Książka, którą czytałem, denerwowałem tym co czytam, odkładałem, wracałem do niej, znowu się denerwowałem... Wiadomo, że obecnie patrzymy na tych ludzi i ich poglądy z dystansu, wiedząc jak się to skończyło. Na czas kiedy autorka z tymi kacykami rozmawiała wciąż bije z nich buta, przekonanie o tym, że mają rację. Niestety nie dożyli czasów gdy można by im w twarz wykrzyczeć- No i co?! Nie da się inaczej niż z sowietami?! Wydaje się, że autorka mogła być ostrzejsza w rozmowach, poruszać więcej drażliwych tematów. Sporo jest polityki, zakulisowych rozgrywek między działaczami co momentami nudzi. Mimo to warto przeczytać

Książka, którą czytałem, denerwowałem tym co czytam, odkładałem, wracałem do niej, znowu się denerwowałem... Wiadomo, że obecnie patrzymy na tych ludzi i ich poglądy z dystansu, wiedząc jak się to skończyło. Na czas kiedy autorka z tymi kacykami rozmawiała wciąż bije z nich buta, przekonanie o tym, że mają rację. Niestety nie dożyli czasów gdy można by im w twarz...

Niezwykła książka na wielu poziomach. Ktoś mógłby spytać: a po co gadać ze starymi komuchami?

Teresa Torańska miała jednak na to swój plan. Dziennikarka najpierw dawała się wygadać swoim rozmówcom o sprawach błahych, po czym znienacka atakowała. I trafiała celnie, o czym najlepiej świadczą emocjonalne reakcje przepytywanych.

Właściwie każdy wywiad to osobna historia. Najdłuższy jest ten z Bermanem, który kreuje siebie na chłodnego wyznawcę "Realpolitik", jednak ta maska szybko spada. Dalej zapomniany dziś Ochab ze swoim protekcjonalnym "córuś". Najciekawiej wypadają rozmowy z diabelnie inteligentnym Staszewskim oraz Werflem i Mincową, czyli komunistami z krwi i kości - czytałoby się to nawet jak skecz, gdyby nie fakt, że tacy ludzie rządzili Polską i życiem wielu Polaków - przez chwilę, ale jednak.

Słowem, "Oni" to ciekawe studium psychologiczne już na szczęście dawno minionej epoki i świadectwo niezwykłej odwagi autorki, zwłaszcza biorąc pod uwagę czas, w jakim ta książka powstawała.

Niezwykła książka na wielu poziomach. Ktoś mógłby spytać: a po co gadać ze starymi komuchami?

Teresa Torańska miała jednak na to swój plan. Dziennikarka najpierw dawała się wygadać swoim rozmówcom o sprawach błahych, po czym znienacka atakowała. I trafiała celnie, o czym najlepiej świadczą emocjonalne reakcje przepytywanych.

Właściwie każdy wywiad to osobna historia....

Każda książka ma swój czas. „Oni” mieli go wtedy, gdy je wydano po raz pierwszy w podziemiu w połowie lat 80, gdy ja się tym zaczytywałem, wraz z kolegami, podczas studiów.

Wtedy była to absolutnie „bombowa” literatura. Utwierdzała wszystkich w słusznym sprzeciwie wobec komuny. Ale i rodziła obawy, że tu nic się nigdy nie zmieni, skoro komuniści nie są zdolni do żadnej krytycznej refleksji po ilu już zakrętach ich ukochanej, a tak przez nas znienawidzonej, peerelii.

Pozostawała istotna warstwa informacyjna – spojrzenie w ich mroczną świadomość z lat 30., gdy się formowała. No i szczere ich wyznania, co myślą o nas, ich podanych – zwłaszcza ze strony Bermana i Ochaba.

A dziś? Chyba nawet nie chciałoby mi się do tego zajrzeć. Dziś są zupełnie inne problemy. Takich komunistów już nie ma. Są za to….,........

Każda książka ma swój czas. „Oni” mieli go wtedy, gdy je wydano po raz pierwszy w podziemiu w połowie lat 80, gdy ja się tym zaczytywałem, wraz z kolegami, podczas studiów.

Wtedy była to absolutnie „bombowa” literatura. Utwierdzała wszystkich w słusznym sprzeciwie wobec komuny. Ale i rodziła obawy, że tu nic się nigdy nie zmieni, skoro komuniści nie są zdolni do żadnej...

