I kolejny rok w podmoskiewskiej kolejce minął. Hanza, Czerwoni i Rzesza nadal mają do siebie roszczenia, echa ataku Czarnych już dawno umilkły, a ludzie jak siedzieli pod ziemią tak siedzą. Jedynym który chce to zmienić jest Artem. Głuchowski wrócił do swej dawnego bohatera. Jakże jednak odmienionego.
Artem jest zupełnie inną postacią niż w pierwszej części trylogii pisarza. „Metro 2033″ przedstawiało go jako nieco zagubionego, ale szybko dostosowującego się do sytuacji młodzika które wpada w środek wielkiego wiru w którym kotłują się dalsze, zdawać by się mogło, losy ludzkości. Tutaj Artem jest dwa lata starszy, ma żonę, opinię zbzikowanego bohatera i obsesję. Obsesję poszukiwania życia poza Moskwą. Nie, nie wyłazi on poza miasto i nie maszeruje przez bezkres Rosji, ale nasłuchuje sygnałów radiowych. Takich jaki usłyszał na wieży Ostantinoko podczas ostatecznej rozprawy z Czarnymi.
I tu trochę o działaniach bohatera stacji WOGN. Artem cierpi na mesjanizm. Swoje samobójcze wyjścia na powierzchnię odczytuje sobie jako potencjalne misje ratunkowe. Takie podczas których pewnego dnia ktoś odpowie na jego nawoływania. Cóż z tego, że łapie przy okazji rentgeny ? Cóż z tego, że zamiast sielskiego życia weterana i gromadki dzieci taszczy radiostację na szczyty wieżowców ? Czyż nie taka właśnie droga mesjasza ? Najpierw Golgota, później Raj ?
Goszczą tu też bohaterowie z „Metro 2034″. Samozwańczy twórca mitów Homer i Sasza. O ile staruszek to ten sam poczciwy dziadunio notujący po swojemu każde wydarzenie, o tyle Sasza… Ma w sobie coś w famme fatale. Niczym tytułowa bohaterka piosenki „Roxanne” grupy The Police. Heros i idol głównego bohatera, Młynarz, nie jest już tak nieskazitelny. Grzechy przeszłości ciążą bowiem bardziej niż kalectwo. Losza, handlarz nawozem to dość groteskowa postać. Prosta i nieskomplikowana, a przy tym odporna chyba na wszystkie niedogodności i w zaskakujący sposób zawsze trafiająca z powrotem.
Nie tylko Artem dojrzał. Głuchowski rozwinął się też jako pisarz. Czuć tu pesymistyczne nastroje „FUTU.RE”, choć nawet teraz rzeczywistość „Metra 2035″ wydaje się być lepsza niż w dystopijnej przyszłości nieśmiertelnej ludzkości. Nie mogę się oprzeć jednak wrażeniu, że autor kopiuje pisarzy z „UM 2033″. Częste ukazywanie beznadziejności sytuacji, okrucieństwa i zbydlęcenia mieszkańców metra i swoistej gehenny. Poznać jednak mistrza po tym jak to przedstawia. O ile Majka nudził i smęcił, o tyle Głuchowski wali w zęby bez rękawic. Wystarczy wspomnieć łazienkę i dywan naścienny Ilji Stiepanowicza czy kurę Riabę. Na dodatek wszystkie karty zostają wyłożone na stół. Nie ma już tajemnic. Po sznurkach marionetek odkryto nimi sterujących.
Są i ilustracje. Ponure, oniryczne, wręcz turpistyczne. Ilja Jackiewicz stworzył znakomitą okładkę, zaś Diana Stiepanowa sprawnie zwizualizowała analogiczne do nich wydarzenia, lecz mimo to chciałoby się ich więcej. Nie ma jednak co narzekać. Wydrukowane na porządnym papierze nie są po prostu dodatkiem, ale nieodłącznym elementem opowieści. Pozwalającym czytelnikowi jeszcze głębiej wejść w tartar podziemnej Moskwy.

Podsumowanie: Głuchowski całkowicie urealnił podmoskiewską rzeczywistość. Nie ma tu miejsca na nadzieję, wielkie ideały, dobre uczynki wobec bliźniego czy budowanie wspólnoty opartej na braterstwie. Jedyny człowiek naprawdę szukający nie tyle iluzorycznych nadziei, co realnych szans jest wyszydzany, brany za jurodiwego i pogardzany nawet przez własną kobietę. Droga jaką przebył Artem w „Metro 2033″ wydaje się być igraszką w porównaniu z drogą krzyżową do odkrycia prawdy jaką nieporadnymi krokami przybyło mu pokonać dwa lata później.

http://superbook.blog.pl/2016/01/10/189-dmitrij-gluchowski-metro-2035/

I kolejny rok w podmoskiewskiej kolejce minął. Hanza, Czerwoni i Rzesza nadal mają do siebie roszczenia, echa ataku Czarnych już dawno umilkły, a ludzie jak siedzieli pod ziemią tak siedzą. Jedynym który chce to zmienić jest Artem. Głuchowski wrócił do swej dawnego bohatera. Jakże jednak odmienionego.
Artem jest zupełnie inną postacią niż w pierwszej części trylogii...