Chłopiec wsuwa piórko w usta...
Przerzucam pierwszą kartkę...

Nie dajcie się zwieść, ta książka wcale nie jest książką. To piórko, sprawnie ukryte pod postacią książki, a wy, podstępnie oszukani, myśląc, że to niewinna powieść przerzucicie beztrosko pierwszą kartkę tym samym wchodząc w świat wurta. I mogę wam zagwarantować, że nie byle jakie piórko kryje się pod postacią tej książki, lecz sama żółć! Żółcie nie mają opcji odskoku. Będziecie musieli doprowadzić grę do końca. Dlatego weźcie sobie radę Kota do serca już na samym początku: Bądźcie ostrożni. Bądźcie bardzo, ale to bardzo ostrożni. To nie jest historia dla słabeuszy, więc jeśli macie wątpliwości, czy na pewno wasza wyobraźnia podoła tej powieści, lepiej zrezygnujcie od razu.
Już od pierwszego rozdziału zostaniecie wrzuceni między Skitrowców i ich dziwaczny świat. Od teraz będziecie musieli znosić ich towarzystwo wraz z wulgarnym słownictwem, niezbyt delikatnym stylem życia, no, i Stworem. Wraz z nimi doznawać narkotycznych wizji upojeni piórkami, uciekać przed glinami i jeździć furgonetką prowadzoną przez naszego Żuczka. A wiedzcie, że Żuk nie lubi spokojnej jazdy.
Choć całą przygodę tak naprawdę zawdzięczacie Skrybie. Wszystko będziecie widzieć jego oczami, ponieważ to właśnie on postanowił spisać całą tę historię. Historię o silnym pragnieniu odzyskania ukochanej, którą zgubił. Musi zdobyć pewne rzadkie piórko i dokonać wymiany, aby sprowadzić ją z powrotem do realnego świata, a jest to zadanie praktycznie niemożliwe. Lecz Skrybie nie brakuje determinacji. Dla niej odwiedza jedne z niebezpieczniejszych zakątków miasta. Wchodzi w kolejne sny, lekceważąc ostrzeżenia Kota Gracza. Rozkopuje mogiły. I dla niej traci. Tylko... ile można poświęcić dla jednej osoby, jeżeli nawet nie wiadomo, czy jeszcze żyje? Czy tak duża utrata miała jakiś sens, czy odnalazł swoją Desdemonę? Sami będziecie musieli się tego dowiedzieć. To jest wasz sen i to wy musicie go dokończyć.

...chłopiec wysuwa piórko z ust.
...przerzucam ostatnią kartkę.

Wpatruję się w czerwoną książkę z żółtym piórkiem na okładce. Tęsknię za Skitrowcami. Pomimo ich wad i dziwnego sposobu na życie, przywiązałam się nich. Przywiązałam się nawet do Skryby, choć jego postać wzbudza we mnie ambiwalentne uczucia. Nie jest to bohater z mnóstwem zalet, którego każdy by polubił, wręcz przeciwnie! Można doszukać się w nim wielu wad. Jest za to naturalny, prawdziwy. Można także wyczuć w nim jakąś wrażliwość, choć może nietypową i niewidoczną na pierwszy rzut oka.
Cały świat jaki wykreował Jeff Noon łączy w sobie elementy surrealizmu i paskudnej rzeczywistości. Może właśnie to wraz z całkiem prostym, nieudziwnionym językiem, daje wrażenie jakiejś rzeczywistej nierzeczywistości, wrażenie marzenia sennego. Brzmi dziwnie? Cóż, mówiłam, że nie jest to powieść dla słabej wyobraźni. Jeśli szukacie czegoś realnego, trafiliście pod zły adres.

Chłopiec wsuwa piórko w usta...
Przerzucam pierwszą kartkę...

Nie dajcie się zwieść, ta książka wcale nie jest książką. To piórko, sprawnie ukryte pod postacią książki, a wy, podstępnie oszukani, myśląc, że to niewinna powieść przerzucicie beztrosko pierwszą kartkę tym samym wchodząc w świat wurta. I mogę wam zagwarantować, że nie byle jakie piórko kryje się pod postacią...