Z całego cyklu książek Teresy Torańskiej "Onych" przeczytałem jako ostatnią. Nie jest to łatwa książka. Trzeba się mocno skupić na wypowiedziach. Szczególnie Bermana bo wywiad z nim, objętościowo zajmuje prawie 40% całej książki. Wywiad z Ochabem uważam za najciekawszy. A wywiad z Panią Michale za kwintesencję hipokryzji. Torańska poszukiwała odpowiedzi na to czym był komunizm i paradoksalnie najbliżej odpowiedzi była Mincowa. Jej hipokryzja w swoich wypowiedziach aż bije po oczach. Większość rozmówców skupia się na czasach wojny i zaraz po wojnie, mniej więcej do 56 roku. "Oni" to dobra książka ale ze wszystkich trzech czytało mi się ją najtrudniej. ""Aneks" jest drugi, a "Byłych" uważam za najlepszą. W każdej książce widać kunszt autora, który z każdą książką coraz bardziej się uwydatnia.

Z całego cyklu książek Teresy Torańskiej "Onych" przeczytałem jako ostatnią. Nie jest to łatwa książka. Trzeba się mocno skupić na wypowiedziach. Szczególnie Bermana bo wywiad z nim, objętościowo zajmuje prawie 40% całej książki. Wywiad z Ochabem uważam za najciekawszy. A wywiad z Panią Michale za kwintesencję hipokryzji. Torańska poszukiwała odpowiedzi na to czym był...

Mam wrażenie, że chyba główna wartość pozycji uległa z czasem znacznej inflacji. Gdzieniegdzie trafia się smakowite zdanie, wtrącenie; które wnosi dużo więcej niż poprzedzające je kilkadziesiąt stron historii i oczywistości. Liczyłem na mnogość takich zdań ale to pewnie moje naiwne i wygórowane oczekiwania. Szkoda że nie udało się Torańskiej przeptyać ich wszystkich...

Mam wrażenie, że chyba główna wartość pozycji uległa z czasem znacznej inflacji. Gdzieniegdzie trafia się smakowite zdanie, wtrącenie; które wnosi dużo więcej niż poprzedzające je kilkadziesiąt stron historii i oczywistości. Liczyłem na mnogość takich zdań ale to pewnie moje naiwne i wygórowane oczekiwania. Szkoda że nie udało się Torańskiej przeptyać ich wszystkich...

Jedna z tych książek, która otworzyła mi oczy na zbrodnie komunizmu. Wielka odwaga Pani Teresy i wiedza pozwoliła dobrze poznać Rządzących Polską dygnitarzy oraz obalić hipokryzję tego ustroju.

Jedna z tych książek, która otworzyła mi oczy na zbrodnie komunizmu. Wielka odwaga Pani Teresy i wiedza pozwoliła dobrze poznać Rządzących Polską dygnitarzy oraz obalić hipokryzję tego ustroju.

Niesamowite studium komunizmu i PRLu (zwłaszcza lat 45-56'). Uszanowania dla Teresy Torańskiej za odwagę, z jaką zadaje pytania, czasem wręcz oskarża najbardziej prominentnych działaczy partii. Oczywiście nie ma pewności, że rozmówcy odpowiadali szczerze i zgodnie z faktami, ciężko jest uwierzyć, że tak mało wiedzieli o okropieństwach systemu. Być może tak bardzo chcieli zapomnieć, że sami sobie to wmówili. Niektórzy zdobyli się na rozbrajającą wprost szczerość, co jest podejrzane biorąc pod uwagę, że książka powstała jeszcze w latach 80tych. Najbardziej chyba w pamięć zapada najkrótszy wywiad, z Julią Minc, brzmiący nieco jak opowieść o sekcie. Z tą tylko różnicą, że osoby pokroju pani Minc, chciały w tej sekcie być i jej służyć...

Niesamowite studium komunizmu i PRLu (zwłaszcza lat 45-56'). Uszanowania dla Teresy Torańskiej za odwagę, z jaką zadaje pytania, czasem wręcz oskarża najbardziej prominentnych działaczy partii. Oczywiście nie ma pewności, że rozmówcy odpowiadali szczerze i zgodnie z faktami, ciężko jest uwierzyć, że tak mało wiedzieli o okropieństwach systemu. Być może tak bardzo chcieli...

Rewelacja. Obowiązkowa książka dla interesujących się historią i pierwszymi latami istnienia Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej.

Rewelacja. Obowiązkowa książka dla interesujących się historią i pierwszymi latami istnienia Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej.

