia zamieszczona również na moim fb "Molica K."
(https://www.facebook.com/ksiazkowa.molica)

Paradoksalnie, zawsze najwięcej trudności sprawia mi pisanie o utworach moich ulubionych autorów i autorek. Tym bardziej, jeśli kolejny raz dostałam to, czego chciałam, czyli czytelniczą ucztę po mistrzowsku łączącą przeróżne smaki w znakomite, a nieoczywiste zestawienia. Na wyżyny obiektywizmu się nie wespnę, gdyż - jakby nie było - to Keret. Człowiek, który na kilku...

Takie trochę małe rozczarowanie. Miały być fajerwerki, a to się tak po prostu tliło.

Takie trochę małe rozczarowanie. Miały być fajerwerki, a to się tak po prostu tliło.

Zbiór nierówny, bo trafiło się kilka słabszych opowiadań, ale te doskonałe po raz kolejny sprawiły, że jedyne, co mam do powiedzenia, to: Etgar Keret na zawsze w moim sercu! :)

Zbiór nierówny, bo trafiło się kilka słabszych opowiadań, ale te doskonałe po raz kolejny sprawiły, że jedyne, co mam do powiedzenia, to: Etgar Keret na zawsze w moim sercu! :)

Nie można odmówić Keretowi kreatywności w tworzeniu historii.
Jest bardzo uważnym, inteligentnym obserwatorem i celnie opisuje to, co widzi. Porusza się między dziwnością a śmiesznością, surrealizmem i absurdem.

Mamy tutaj 22 krótszych lub dłuższych opowiadań, w których autor niejednokrotnie miesza rzeczywistość z fikcją, a poważne tematy podaje niejednokrotnie w niepoważny sposób.

Książka według mnie nie trzyma równego poziomu, ale to akurat częsta "przypadłość" zbiorów opowiadań.
Tytuły, które najbardziej zapadły mi w pamięć, to:
"Kiedy przedostatni raz wystrzelili mnie z armaty"
"Koncentrat samochodowy"
"Urodziny przez cały rok"
"Okna"
"Ewolucja rozstania"

Te historie nie wzbudzają skrajnych emocji, nie szokują, jednak są zwyczajnie ciekawe i nieprzewidywalne, a dla mnie to wystarczający argument, żeby sięgnąć po inne książki Kereta.

Nie można odmówić Keretowi kreatywności w tworzeniu historii.
Jest bardzo uważnym, inteligentnym obserwatorem i celnie opisuje to, co widzi. Porusza się między dziwnością a śmiesznością, surrealizmem i absurdem.

Mamy tutaj 22 krótszych lub dłuższych opowiadań, w których autor niejednokrotnie miesza rzeczywistość z fikcją, a poważne tematy podaje niejednokrotnie w...

Książka, z którą zapoznawałam się w szczególny sposób - czytał mi ją wieczorami partner. Trwało to więc dużo dłużej niż gdybym czytała sama, ale uwielbiam takie nasze wieczory, szczególnie że... oj, jak warto!
Te opowiadania nadają się do czytania komuś idealnie. I sama byłam zaskoczona, jak bardzo to jest dobra książka.
Zbiór krótkich opowiadań, niby nic, a szybko okazuje się, że każde ma nie tylko pazur, ale i morał, nierzadko twist na koniec.
Wszystkie absolutnie cudowne i, jak nigdy, mam ochotę do nich wrócić i czytać jeszcze raz już sama. Pewnie mi się to nie uda z uwagi n nawał innych książek, ale podkreślam, bo takie uczucia właściwie nigdy mi nie towarzyszą po przeczytaniu czegoś.

Książka, z którą zapoznawałam się w szczególny sposób - czytał mi ją wieczorami partner. Trwało to więc dużo dłużej niż gdybym czytała sama, ale uwielbiam takie nasze wieczory, szczególnie że... oj, jak warto!
Te opowiadania nadają się do czytania komuś idealnie. I sama byłam zaskoczona, jak bardzo to jest dobra książka.
Zbiór krótkich opowiadań, niby nic, a szybko...

Zgadzam się z opinią wcześniej, że dobre 70%. To oceniam na 7. Ogólnie nie czytam opowiadań poza Keretem, więc nie mam porównania, ale te, chociaż krótkie, to treścią i przekazem biją na głowę niejedną powieść.

Zgadzam się z opinią wcześniej, że dobre 70%. To oceniam na 7. Ogólnie nie czytam opowiadań poza Keretem, więc nie mam porównania, ale te, chociaż krótkie, to treścią i przekazem biją na głowę niejedną powieść.