"Dżizus, k***a!" To moje ostatnie słowa, kiedy skończyłem tę... książkę. Kuźwa, czy aby na pewno to nie było jedno z tych wurtowych piórek? Książka jest tak pojechana, że meczałem ją... ile?... no z miesiąc chyba jeśli nie, więcej. Nie, dwa! "Dżizus, k***a!". Co można powiedzieć o tej książce? Że jest "poj****a? No, nie da się inaczej. Mamy tu obrzydliwość, zjadanie kawałków żywych istot, narkotyki (i to jakie!),seks, incest, seks międzygatunkowy, masę g***a (psiego),jakieś szalone widy. Wszystko mega oniryczne ale jakieś takie... wykolejone, wykoślawione. Ma trochę z cyberpunka... ale tylko brud i narkotyki. Nie uświadczysz technologii. I to rozpadające eis miasto np. Butelkowo zasłane morzem całych i rozbitych butelek. Książka z wszech miar dziwna... nie daję wyższej oceny niż siedem bo strasznie mnie męczyła. Cisnąłem jej czytanie kolanami, dobijałem młotem... no ale zmęczyłem... "Dżizus, k***a!" Na okładce piszą, że Noon to "Dick lat dziewięćdziesiątych"... a tam "dick" zaraz... kawał ch**a <złowieszczy śmiech>. Przepraszam, na mózg mi się rzuca po tej książce. Ostra, mocna, narkotyczna... jak sam wurt. Dobre zakończenie. Lubię. I jeszcze czekają mnie Pyłki... część druga. Ale co to? Słysze jak jadą po mnie by zawieść na ulicę Mączną (w Szczecinie ;) Do zobaczenia świecie!

"Dżizus, k***a!" To moje ostatnie słowa, kiedy skończyłem tę... książkę. Kuźwa, czy aby na pewno to nie było jedno z tych wurtowych piórek? Książka jest tak pojechana, że meczałem ją... ile?... no z miesiąc chyba jeśli nie, więcej. Nie, dwa! "Dżizus, k***a!". Co można powiedzieć o tej książce? Że jest "poj****a? No, nie da się inaczej. Mamy tu obrzydliwość, zjadanie...

W alternatywnej rzeczywistości ludzie zażywają narkotyki ukryte w kolorowych piórkach, aby przenosić się do innych światów. W jednym z takowych Skryba stracił swoją ukochaną siostrę. Wraz ze swoim gangiem, próbuje ją odzyskać.

Lata 90. XX wieku potrafiły być nieco… dziwne. Sama pamiętać ich nie mogę, ale sięganie po dzieła tamtych czasów często przypomina kolorowy kicz. To wtedy powstała powieść Jeffa Noona. „Wurt” był debiutem autora, który z jakiegoś powodu przynajmniej w Ameryce czytelnikom po prostu się spodobał.
I być może podobałby się i mi, gdybym lubiła absurd. A za takowym nie przepadam.
Ta powieść nie jest długa. Ma około trzystu stron w wydaniu Uczty Wyobraźni. Co prawda sama ta książka jest nieco dłuższa, ale to wynika tylko z dodanych na końcu opowiadań. Omawiam jednak tylko samą powieść, bo na tamte tekstu trochę brakło mi już siły.
W każdym razie, pierwsze sto stron, czyli właściwie ⅓ powieści odbierałam jako fajną zabawę. Trochę absurdalną, nie w pełni logiczną, nieco dziwną, ale w ten radosny sposób. Coś się dzieje, coś wybucha, relacje się kręcą. Mniej więcej rozumiałam, o co chodzi, czaiłam świat przedstawiony i właściwie czułam się całkiem zainteresowana.
Z tym że z takimi książkami często tak jest. Zaczyna się stosunkowo normalnie, ale zamiast zostać na takim poziomie, potem robi się coraz dziwniej, coraz mniej klarownie i w sumie ostatecznie przynajmniej ja się gubię i nie wiem, o co chodzi. Dlatego nie lubię absurdu. A „Wurt” wyjątkiem od innych sobie podobnych książek nie jest.
Niemniej, choć naprawdę nie do końca rozumiem, co przeczytałam (więc też nie należy traktować mojej opinii jakoś szczególnie) to mam do tej historii pewną sympatię. Nie męczyła mnie aż tak, jak takie rzeczy męczyć potrafią. Ale dlatego tym bardziej żałuję, że autor chyba trochę odleciał.
Warto tu chyba też dodać, że autor nie przedstawia tu kryształowych relacji. Przeciwnie, część z nich jest wręcz niezgodna z prawem. Ale hej – w końcu to historia ćpającej młodzieży. Inaczej po prostu być nie mogło.
Uczta Wyobraźni to seria wydawnicza pełna książek ciekawych, które warto znać, ale które niekoniecznie są literaturą dla mnie. Tak było też w tym przypadku, ale jednocześnie uważam, że czasem warto coś takiego przeczytać. W końcu nieprzepadanie za absurdem nie oznacza, że nie powinnam wychodzić ze strefy komfortu.

