Ciekawe i trafnie obrazujące rosyjskie realia opowiadania.

Ciekawe i trafnie obrazujące rosyjskie realia opowiadania.

Całkiem oryginalny zbiór opowiadań o Panu P. i mieszkańcach Rosji - z pewnością opowiadanie o "magicznym płynie" oraz o Prezydencie gadającym z pluszowym niedźwiadkiem pozostaną na dłuższy czas w mojej pamięci.

Całkiem oryginalny zbiór opowiadań o Panu P. i mieszkańcach Rosji - z pewnością opowiadanie o "magicznym płynie" oraz o Prezydencie gadającym z pluszowym niedźwiadkiem pozostaną na dłuższy czas w mojej pamięci.

Gdyby nie pojawienie się kilku ludzi-robotów, wymyślonych nazwisk polityków i innych delikatnych wtrąceń science-fiction, można by stwierdzić, że książka jest reportażem ze współczesnej Rosji. Dmitry Glukhowsky, znany ze swoich powieści post-apo takich jak Metro 2033 czy Outpost, tym razem postanawia nam opowiedzieć o swoim kraju w zbiorze opowiadań.

Tematyka poruszona w opowiadaniach składa się na całościowy, alegoryczny obraz współczesnej Rosji i Rosjan. Historie dają nam wgląd w działanie systemu politycznego i społecznego, ale też wgląd w rosyjską duszę, bo opowiadania ilustrują często postawy ludzi wobec świata, w którym żyją.

Jasne, że sporo tu elementów fantastyki, niemniej historie takie jak te po małym urealnieniu, mogą lub prawie na pewno zdarzają się w Rosji dziś. Nepotyzm, kupowanie stanowisk, promowanie bylejakości, bezsilność wobec władzy czy służb, państwo z dykty, brak elementarnej sprawiedliwości, propaganda i tresowanie społeczeństwa, to nic nowego, gdy mówimy o tym kraju.

Jeszcze żaden zbuntowany upokorzony żołnierz nie postanowił odpalić pocisku balistycznego, żaden nawrócony płatny morderca z FSB nie próbował naprawiać systemu sądownictwa a wysoko postawiony polityk zorganizować wolnych wyborów czy odwołać ze stanowisk oligarchów…, Ale to nie oznacza, że to nie może się kiedyś stać.

Jeśli chcemy spróbować zrozumieć Rosjan, ich sposób myślenia, poziom zastraszenia i wytresowania, to te opowiadania po odpowiednim zinterpretowaniu są kolejną cegiełką w tym procesie. A abstrahując od ich dopasowania do realiów państwa, opowiadana są po prostu ciekawymi historiami.

Gdyby nie pojawienie się kilku ludzi-robotów, wymyślonych nazwisk polityków i innych delikatnych wtrąceń science-fiction, można by stwierdzić, że książka jest reportażem ze współczesnej Rosji. Dmitry Glukhowsky, znany ze swoich powieści post-apo takich jak Metro 2033 czy Outpost, tym razem postanawia nam opowiedzieć o swoim kraju w zbiorze opowiadań.

Tematyka poruszona w...

całkiem ok niktóre lepsze niktóre gorsze, w mojej opini winda najlepsza

całkiem ok niktóre lepsze niktóre gorsze, w mojej opini winda najlepsza

Lubię zbiory opowiadań, bo są trochę jak cykle szkiców. Seria drobnych impresyjek wokół jednego tematu, która pozwala oglądać go z różnych stron, w różnym świetle. Niektóre opowiadania do siebie podobne, niektóre zupełnie różne.
Mnie się podobała najbardziej "Winda"

Lubię zbiory opowiadań, bo są trochę jak cykle szkiców. Seria drobnych impresyjek wokół jednego tematu, która pozwala oglądać go z różnych stron, w różnym świetle. Niektóre opowiadania do siebie podobne, niektóre zupełnie różne.
Mnie się podobała najbardziej "Winda"

Tak jak Glukhovsky'ego lubię, tak ta pozycja nie powala na kolana. Niektóre opowieści trzymają poziom, ale pozostałe chciałoby się tylko przewinąć. Miałem wrażenie, że zbyt wiele wątków było do siebie podobnych, przez co pojawiło się wrażenie powtarzalności.