Wybitny reportaż, piękny i smutny. Wartość faktograficzna - wątpliwa, socjologiczna i psychologiczna - wybitna. Widzę jak dużo ludzi z góry potępia ich osoby, ich pogląd nie zmienia się z książką i traktują ją jako ciekawostkę, albo historyjkę, a nie Historię, pisaną przez wielkie "H". Myślą że byliby inni od onych, lepsi. Wielka szkoda, bo naiwne i pozbawione autorefleksji czytanie tej książki, zatraca sens.

Jedyna szkoda, że Torańska nie dodała opozycji do Bermana w postaci Gomułki. Wtedy to byłoby już arcydzieło.

Wybitny reportaż, piękny i smutny. Wartość faktograficzna - wątpliwa, socjologiczna i psychologiczna - wybitna. Widzę jak dużo ludzi z góry potępia ich osoby, ich pogląd nie zmienia się z książką i traktują ją jako ciekawostkę, albo historyjkę, a nie Historię, pisaną przez wielkie "H". Myślą że byliby inni od onych, lepsi. Wielka szkoda, bo naiwne i pozbawione autorefleksji...

Sięgnęłam po tę książkę, bo chciałam posłuchać dla odmiany "tej drugiej strony". Innymi słowy, nurtowało mnie, co Ci najbardziej zatwardziali, polscy "komuniści" mają do powiedzenia, w jaki sposób się tłumaczą. Czy oni na prawdę wierzyli, że mordując dziesiątki tysięcy ludzi, fałszując wszelkie wybory i zwalczając wolność słowa, uda im się zbudować potężną Polskę socjalistyczną? Na ile pozostali wierni tym utopijnym, komunistycznym ideałom?

Doznałam szoku. Poza Stefanem Starzewskim, żaden z rozmówców Teresy Torańskiej - a więc Berman, Ochab, Kłosiewicz, Werfel, Chajn i Julia Mincowa - nie wykazali ani krzty skruchy, zero odpowiedzialności, autorefleksji, przyznania do błędu! Tyle się przez ten czas wydarzyło, tyle haniebnych faktów wyszło na jaw, a oni dalej, twardo w zaparte, "że tak trzeba było w imię dobra socjalistycznej ojczyzny", a wszelkie zło i niepowodzenia "to wina obcej agentury, bądź niefortunny splot wypadków". Ta ich wiara z jednej strony przeraża, z drugiej zaś - fascynuje, bo być aż tak wiernym swym poglądom, "mimo wszystko"?

Oczywiście nie jestem zwolennikiem potępiania w czambuł całego okresu "Polski ludowej". Nic nie jest, ani "białe, ani czarne". Nie wszystko w tamtym czasie było złe. Nie każdy komunista, czy socjalista ma na rękach ludzką krew. Bo przecież ludzie wtedy nie byli jacyś inni od nas- też chcieli normalnie żyć, kochać swoją ojczyznę, jaka by ona nie była. Nie twierdzę też, że ówczesne władze, miały gdzieś dobro Polaków i chodziło im wyłącznie o jakieś własne cele.
Niemniej uważam, że po latach, kiedy wyszły na jaw te różne -nazwijmy to delikatnie - "haniebne dla komunistów fakty", warto by było, tak dla ludzkiej przyzwoitości, odnieść się do tego z jakąś dozą samokrytyki, głębszych wyjaśnień...

Ale cóż się dziwić "tamtym", współcześni politycy też mają z tym problem, a mówią, że historia nauczycielką życia...

Sam wywiad przeprowadzony bardzo dynamicznie i w ogóle "na 5 z plusem". Teresa Torańska okazała się być nie tylko świetnym dziennikarzem - ostrym, dosadnym, niekiedy ironicznym - ale również wykazała się świetnym przygotowaniem do rozmów! Pani Torańska historię kształtowania się tzw. Polski Ludowej miała w jednym paluszku! Wiedziała o co pytać, nie dała się zapędzić w "kozi róg".

Sięgnęłam po tę książkę, bo chciałam posłuchać dla odmiany "tej drugiej strony". Innymi słowy, nurtowało mnie, co Ci najbardziej zatwardziali, polscy "komuniści" mają do powiedzenia, w jaki sposób się tłumaczą. Czy oni na prawdę wierzyli, że mordując dziesiątki tysięcy ludzi, fałszując wszelkie wybory i zwalczając wolność słowa, uda im się zbudować potężną Polskę...