W alternatywnej rzeczywistości ludzie zażywają narkotyki ukryte w kolorowych piórkach, aby przenosić się do innych światów. W jednym z takowych Skryba stracił swoją ukochaną siostrę. Wraz ze swoim gangiem, próbuje ją odzyskać.

Lata 90. XX wieku potrafiły być nieco… dziwne. Sama pamiętać ich nie mogę, ale sięganie po dzieła tamtych czasów często przypomina kolorowy kicz....

Cos na skrzyzowaniu Neuromancera, Leku i odrazy w Las Vegas i Alicji w krainie czarow. Plus sporo wzwodow. Jezeli kreca cie takie tematy, to zapraszam do Wurta.

Cos na skrzyzowaniu Neuromancera, Leku i odrazy w Las Vegas i Alicji w krainie czarow. Plus sporo wzwodow. Jezeli kreca cie takie tematy, to zapraszam do Wurta.

Niby jazda na psychotropach, a jednak do złudzenia przypominało to surfowanie po sieci. Tak więc oryginalność zmieszała się z przyszłością. Tajemnicze postacie, dziwna misja, uparte dążenie do celu. Trochę mało, ale wystarczająco, aby się dobrze bawić.

Niby jazda na psychotropach, a jednak do złudzenia przypominało to surfowanie po sieci. Tak więc oryginalność zmieszała się z przyszłością. Tajemnicze postacie, dziwna misja, uparte dążenie do celu. Trochę mało, ale wystarczająco, aby się dobrze bawić.

Bardzo dziwna opowieść o... no właśnie, o czym? O zstępowaniu w odmęty piekła? Odmiennych stanach świadomości? Kazirodztwie i zoofilii? Ostro pojechanym cyberpunku? Braniu narkotyków? A może o pisaniu pod wpływem narkotyków? Albo jeszcze lepiej: czytaniu pod ich wpływem?

Chyba warto przeczytać, bo/ale/choć nie jest to tak popieprzone jak "Welin", ale i tak jest baaaardzo dziwnie.

Bardzo dziwna opowieść o... no właśnie, o czym? O zstępowaniu w odmęty piekła? Odmiennych stanach świadomości? Kazirodztwie i zoofilii? Ostro pojechanym cyberpunku? Braniu narkotyków? A może o pisaniu pod wpływem narkotyków? Albo jeszcze lepiej: czytaniu pod ich wpływem?

Chyba warto przeczytać, bo/ale/choć nie jest to tak popieprzone jak "Welin", ale i tak jest baaaardzo...

Nie sięgajcie po narkotyki - sięgnijcie po tę książkę! Taniej i zdrowiej :)

Nie sięgajcie po narkotyki - sięgnijcie po tę książkę! Taniej i zdrowiej :)

Przerażająco piękna, boleśnie kłująca w oczy psychodeliczną barwnością wizja z pogranicza jawy i snu - no bo jaka ma być opowieść o narkomanii? Niezwykła metafora rajskiego piekła uzależnienia, krainy kusząco niebezpiecznej, wabiącej obietnicą snu na jawie i dreszczykiem emocji balansowania na krawędzi. Pragnienie zdobycia niepodzielnie władającej nad człowiekiem substancji jest w stanie przyćmić strach, troskę o siebie i innych, skłania do przekraczania wszelkich granic, moralnych jak i usankcjonowanych przez prawo. Narkotyk zmienia na zawsze, nawet gdy uda się nam (chwilowo?) wyrwać z pod jego władzy. Oferuje niebiańską błogość i podróż do świata najdzikszych fantazji, okupione cierpieniem, także cudzym. Bo często prawdziwymi ofiarami nałogu są najbliżsi narkomana.

Przerażająco piękna, boleśnie kłująca w oczy psychodeliczną barwnością wizja z pogranicza jawy i snu - no bo jaka ma być opowieść o narkomanii? Niezwykła metafora rajskiego piekła uzależnienia, krainy kusząco niebezpiecznej, wabiącej obietnicą snu na jawie i dreszczykiem emocji balansowania na krawędzi. Pragnienie zdobycia niepodzielnie władającej nad człowiekiem substancji...

Nieźle porypana pozycja. Dobrze się czyta, ale uprzedzam - autor chyba ćpał podczas pisania (jest też konkret zbokiem).

Myślę, że coś podobnego czeka przyszłych użytkowników Mety - życie w nierzeczywistym świecie.

Nieźle porypana pozycja. Dobrze się czyta, ale uprzedzam - autor chyba ćpał podczas pisania (jest też konkret zbokiem).

Myślę, że coś podobnego czeka przyszłych użytkowników Mety - życie w nierzeczywistym świecie.

tell me why.

tell me why.

Czyżby pierwowzór Matrxa ?

Czyżby pierwowzór Matrxa ?