Tak jak Glukhovsky'ego lubię, tak ta pozycja nie powala na kolana. Niektóre opowieści trzymają poziom, ale pozostałe chciałoby się tylko przewinąć. Miałem wrażenie, że zbyt wiele wątków było do siebie podobnych, przez co pojawiło się wrażenie powtarzalności.

Straszno i śmieszno...

Straszno i śmieszno...

Świetny zbiór opowiadań o Rosji. Pokazuje jak działa mózg przeciętnego Rosjanina, jakie ma przyzwyczajenia, co nim koeruje, jakie sa narodowe przywary

Świetny zbiór opowiadań o Rosji. Pokazuje jak działa mózg przeciętnego Rosjanina, jakie ma przyzwyczajenia, co nim koeruje, jakie sa narodowe przywary

Polubiłem DG za cykl Metro czy Futu.re. Poprzedni zbiór opowiadań „Witajcie w Rosji” był również dosyć dobry.
Plusy:
- ciekawy zbiór opowiadań pokazujących mechanizmy władzy;
- ironiczne spojrzenie na ludzi piastujących wysokie stanowiska w Rosji;
- pokazanie specyficznego podejścia do życia w społeczeństwie;
- wszech obecna korupcja, kumoterstwo, trzymanie się na stołkach za wszelką cenę (u nas wcale nie jest lepiej w tym temacie);
- do czego może doprowadzić władza sprawowana przez jednego despotę;
- aparat nacisku nie cofnie się przed niczym, żeby ciągle być na szczycie;
- wielu ludzi nie ma możliwości wyboru i jest zmuszona do życia jakie im dano;
- do jakiego stopnia można wyprać człowiekowi mózg, że staje się marionetką;
- jak dla mnie najlepsze opowiadania to „Rok za trzy” i „Winda”;
- z rosyjską propagandą należy walczyć wszelkimi sposobami;
- działa to na tyranów jak płachta na byka, skoro ścigają autora listem gończym.
Minusy:
- opowiadania bardzo podobne do siebie fabularnie, schematyczne;
- nie można też wrzucać wszystkich i wszystkiego do jednego wora.
Ogółem książka dobra.

Polubiłem DG za cykl Metro czy Futu.re. Poprzedni zbiór opowiadań „Witajcie w Rosji” był również dosyć dobry.
Plusy:
- ciekawy zbiór opowiadań pokazujących mechanizmy władzy;
- ironiczne spojrzenie na ludzi piastujących wysokie stanowiska w Rosji;
- pokazanie specyficznego podejścia do życia w społeczeństwie;
- wszech obecna korupcja, kumoterstwo, trzymanie się na stołkach...

Glukhovsky znany jest głównie ze sci-fi lekko podszytego psychoanalizą ludzkości - Metro 2033, które znam głównie przez osmozę, oraz Futu.re, które bardzo przypadło mi do gustu.

"Opowieści o Ojczyźnie" to niby wciąż fantastyka, ale tylko w formie, bo same opowiadania bazują w większości na wydarzeniach i problemach z najnowszej historii Rosji. Państwo z dykty, wszechobecna korupcja służąca jedynie podtrzymaniu korupcji, nihilizm, poddańczość i brak nadziei. Pod pozorem fantastyki, Glukhovsky przemyca zaskakująco trafną analizę "Homo Sovieticus".

Świetna lektura, częściowo ukazująca dlaczego Rosja nie może 'po prostu' stać się liberalną demokracją, jak co poniektórzy jeszcze do niedawna marzyli.

Swoją drogą, zastanawiam się, jak na odbiór tomu w Polsce wpływa geografia. Mam przeczucie, że im dalej na wschód, tym częściej będziemy kiwać głową ze zrozumieniem, niż przecierać oczy ze zdumienia.

Glukhovsky znany jest głównie ze sci-fi lekko podszytego psychoanalizą ludzkości - Metro 2033, które znam głównie przez osmozę, oraz Futu.re, które bardzo przypadło mi do gustu.

"Opowieści o Ojczyźnie" to niby wciąż fantastyka, ale tylko w formie, bo same opowiadania bazują w większości na wydarzeniach i problemach z najnowszej historii Rosji. Państwo z dykty, wszechobecna...